Geslenter en gesleep

Zo... de eerste feestdagen zitten er op. Even rust. Eventjes maar hoor, want voor je het weet is het weer Oud en Nieuw. Dan kan ik me weer zorgen maken over al het vuurwerk dat door mijn kinderen wordt afgestoken. Wat ben ik altijd weer blij als op 1 januari alle ogen me weer aankijken en alle ledematen er nog aan zitten.

Mij houd je niet voor de gek: de vuurwerkbril is heus al af als ze de bocht voorbij zijn. Dat begrijp ik heus wel, cool zijn is op deze leeftijd belangrijker dan veiligheid.

Zo zullen mijn ouders ook heus de wenkbrauwen gefronst hebben destijds. Wij trokken er altijd met een hele grote vriendengroep op uit tijdens Oudejaarsnacht. Als rovers slopen we door het dorp: viel er nog iets te slepen? Dingen die buiten bij de mensen 'los' stonden werden meegesleept en ergens anders weer neergezet. Ik vond dat altijd geweldig. tuinmeubilair omruilen, grote karren ergens anders neerzetten. De volgende ochtend zag je iedereen de dingen weer terughalen terwijl men elkaar het beste toewenste. Slepen maar niet slopen.

Met die grote groep gingen we trouwens ook bij alle ouders langs om ze een gelukkig Nieuwjaar te wensen. Overal naar binnen, wat drinken en alle oliebollen, chips en borrelnootjes opeten en weer weg: op naar de volgende. Met een geweldige voorraad vuurwerk dat we te pas en te onpas weggooiden. Met strijkers in plaats van cobra's die ze nu hebben. Dat mocht ook niet, maar we deden het toch.

Het ging allemaal goed. En tot nu toe vieren we al 25 jaar Oud en Nieuw met dezelfde vrienden. Met themafeesten toen we nog geen kinderen hadden. Nu houden we het simpel. Iedereen maakt wat te eten, de kinderen doen wedstrijdjes op de Wii en wij kletsen totdat het zomaar 5 voor 12 is. Tot nu toe wilden de kinderen nog mee. Maar ook daar komt verandering in. De grote kinderen willen graag vanaf 1 uur 's nachts met hun eigen vrienden feesten. Veilig in een sporthal, dat wel. Geen geslenter en gesleep door de straten. Wel zo fijn voor ons. Ik wens jullie ook allemaal een veilig Oud en Nieuw. Met daarna nog alle ledematen er nog aan en zonder gesleep.

Gezelligheid

De maand december wordt aangemerkt als de maand van de gezelligheid. Het woord gezelligheid is bijna niet te vertalen en is een traditioneel Nederlands begrip. Echter ik heb het gevoel dat het begrip steeds meer aan het verdwijnen is.

Iedereen is bezig in zijn eigen bubbel van de sociale media, of is het eigenlijk de asociale media? Waar je ook om je heen kijkt, overal zijn mensen met hun scherm bezig. Ook ik maak me daar net als een ieder ander schuldig aan. We leven zo ongeveer met onze mobiele telefoon in handen. In de wachtkamer in mijn praktijk zitten de meeste mensen iets te doen op de mobiel, maar ook bij mij thuis zitten we met de mobiel in handen voor de tv. Gelukkig is er een afspraak binnen mijn gezin die telefoongebruik tijdens het eten verbiedt. Maar zelfs daar moeten we elkaar er wel eens op aanspreken. In de 10 jaar dat we de smartphone kennen heeft dit zo'n enorme vlucht genomen dat we eigenlijk geen contact meer met elkaar maken.

Bij gezelligheid zou ik graag de sjoelbak weer op tafel willen hebben en iedereen er omheen met een kop dampende zelfgemaakte chocolademelk. Of gewoon ouderwets mens-erger-je-nieten met de nodige lachsalvo's en knetterende frustraties die daar bij horen. Waar is dat gebleven, het samen een spel spelen, samen een lange wandeling maken en gewoon de telefoon op uit.

Deze week werd de noodklok geluid door een oogarts die bijziendheid en zelfs blindheid bij kinderen voorspelde omdat ze niet meer buiten spelen en de hele dag naar een scherm turen. Ze bedacht de 20-20-2 richtlijn. Houd na 20 minuten op een telefoon, tablet of boek kijken een pauze van 20 seconden. "Leg het weg, ga even rondlopen". Dan de 2: ga het liefst 2 uur per dag naar buiten.

Ik zou het geweldig vinden, heerlijk een spel spelen met elkaar en dan lekker een lange wandeling maken, gewoon buiten, genieten van de kou. Want die uren buiten en in beweging zijn dat is zo gezond voor lichaam en geest dat je met gemak de kerstdagen en alle heerlijkheden die daar bij horen kunt eten zonder dat het kilootje meer erbij komt.

Vergeten

Was ik toch bijna deze column vergeten! Of eigenlijk was ik hem al vergeten tot vroeg iemand me waar hij bleef. Het was om een persoonlijke en goede reden, dat wel, maar het zegt ook iets over mezelf. Namelijk dat ik veel te druk ben, en mijn geest niet zo helder is als ik zou willen.

En ik weet zeker: ik ben niet de enige! De wereld raast maar door en door, en 2018 is al bijna begonnen terwijl 2017 binnen een week of drie voorbij vloog. Ik probeer altijd in het moment te leven, en stil te staan bij de dingen om me heen die écht belangrijk zijn. Helemaal na het verlies van onze zoon, en sinds onze kleinste dochter hier (zo goed als) rond loopt. Maar goed, ondertussen hobbel ik mezelf mooi voorbij, alsof ik gewoon maar even vergeten ben waar het werkelijk om draait. 

Deze dagen word ik door omstandigheden weer op mijn plek gezet. En besef ik dat het zomaar voorbij kan zijn. Voel ik weer dat er aan het eind niets anders over blijft dan liefde. En dat mogen we nu echt niet meer vergeten. Daar moeten we niet alleen maar aan denken op het punt dat we iemand dreigen te verliezen, of als je ziek bent  of half overspannen een column schrijft... ;-) 

Het kan écht zomaar voorbij zijn, en er is écht maar heel weinig van je dagelijks leven belangrijk. Ik neem het met me mee tijdens deze maand. De maand van gezelligheid, liefde, lichtjes en feest. Een maand van stilstaan bij het leven, en bij wat je hebt gedaan en nog wilt bereiken. Ik weet het alvast, en noteer met grote letters; Niet meer vergeten waar het écht om draait.

Tout ce qui reste a la fin, c’est l’amour…

♡

December

De donkere dagen. In oktober kun je nog hopen op een verlate Indian Summer. In november laat je alle hoop varen, in december staan de bomen kaal. Niet voor niets hebben we deze hoek van het jaar volgestopt met feesten: 11 november St. Maarten, 5 december Sint en al past Jezus niet in deze rij en is Hij in het voorjaar geboren, we vieren zijn geboorte in de winter. Daarna resten vuurwerk en oliebollen. Dan wordt het moeilijk.

We ruimen de rode vuurwerkkledders - bestaat er iets meer triests dan die rotzooi op 1 januari? - van het gras en de straten en bezitten onze ziel in lijdzaamheid. De feesten zijn op en carnaval lijkt boven de grote rivieren meer op een kleumpartij voor kinderen dan op een feest.

Grijs, grauw, nat en koud en een Elfstedentocht steeds onwaarschijnlijker. Welkom in de Nederlandse winter. Ooit klaagde een Siberiër over het Nederlandse winterweer. Wat was het hier zuur en guur! Thuis kon het vriezen dat het kraakte, maar daar kleedde je je op. Hier werd hij om de haverklap verkouden, wat een rotweer! Hij verlangde naar huis. Wij mochten vroeger niet zeggen dat het 'rotweer' was, want het weer kwam van de Schepper. Ik geloof onverkort in zijn hand in de dingen, maar dan wel óók in het rotweer. Want rotweer is gewoon rotweer. Als het miezert bij een gevoelstemperatuur van min twee voel ik me niet geroepen daar blij mee te zijn.

Ik heb zo mijn remedie om onze winter het hoofd te bieden. 's Winters lees en herlees ik graag detectives uit Scandinavië. Daar hebben ze pas rotweer! Heerlijk! Vergeet die moord, zolang het maar regent, koud en striemend. Het is zo fijn, zo troostend te weten dat er landen zijn waar de winter nog miserabeler is dan hier. Leve Sjöwall en Wahlöö, Mankell, Adler-Olson en hun collega's!

Adrian Verbree