Even voorstellen..

Vanaf december 2016 verschijnt in De Toren de column ‘even sToren’. De column wordt verzorgd door maar liefst vijf columnisten. Beurtelings beschouwen zij het nieuws, het leven of wat hen op dat moment ook maar boeit, bezighoudt of stoort. Alle vijf staan zij midden in de samenleving. Zij geven hun visie als docent of dominee, als medicus of musicus maar evengoed als echtgeno(o)t(e) of ouder. Bovenal hebben zij een mening als eigenzinnig individu, en daarmee gaan zij u wekelijks even sToren…

Adrian

Ik ben een uit de klei getrokken, naar het zand overgepote, Nederlandse Amerikaan. Kortom, een hopeloos geval. Mijn naam is Adrian Verbree. Ik ben van 1961. Sinds 1993 wonen Gea en ik in Gramsbergen. We hebben er vijf jongens mogen opvoeden, die stuk voor stuk zijn uitgevlogen naar de grotere steden. Wie doet nou zoiets?

Ik werk als predikant in Baalder. Ik ben verbonden aan de gereformeerde kerk, vrijgemaakt. U weet wel die ‘fienen’, die merkwaardige diersoort die nooit lacht, 6 keer per zondag naar de kerk gaat en alleen maar King pepermunt eet. Zonder gekheid, ik ben orthodox christen, dat wel. De redactie heeft me gevraagd vanwege m’n maatschappelijke achtergrond. Wees niet bang, ik kom niet preken, maar u als u daar juist trek in had: u bent altijd welkom in het Morgenlicht. Een anders weten mijn collega’s van de PKN, de Wegwijzer, de Christelijke Gereformeerde kerk of baptistische medegelovigen u de weg wel te wijzen. Mijn taak hier is slechts om u af en toe even te sToren.

Bert

Mijn naam is Bert Nonkes, één van de nieuwe columnisten van de Toren. Ik ben getrouwd, heb drie kinderen en woon bijna vijfentwintig jaar in Hardenberg. Oorspronkelijk kom ik uit Stadskanaal, Groningen. Ik ben werkzaam in het onderwijs, waarvan de eerste vijftien jaar voor de klas en de laatste tien minder op de voorgrond. Daarnaast ben ik als bassist, tekst- en liedjesschrijver druk met muziek. Mijn eerste verhaal dat ik schreef, ging over mijn jachtexamen (een herkansing, dat wel). Ik was daar zo enthousiast over dat ik het opgeschreven heb en opgestuurd. Tot mijn grote verbazing werd het gepubliceerd in ‘de Jager’. Een voorbeeld voor mij bij het schrijven van kleine verhalen is de Groninger schrijver Kees Visscher. Als schrijver hier minder bekend, waarschijnlijk, maar als vader van Bert Visscher beter te plaatsen. Zijn grote kracht, tenminste dat vind ik, is zijn vermogen van alledaagse niemendalletjes literaire pareltjes te scheppen. Ik hoop u de komende tijd, samen met de andere columnisten, veel leesplezier te bezorgen! 

Henk

Ik ben Henk Leemhuis, fysiotherapeut en mede-eigenaar van gezondheidscentrum De Haere. Ik ben opgegroeid in Vroomshoop en heb na mijn middelbare school de opleiding gevolgd in Haarlem. Na mijn afstuderen, heb ik mijn eerste baan gekregen in het Röpcke Zweers ziekenhuis waar ik zes jaar heb gewerkt. Daarna ben ik gaan werken in Bergentheim, en heb in 1991 deze praktijk samen met Kees Smelt kunnen kopen. Door innovatief en vooruitstrevend te zijn, hebben we hier een mooie praktijk van gemaakt. Ik ben getrouwd met Rianne de Jong en we hebben drie zonen, Bas, Tom en Rob. Wij wonen sinds 1987 in de wijk Baalderveld.
Als fysiotherapeut kom ik erg veel mensen tegen waar ik dagelijks van leer hoe we midden in de maatschappij staan. Ieder mens met zijn unieke bestaan geeft mij altijd heel veel werkplezier, inspiratie en motivatie. Mensen in beweging brengen is hierbij mijn motto. Iedereen met zijn eigen (on)mogelijkheden kansen geven en mijn kennis hierin delen, maakt mijn fantastische baan.. Zowel bij De Haere als bij een weeshuisproject in Indonesië. Naast mijn werk als fysiotherapeut ben ik maatschappelijk betrokken. Bestuurlijk en als vrijwilliger bij de scholen, kerk en sportverenigingen waar mijn gezin en ik betrokken bij zijn. Ik sport graag, lees veel en houd van discussie. Samen praten over de mooie, boeiende, maar ook bijzondere tijd waarin we nu leven geeft me veel inspiratie. Dit is ook de hoofdreden waarom ik ja heb gezegd toen de Toren mij vroeg columns te gaan schrijven. Hieraan wil ik graag een bijdrage leveren, want leven in vrijheid, kansen hebben op zelfontplooiing en een vrije mening hebben, zijn voor mij zeer belangrijke aspecten van het leven.

Anja

Ik zal mij even voorstellen, mijn naam is Anja Dalhuisen. 33 jaar geleden werd ik geboren in een klein boerderijtje aan het kanaal in Loozen, en na een periode te hebben gewoond in andere delen van Nederland woon ik nu heerlijk aan datzelfde kanaal in Baalderveld. Getrouwd met Ad en moeder van twee kinderen en twee bonuskinderen.

Na de kunstacademie in Zwolle ben ik als zelfstandig grafisch ontwerper aan de slag gegaan. Ik vind het heerlijk om te ontwerpen maar zingen is toch mijn allergrootste passie. Ik zing al van kleins af aan en heb inmiddels hele mooie dingen mogen doen binnen de muziek. Al jaren schrijf ik mijn eigen liedjes, en afgelopen jaar kreeg ik de bijzondere kans om een eigen album op te nemen. Iets waar ik erg trots op ben en wat over een poosje klaar zal zijn. Pas echt structureel ben ik gaan schrijven toen onze zoon Boris overleed. Via mijn blog ben ik mijn verhaal gaan delen en het schrijven werd steeds meer eigen. Ik hoop dat ik jullie als lezer kan gaan boeien als ik jullie zo af en toe meeneem naar mijn wereld, en verheug me op de columns!

Karin

“Wil je je even voorstellen aan de lezers van de Toren?” Best een lastige vraag. Want wat zet je in je een voorstelstukje? Wat willen de mensen dan van je weten? Dat ik 42 jaar geleden geboren ben als Karin Nienhuis en getrouwd ben met Marcel van Dijk misschien. En dat ik in Dedemsvaart woon als enige vrouw tussen vier ‘mannen.’

Zo tussen het Netflixen, Youtuben en vissen door heb ik mijn twee pubers van 15 eens gevraagd om mij te omschrijven. “Nou, eh… niet echt heel cool, je bent eigenwijs en je hebt altijd van die jufuitspraken (tja, leerkracht). De jongste zoon van 8 vindt me knuffelig, lief en soms mopperig.  

Verder ben ik een ‘mensenmens’. Al houd ik helemaal niet van dat woord, het legt het wel goed uit. Ik ben degene die altijd aangesproken wordt op straat: om een krantenabonnement te nemen of om de dierenhulphelicopter te ondersteunen bijvoorbeeld. Door mijn impulsiviteit levert dat regelmatig rare acties op!

U zult het wel merken: ik houd van enorm veel dingen. Lekker eten, toneelspelen, lezen en schrijven zijn slechts enkele hobby’s, ik heb nog veel meer bezigheden.

Ik schrijf graag over van alles en nog wat: van puberperikelen tot actuele gebeurtenissen. Lastig is wel dat ik lang van stof ben. De voorgeschreven 1000 tekens heb ik vast al overschreden.

Benieuwd hoe streng die Torenredactie is ;-)