Elf

Ik mag weer! De ‘R’ zit in de maand en dat betekent petroleum halen voor de kachel in ons Boshuisje. Ik probeer de lege, stuiterende twintiglitervaten in één hand te vatten en gooi ze op de achterbank van de auto. Achter in het magazijn van de ijzerwarenwinkel staat de pomp. Ik meld me bij de baas en mag doorlopen, ik ben bekend volk.

In de schemer staat de oude, stoffige, rode OK-pomp en even ben ik weer elf en bij opa in Musselkanaal. Daar zat hij, na zijn pensioen, elke zaterdagmiddag als pompbediende. Met net zo’n rode pomp. Geen kassa, maar handgeschreven bonnen met doorslag. Geen pin maar contant. “Opa, waarom leg jij de slang over de pomp en hang je hem niet netjes terug in zijn houder?” “Gemak dient de mens, Bertje”. “Ik weet niet wat dat betekent, maar als jij het zegt, is het zo, Opa”.

Ik tank en ga afrekenen. Ik meld mij weer bij de baas, die ook al de pensioengerechtigde leeftijd bereikt heeft. Hij troont achter zijn toonbank en is alziend, alhorend en alwetend in zijn winkel. Op de rand van een asbak stijgt de blauwgrijze rook van een sigaret loodrecht en traag als de golfslag van een passerende praam naar het systeemplafond. De baas, hij rookt. In de winkel. Dat is normaal. Maar pas op: dat de baas rookt, wil niet zeggen dat wij gewone stervelingen ook mogen roken in de winkel. Het is zijn privilege, zijn alleenrecht, het is immers zijn winkel. Hij is aan het minderen, vertrouwt hij me toe: alleen nog maar een sigaret bij de koffie en de lunch. Die paar sigaretten kunnen vast geen kwaad, toch? Zij ogen vragen om bevestiging. Ik knik: vast niet. Roken is slecht, daar kunnen we kort over zijn maar het koortsachtig volgen van alle gezondheidstrends en -hypes kan ook niet gezond zijn. Ik rook nog maar ik drink niet meer. Deze maand al elf jaar niet meer. Gezondheid!

Bert Nonkes

Glashelder

Het is altijd aanwezig. Op de radio, in kranten, bij het surfen op internet en op de tv: reclame. Het zit verweven in deze maatschappij. Bij de één gaat het het ene oor in en weer uit, bij mij blijft het hangen. Zowel de tekst als de muziek. Toen één van onze kinderen nog niet zo goed kon praten klonk er toch in de auto vanaf de achterbank: “Interpolis, glashelder!” Ook hij onthoudt alle reclames en kan het letterlijk nazeggen. En deze reclame was inderdaad glashelder.

Maar wat kan ik me irriteren aan de ‘sluikreclames’. Voorbeeldje: expeditie Robinson. Van tevoren wordt er meegedeeld dat het programma mede mogelijk wordt gemaakt door een soort woksaus. Nu moeten de deelnemers dit seizoen ineens allerlei opdrachten doen met wokpannen! Alsof wij als consument dan ineens zin krijgen om iets te wokken en dan die geweldige saus willen aanschaffen. Alsof we dat niet doorhebben. Net zoals Ludo in Goede Tijden jaren geleden ineens flesjes Yakult ging drinken aan het begin van de dag. Ik gruw ervan. Dus ja, ik word erdoor beïnvloed. Maar dan vooral in negatieve zin. Zo zal ik ook nooit iets bestellen bij Zalando vanwege de reclame van schreeuwende en gillende vrouwen die ze ooit hadden.

Nu blijkt dat er een nieuwe manier van reclame is die nog iets anders werkt dan de sluikreclame. Gemaakt door influencers op internet. Dat zijn vloggers en Youtubers die vooral veel jonge volgers hebben en dan tussen neus en lippen door zeggen dat ze even een Snickers pakken of dat hun nieuwe Adidas vest zo lekker zit. Zij beïnvloeden hiermee de jonge volgers en verdienen hier goed aan. Met #ad moet nu duidelijk worden dat dit het geval is. Zodat iedereen weet dat zij ervoor betaald krijgen. Bij veranderende tijden horen ook andere manieren van reclame maken. Dat is nu eenmaal zo. Maar ik vind het handig dat het met #ad duidelijker wordt dat er reclame gemaakt wordt. Anders was ik er ook niet ingetrapt hoor, dat lijkt me glashelder!

Karin van Dijk

Tafelgesprek

Misschien herkent u dit ook, zomaar met iemand aan tafel zitten en dan ineens een goed gesprek hebben over een onderwerp. Dat overkwam mij vorige week met een van de vrienden van een zoon van ons. Onze kinderen zijn volwassen en hebben hun eigen vriendenkring. Zo kwam het dat een van de vrienden, die timmerman is, bij ons een klus klaarde.

Tijdens een koffiepauze kwamen we aan de praat over school en beroepskeuze. Binnen ons gezin is dat ook niet altijd vanzelf gegaan en de timmerman beaamde ook dat het best moeilijk is om op jonge leeftijd al een keuze te moeten maken in welke richting je je wilt ontwikkelen. Er is maar een heel kleine groep kinderen die deze keuze wel snel maakt maar ik zie toch ook veel jonge mensen erg worstelen hiermee. Ik vertelde dat ik het in mijn jeugd ook niet wist. Als jonge man maakte ik ook eerst een andere keus waardoor mijn studie mislukte. Ik werd daardoor gedwongen tot een andere weg. Ik moest in militaire dienst. Het 16 maanden durende traject heeft mij echter gevormd en ik heb in die periode ook de kans en tijd gehad om een andere keus te maken. Al pratende kwam hij  tot de conclusie dat het wellicht voor jonge mensen van nu een mooie manier zou kunnen zijn om na te denken over de toekomst. Ik ben het op dat punt geheel met hem eens, het zou voor veel zoekende jonge mensen, net van de middelbare school, een goede manier zijn om eens aan zichzelf te werken zonder de vanzelfsprekendheid dat het wel geregeld wordt. Niet dat we allemaal weer in militaire dienst moeten maar een vorm van dienstbaarheid naar de maatschappij zou mooi zijn. Er is momenteel een schrijnend tekort aan aandacht, de individualisering zorgt ervoor dat er steeds meer eenzaamheid is. Hoe mooi zou het zijn dat we samen een samenleving kunnen maken, jong en oud waarin we dienstbaar zijn. Samen doen en gewoon doen. Jonge mensen leren inzien dat dienst heel verrijkend kan zijn. Wat een koffiepauze al niet tot gevolg kan hebben.

Henk Leemhuis

Wodan en Boris

Mijn zoon heeft sinds kort een hond. Wodan heet hij. Een kruising tussen een Newfoundlander en een Labrador. Tien weken oud, en een prachtige puppy, zo’n mooi pluizige bruine, werkelijk een prachtbeest. Iedereen is gek met hem. Nu nog lekker klein, maar straks is hij bijna net zo groot als een kleine Shetlander pony. Ik noem ik hem dan ook gekscherend, ‘Labrolander’.

En hoewel hij niet blond is, deed hij me op een of andere manier sterk denken aan Boris Johnson. Dat kwam vooral omdat ik me moest verdiepen in de Brexit waar we als bedrijf natuurlijk mee te maken krijgen. Daar leerde ik dat Boris een echte levensgenieter is, net als Wodan. Ook lopen ze beide regelmatig met hun kop tegen een muur, of in Wodan’s geval, een glazen deur. Wodan dan letterlijk, en Boris figuurlijk, hij is namelijk al drie keer ontslagen wegens leugentjes. Allemansvrienden zijn het ook, maar je moet wel op je hoede blijven, in Wodan’s geval voor de scherpe tandjes. Beide zijn fotogeniek en veel op social media te vinden. Wodan is trouwens te volgen onder #newfywodan, mocht je dat net als mijn zoon en schoondochter interessant vinden.

En dan die typische hondennamen. Boris en Wodan. Grappig genoeg exact de namen van de twee Rottweilers die ik als tiener mocht verzorgen toen ik bij een antiekzaak werkte. Vervelende honden waren dat zeg en behoorlijk bijterig ook. Nou ja er zijn ook grote verschillen hoor, Wodan sluit ik steeds meer in mijn hart, die onbenullige lieverd is een echte allemansvriend. En nu ik Boris iets beter heb leren kennen staat hij me toch echt steeds meer tegen. Dat hij zonder blikken of blozen een heel land voorliegt en in de luren legt, is al erg genoeg. Maar dat hij er ook nog mee wegkomt? Echt vreemd hoe een heel volk dat zomaar pikt. Ik hoef er dan ook niet lang over na te denken, ik ben blij dat wij niet opgescheept zitten met Boris, die zou ik nooit kunnen vertrouwen, Wodan gelukkig wel.

Rudi Bults