dinsdag 25 januari 2022

Waar een wil is…

Naast alle ‘The Voice’ geweld in het nieuws van afgelopen week, gebeurde er ook iets leuks. ‘Onze’ Orla was namelijk te zien op nationale televisie.

Wie is Orla, zult u zich afvragen? Nou, in 2014 belde een meisje aan bij de voordeur. Of ze mocht komen werken in de gitaarwinkel, vroeg ze? Het was nog een echt jong meisje, klein ook, amper 1.50 groot, en 14 jaar oud. Maar ze had iets bijzonders dat me gelijk aansprak. Op mijn vraag, ‘waarom zou je bij ons willen werken?’, antwoorde ze zonder aarzeling, ‘ik wil gitaarbouwer worden’, waarop ik stamelde, ‘nou, dan ben je aan het juiste adres’ en kon niet anders dan haar direct aannemen. Orla Strijker heet ze. Later hoorde ik van een leraar aan het Vechtdal college dat hij exact dezelfde ervaring had als ik, een keigoede leraar trouwens, die het vuurtje verder aanwakkerde door samen met haar als leertraject een gitaar te bouwen.

Hoewel ze bij ons veel heeft geleerd, doen we enkel reparaties, geen gitaarbouw. En dat is nu net zo’n vak dat je niet op elke straathoek kunt leren. Door Orla in contact te brengen met Sergei de Jonge, die een befaamde gitaarbouwschool in Canada heeft kon ze de volgende stap nemen. Orla, familiemens in hart en nieren, nam de sprong in het diepe, verliet met pijn in het hart de familie om in Canada haar droom waar te maken. Nu is ze al weer even terug, en het meisje is een dame geworden. 21 is ze, een prachtige charismatische persoonlijkheid die puur op wilskracht en geloof in eigen kunnen haar droom heeft waargemaakt en in haar eigen werkplaats de meest fantastische akoestische gitaren bouwt.

Tegelijkertijd, een prachtig verhaal over de kracht van positief denken!

Rudi Bults

dinsdag 18 januari 2022

Energiefonds

U bent goed geweest voor mij. Na mijn jeremiade over het financieel onheil dat, van gas tot glas, ons eind vorig jaar achtervolgde, ben ik werkelijk warm door u bedacht. Links en rechts werd me aangeraden crowdfunding te starten. Eén van u vroeg zelfs mijn banknummer (NL13INGB1121121313 t.n.v. A.H. Verbree. Dank u). Zoveel goedheid verdient het te worden gedeeld. Lees mee:

Toen een dorpsgenoot mij, ondanks mijn voornemen de rest van 2021 binnen te blijven, toch eind december met een snoekhengel langs de waterkant ontwaarde en ik bekende voor het avondeten op jacht te zijn, bood hij spontaan aan dat mijn vrouw en ik bij hem mochten aanschuiven.

Ook was er iemand die zijn (aan hem terecht toegekende) titel van ´grootste zeur in de omgeving´ belangeloos aan mij wilde overdragen. Dat ging niet door, vast omdat het team van Mercedes daar nu recht op heeft.

De klapper kwam uit Bruchterveld. Uit die pas ontgonnen streek bereikte mij een bericht met de hartverwarmende tekst: ´onze oprechte deelneming´. U begrijpt: die heb ik ingelijst.

Inmiddels is het 2022 en heb ik onze vriezer gevuld met snoek en snoekbaars (weet iemand nog ergens paling te zitten, dan houd ik mij aanbevolen). Ik schat dat wij de lente gaan halen, zonodig schiet ik een paar van die rotganzen.

Voor ons geen zorgen. Voor anderen helaas wel. De gemeente Hardenberg broedt op een energiefonds om wie in ´22 onevenredig wordt getroffen door de stijgende energiekosten te helpen. Gemeente Hardenberg, andere gemeenten, organiseer dit zo dat wie de beloofde tegemoetkoming van het rijk niet nodig hebben kunnen meehelpen dat fonds te vullen.

Adrian Verbree

woensdag 12 januari 2022

Stuur


In de miezerregen zoek ik de weg in Dedemsvaart. De straatverlichting spiegelt vervelend in de voorruit van mijn auto. Ik vaar blind op de routekaart van mijn IPhone. Bestemming bereikt, meldt de telefoon. Ik sta in een doodlopende straat, voor mij een fietsbrug. Waar dan? De enige communicatie gaat via Marktplaats. Maar hopen dat de verkopers die aan hebben staan. Dat blijkt zo te zijn. Binnen twee stuurbewegingen ben ik waar ik wezen moet.

Het aantal ontmoetingen is drastisch afgenomen sinds de lockdown. Als zo’n dan ontmoeting plaats vindt, voelt dat bijzonder. Vanwege het succes van Max Verstappen moest er een racestuur komen. Ik rook mijn kans. “Dat regel ik wel!” Struinen op Marktplaats, het onderhandelen, het ophalen, ik hou ervan. Vandaar mijn rit naar Dedemsvaart

“Kon je het vinden?” klinkt de vriendelijke stem van een blonde dame door het autoraam. Bijna. Ik blijf in de auto zitten, de rug, vandaar. Achter haar drie kinderen. Eentje torst het stuur met de pedalen. We praten. Wat een weer, hè. Nou. Het gaat over niks, toch word ik er blij van. We zijn allebei niet zo handig met Marktplaats dus de betaling gaat via de telefoon. Heel even word ik contactpersoon, genaamd Stuurtje. “Geen zin meer in racen, jongens?” vraag ik de kinderen. Ze hebben een Nintendo, daar past dit stuur niet op, meldt de oudste. Ah, vandaar.
Terwijl de elektronische bankier zijn werk doet, wordt de brievenbus geleegd. Het is woensdag, dus de Toren zit ertussen. Of ze de columns wel eens lezen, ben ik op zoek naar een goedkoop succesje. Hoe dat? Ik leg het uit. Ze zal opletten de komende weken. Bij deze.
Betaling geslaagd! Tevreden stuur ik terug naar Hardenberg.

Bert Nonkes 

dinsdag 4 januari 2022

Even

Zo, we zijn er klaar mee. Het jaar 2021 hebben we achter de rug. En wat ben ik blij dat we 2022 instappen! Dit heeft in mijn geval niets met corona of maatregelen te maken. Het komt door mijn bijzondere afwijking: ik houd van even getallen.

Al mijn hele leven heb ik niets met de oneven versie ervan. Voor mijn gevoel zijn de oneven cijfers niet ‘af'. Ik heb eens onderzoek gedaan, maar ik kan niet vinden of deze afwijking ook echt een officiële naam heeft. Er bestaan wel allerlei getaltheorieën, maar die van mij staat er niet tussen. Waar komt het dan vandaan?

Het handigste is om mijn ouders de schuld te geven: dat werkt bij de meeste afwijkingen volgens mij. Zij zorgden ervoor dat ik op de twaalfde van de twaalfde geboren ben. Daar begon mijn fascinatie voor het getal 12. Ik was blij met de huisnummers 24 en 36 waar ik gewoond heb. We hadden op onze huidige plek kavel 36 en ik moet toegeven dat ik het jammer vond dat het huisnummer niet overeen kwam. Twaalf was dus mijn lievelingsgetal en omdat het een even getal was denk ik dat het daarvan komt.

Elke verjaardag ben ik blij als mijn leeftijd ook weer ‘even' is. Nu ben ik 48 geworden en dat voelt heerlijk. Als ik invloed op getallen kan uitoefenen dan doe ik dat. Zo zet ik het alarm van mijn wekker alleen maar op tijden die eindigen op een even getal. Dan mag ik van mezelf ook ‘even' snoozen: twee of vier keer dus.

Soms moet ik de oneven getallen accepteren. Zo luister ik enigszins met een schuldgevoel naar radio 3 en dat mijn Fiat 500 een oneven nummerbord heeft valt me eigenlijk al bijna niet meer op. Maar dat 2022 een fijn jaar gaat worden qua getal, daar ben ik blij mee. En daar sta ik graag ‘even' bij stil en wens jullie een even zo goed jaar toe!

Karin van Dijk