Camino del Norte

Een bericht uit Spanje! Terwijl u mijn column leest zal ik mijn derde pelgrimstocht voltooid hebben. Vanaf vorige week woensdag wandel ik met een aantal mannen in Spaans Baskenland een deel van bovengenoemd pelgrimspad. Graag had ik meer over de tocht verteld maar de column moest eerder binnen zijn vanwege het paasweekend.

Zoals het de oplettende lezer vast niet ontgaan zal zijn, wandel ik graag en geniet ik van de omgeving, dat kan gewoon in Baalderveld maar ook in Spanje. Wandelen is verrijkend voor de geest. In mijn drukte helpt het mij enorm om rust te vinden. Gewoon genieten van de kleur van de lucht, bloeiende bomen of een vlinder.

Samen met vijf vrienden wandelen in een bijzondere tijd van het jaar, de paastijd. Een andere vriend in Hardenberg appte mij over de Emmaüsgangers. Deze mannen liepen tijdens de paasdagen samen met een onbekende naar Emmaüs en praatten over alles wat hen bezig hield. Wij lopen soms zwijgend, dan weer praten we over allerlei zaken die ons bezig houden. Zeer serieuze maar ook vreselijk flauwe gesprekken. Het gaat over hoe pittig de etappe wel niet is of over de politiek. Soms zijn we eensgezind en daarna hebben we een meningsverschil. Ik kan zomaar een uur helemaal alleen lopen en alleen maar genieten van wat ik zie. Daarna weer een ontmoeting met één van de mannen en een mooi gesprek hebben. Het is voor ons allen een mooie lummeltijd, waardoor ons creatieve brein gevoed wordt. Een geweldig stel om mee te lopen, verschillend maar daardoor juist zo samen. Het samen lopen verrijkt en de weg is minder lang als je samen loopt.

Nu ik dit schrijf zit de eerste etappe erop, zwaar, met heel veel klimmen en dalen. Terwijl u dit leest zit onze laatste etappe erop. Als de rest zo is als vandaag hebben we een geweldige week gehad.

Henk Leemhuis

Meisjes

Toen onlangs een van de pubers die me thuis en op het werk omringen, me grijnzend vertelde dat hij iets had met een heel mooi meisje, moest ik lachen omdat het me deed terugdenken aan mijn eerste liefde.

Ik was 15 jaar oud en het gebeurde middenin de warme zomer van 1973. Die zomer staat in mijn geheugen gegrift als een van de gelukkigste uit mijn jeugd. Ik weet nog dat ik samen met Wilma op de fiets onderweg was naar het zwembad. 14 dagen eerder had ik haar voor het eerst gekust, en we hadden nu officieel verkering. Ik was apetrots, want ze zag eruit als Emmylou Harris met van dat lange zwarte haar en bruine ogen. Dat zo’n mooi meisje iets in mij zag had ik nooit verwacht, want ik had een onzekere tijd achter de rug.

Op mijn 12e had een of andere suffe dokter me namelijk per ongeluk een overdosis medicijnen voorgeschreven tegen epilepsie. Dat had ik al vanaf mijn geboorte. Niet zo ernstig hoor, hooguit viel ik een paar keer per jaar om. Ik kon er goed mee omgaan, had vrienden, haalde goede cijfers en zou naar de Havo gaan. Maar die tienvoudige overdosis stak daar een stokje voor. Plots veranderde ik van een lieve jongen in een vervelende pre-puber met superkort lontje, die iedereen op de kop sloeg, ook leraren. En in plaats van Havo werd het speciaal onderwijs.

Na ongeveer anderhalf jaar werd de oorzaak ontdekt. En nadat de medicijnen afgeregeld waren ging alles weer goed. Nou ja goed? Ik was mijn vrienden kwijt, mijn schoolcarrière lag in puin, en ik zat behoorlijk in de knoop door al die onzekerheid. En juist daarom zijn Wilma, en die mooie zomer van 1973 zoete herinneringen. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. De epilepsie ben ik overheen gegroeid. En terugkijkend heb ik best een mooie puberteit gehad, met nog veel prille liefdes. Zeker nadat ik een gitaar om mijn nek ging hangen. Oh Ja, en Wilma heb ik even gegoogeld. Die is niks veranderd.

Rudi Bults

Marte(r)ling

Mooi man! Slank, snel, superklimmer, prachtige bruine vacht, opvallende lichte keelvlek. Een verrijking van de Nederlandse natuur. De steenmarter. Ze zijn terug; je ziet het aan de doodgereden exemplaren langs de weg. Triest gezicht, maar al bijna weer gewoon. Hier in het Oosten dan. Ze zijn beschermd. De krengen. Uw boete (strafbaar feit categorie 4 & 5)bij ‘bestrijding, verstoren, vangen en vermoorden van steenmarters’ kan oplopen van €19.000,- tot € 76.000,-. Waarin een klein land groot kan zijn.

Knibbel, knabbel, knotor, wie knaagt er aan mijn motor? Ik werk vaak ’s avonds. Dus kwam ik in mijn Toyota Avensis - moge het haar goed gaan in Afrika - regelmatig als laatste parkeren. Mijn warm gedraaide motor en de door visolie soepel gehouden bekabeling, verspreidden tot in de wijde omtrek een uitstraling en bouquet dat geen steenmarter kon weerstaan.

Het isolatiemateriaal onder de motorkap werd weggevreten, de bougiekabels genuttigd als gold het dropveters. WC-blokjes, ultrasone gadgets, vergeet het: knibbel, knabbel. Een Gramsberger, wiens VW was opgegeten, wist raad: parkeren op een frame bespannen met dubbeltjesgaas. Zo gezegd, zo gedaan. Geen marter weer gezien. Maar stel, zo’n beest besluit te jongen op jouw zolder. ‘Doe me de luchtbuks even, schat.’ Stop! Stout. Beschermd. U moet de mormels laten stinken en ’s nachts herrie laten maken. Tja, het is hier slechts het Oosten des lands. Mocht het marterleed ooit het Westen (bij voorkeur Den Haag) bereiken, dan volgt uiteraard passende wetgeving. Dan rukken de BOA’s massaal uit. Tot die tijd moeten we ons zien te redden. Ik stel langs de Oostgrens een steenmarteropjaagdag voor. Westwaarts. Nemen we die paar wolven ook meteen mee en prins Bernard betaalt de boete.

Adrian Verbree

Storing

Het is vast en zeker aan u voorbijgegaan en dat geeft ook niks, maar afgelopen zaterdag 30 maart was Vincent van Gogh jarig. Vincent van Gogh werd postuum gediagnosticeerd als mogelijk een bipolaire stoornis te hebben gehad. En daarom is het die dag World Bipolar Day. Even een snelle les: bipolariteit, ook wel manische depressiviteit, is een stoornis die wereldwijd 27 miljoen mensen uit hun evenwicht haalt. In Nederland is dat zo’n twee procent van de bevolking.

Bipolar zegt het al: twee polen. Tegenpolen om precies te zijn. ‘Himmelhoch jauchzend und zum Tode betrübt’ en dat zonder aanwijsbare reden. Is het besmettelijk? Nee. Kan ik het krijgen? Weinig kans maar, ja. Kun je het genezen? Nee. Kun je een ‘normaal leven’ leiden? Sommigen, met medicatie en/of psycho-educatie. Symptomen van een manie: je denkt dat je de hele wereld aan kan en nog wel een paar planeten. Symptomen van een depressie: zwemmen in vers gestort beton.

Een stoornis, het klinkt zo negatief en ik geef toe dat de kwalificatie ten dele de lading dekt maar er is meer. Ik ben ooit een jaar lang manisch geweest en hoewel dat voor mijn omgeving soms lastig was, met name voor mijn vrouw, kan ik niet anders zeggen dat ik de tijd van mijn leven had. Ik had het gevoel dat ik alles kon en deed dat ook. Wat ik maar wil zeggen: een stoornis klinkt negatief maar heeft me ook veel opgeleverd!

Vorige week was ik gastspreker op een bijeenkomst over de bipolaire stoornis. Daar was ik samen met ‘lotgenoten’. Dat samenzijn gaf een soort van rust: iedereen weet hier wie je bent, je hoeft niets uit te leggen. Hoe fijn zou het zijn als je dit gevoel 24/7 zou hebben!? Zoals bij alles draait het om begrip. Ik zet me er graag voor in!