Weet u het nog? Uw eerste keer? Ik wel: nu is het ook nog niet zolang geleden natuurlijk. Wat voelde het gek: ik zette hem op en stapte de auto uit. Het voelde alsof ik in een actiefilm zat en een bank ging beroven: de filmische muziek ontbrak er nog net aan. Al snel werd het normaal: ga je een openbare ruimte in dan zet je een mondkapje op.
Eerst
was het even wennen, maar nu voel me juist schuldig als ik hem niet bij me heb.
Bij elke nieuwe maatregel moet ik zoeken hoe ik ermee om moet gaan. Bij de
avondklok: snel naar huis als het bijna 21.00 uur is. Ook hier voelde het eerst
bijna alsof ik als crimineel nog op pad was. Nu we weer mogen winkelen op
afspraak is het ook weer wennen. Het voelde toch wel wat decadent om een
afspraak te maken omdat ik een nieuwe broek nodig heb. Maar omdat ik wel lokaal
wil kopen ben ik de drempel letterlijk over gestapt en uiteindelijk was ik erg
blij met mijn aanwinst.
Eenmaal
gewend aan het maken van een afspraak bij een winkel wilde ik ook bij de
bouwmarkt langs. Daar kon ik niet naartoe bellen, dat moest online. Ik regelde
dat met mijn mobiel op een parkeerplaats. Dat verliep heel traag, elke keer
duurde het lang voordat ik op de volgende pagina kwam om mijn gegevens in te
vullen. Uiteindelijk was het gelukt en klikte ik op ‘bevestigen’. Er gebeurde
niets. Hoe wist ik nu of ik echt een afspraak had gemaakt? Nog maar eens op
‘bevestigen’ klikken. Weer niets. Na nog een paar keer klikken hield ik het
voor gezien. Het was vast gelukt. ’s Middags ging ik op de afgesproken tijd
naar de bouwmarkt. Het meisje daar vroeg mijn naam en zocht mijn gegevens
erbij. “Klopt het dat u met vijf personen komt?” Daar stond ik dan… ik had vier
andere plekken geclaimd met mijn geklik. Ze hadden een gezin verwacht dat
laminaat kwam uitkiezen. Gelukkig konden ze erom lachen.
Wennen lukt me steeds beter. Toen ik laatst een hele ochtend eindelijk echt alleen thuis was deelde ik dat op Facebook en was enorm blij dat er herkenning was! Van zoiets simpels kan ik dan enorm genieten en daar haal ik dan mijn energie uit. Al hoop ik dat we snel mogen wennen aan het oude normaal: wen(s)t u met me mee?
Karin van Dijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten