De zomer voorbij...

Het is weer zover! De vakantie van zo goed als heel Nederland is voorbij, en terwijl we een paar weken geleden nog met onze korte broek en slippers door het natte gras liepen te rillen (je moet er toch wat van maken), schijnt nu de zon weer stralend aan de horizon.

Net als in juni. Wat was het prachtig! Met een paar flink hete dagen begon de zomer van 2017 erg fijn. Maar ik was nog druk, dus tijd maken om er van te genieten kwam er niet van. En toen werd het juli en augustus. Dé vakantiemaanden van ons 'fantastische vakantieland'. Donker, regen, en bij vlagen echt koud. We hebben zelfs de verwarming nog aan gehad in augustus! Ok, het was echt niet elke dag zo, en er zaten heus wel fijne dagen bij, en het glas is niet half leeg maar half vol. Maar laten we eerlijk zijn, het was niet top. Alweer niet. 

En terwijl ik deze week weer ben begonnen met werken, en de zon keihard zijn best doet mij van mijn werk af te houden, hebben we besloten het anders te gaan doen. Juli en augustus vooral lekker blijven werken, en in juni én september een flink aantal dagen vrij nemen. 

Ik zie gelijk een hoop voordelen; Als de zon schijnt, is het niet gelijk zo vreselijk bloedverziekend heet (we blijven Nederlanders). De zon is minder fel, dus minder kans op verbranding (Ja, ik smeer me bijna altijd in). En het beste voordeel: Twee keer vakantie! 

Het idee en de wens zijn er. Alweer. Elk jaar opnieuw, aan het eind van augustus. Als een soort verkeerd getimed goed voornemen. Misschien lukt het volgend jaar. Misschien zijn we dan eindelijk de Hollandse zomer een keertje te slim af. 

Vakantiezomer

Wij zijn deze zomer niet weggeweest. Voor het eerst in ik heb geen flauw idee hoeveel jaren, decennia, zijn we niet op vakantie geweest.

Als buitenstaander zag ik vanaf juni het hele gebeuren langzaam op gang komen. Het begint met hier en daar een caravan die op een oprit of langs de straat verschijnt. Sommige caravans staan vervolgens een maand lang geheimzinnig te staan. Er gebeurt helemaal niets mee. Vormen ze een stilleven waar de eigenaars van genieten. Voorpret? Andere worden een maand lang gepoetst tot op plekken en in hoekjes waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde. Er wordt zo intens gesopt en geboend dat het lijkt of de caravan wordt bewoond door een nare geest die gunstig moet worden gestemd vóór het gevaarte op de 'péage' kan worden losgelaten. Anderen moeten het doen met een dakkoffer. Het monteren daarvan scheidt de mannen van de jongens. Ik heb geen dakkoffer, dus blijft hier helaas in het midden in welke categorie ik val. Na het poetsen en monteren volgt het inpakken, wat voor de thuisblijvers weer nieuw vermaak oplevert: gaat het er in of gaat het er niet in? 

Maar goed, toen zat het er dan toch ten slotte allemaal in en was u eindelijk allemaal weg. Heerlijk was dat. Het dorp ademde uit. Ik kon met mijn fiets slingeren wat ik wilde, amper een auto te bekennen. Ik hoorde nieuwe vogels, hier en daar de dunne stemmen van spelende kinderen en hoog in het blauw een propellervliegtuigje, lome zomerse bromvlieg. Het verstilde dorp. Langzaam drong tot me door: het dorp zélf heeft vakantie. Van ons! Hoe weldadig was de stilte van het thuisblijven. Ik overweeg herhaling.

Ik hoop dat u ondertussen hebt genoten aan het Gardameer, dat van Annecy of in Biarritz. Maar als u zo meteen terugkomt, wilt u dan zachtjes doen?

Adrian Verbree

Even slikken..

Er zijn van die momenten waarop je iemand niet moet aanspreken. Zestien augustus 1979 was zo’n moment. Mijn vader was die middag, op z’n zachtst gezegd, niet aanspreekbaar. Die zomervakantie had ons gezin geen vakantie geboekt. Hetgeen opmerkelijk was omdat ik meestal rond advent al wist waar ik de bouwvak zou doorbrengen. Nee, dit jaar gingen wij op de bonnefooi. Naar Texel.

Ik herhaal: op de bonnefooi, naar Texel, in de bouwvak. Zelfs zonder internet moeten mijn ouders ergens geweten hebben dat dit een ‘Mission Impossible” zou worden. Een staaltje opportunisme dat je in de noordelijke provincies zelden tegenkomt. Vol goede moed ging onze Simca-Alpenkreuzer combinatie scheep en landde na een ruige reis van twintig minuten op Texel. Vanaf de boot kon ik de eerst bordjes “Vol!” al lezen. ‘Vol’ om aan te geven dat de camping vol was en het uitroepteken om aan te geven dat het zinloos was daarover in discussie te gaan. Dat zag ik aan de snelheid waarmee mijn vader terugkeerde van talloze recepties. Des te meer recepties wij zonder succes aandeden, des te roder werd het hoofd van mijn vader. Ik zweeg. Om erger te voorkomen. De zon was op zijn hoogste punt, de sinas was lauw, de broodjes klef en ik was misselijk. Voornamelijk omdat mijn vader in de auto rookte. Tegenwoordig word je daarvoor gevierendeeld, toen was dat heel normaal.”Ja, ons Bertje is wagenziek, altijd al geweest, heel gek.” Dus.
“We gaan naar huis!” Bulderde mijn vader, nijdig als een spin, eindelijk de zinloosheid van de missie inziend. Ik rekende snel de afstand en tijd Den Helder – Stadskanaal uit. 
En slikte nog maar es.

Bert Nonkes

Vakantie

Heerlijk, het is weer zover: Vakantie! We trekken er dan massaal weer op uit. Het inpakken en lijstjes afwerken is niet aan mij besteed. Als een kip zonder kop loop ik dagen te hamsteren en te treuzelen en de dingen bij elkaar te zoeken. Te vaak heb ik al iets vergeten en altijd neem ik teveel kleren mee of net de verkeerde.

Als ik op vakantie ben vind ik het heerlijk om lekker rustig te lezen en gewoon even niets te doen. Mijn kinderen hebben andere prioriteiten: kun je er voetballen, vissen, zwemmen en vooral: is er wel WiFi? Aangekomen op de camping voltrekt zich vaak het volgende scenario: kent u dat ook? Dat je gelijk welkom geheten wordt door de Joviale Buurman, die (terwijl je alles bezweet uitpakt en bedenkt dat de tandenborstels nog thuis liggen) precies weet waar je de lekkerste schnitzel kunt eten, wat de beste supermarkt is en die je ook meteen maar even uitnodigt op de borrel van het veldje. Ik houd het meestal eerst even af, maar aan Echte Kampeerders kun je niet ontkomen. Ze hebben een snoeppot op tafel waar alle kinderen van de camping altijd iets uit mogen pakken, en daar begint het dus al. Want er wordt gevraagd aan de kinderen wat hun ouders voor werk doen. En dat probeer ik juist te vermijden. Want zodra iemand door heeft dat ik leerkracht ben gaan de verhalen vaak eerst over hoeveel vakantie je dan wel niet hebt, totdat het overgaat in klachten over kinderen met rugzakjes, volle klassen, geen meesters en mondige ouders. En of het echt zo is dat de werkdruk zo hoog is. Ja, die is hoog. Daarom geniet ik juist zo van mijn vakantie. Eén keer heb ik bedacht dat ik zou zeggen dat ik bij de Hema werk. En juist in dat jaar kwam het eens niet ter sprake, zul je altijd zien. Eerst nu maar eens even opladen tijdens de vakantie. Ik wens alle diehard kampeerders, de luieraars, de thuisblijvers en all-inclusives een ontzettend fijne vakantie toe.

Karin van Dijk

Triatlon

Het is al weer een paar weken geleden maar we hadden op 8 juli in Hardenberg voor de tweede keer een triatlon. Het warme weer in juni had het Vechtwater al lekker opgewarmd en in de aanloop naar de dag kon ik al een paar weken zwemmen in de rivier. Ook van het wielrennen en hardlopen in en rondom Hardenberg word ik altijd blij, genietend van de prachtige omgeving waar ik woon waardoor het trainen ook makkelijker gaat. En met mij steeds meer mensen die het bewegen als een vorm van ontspanning ontdekken. Fijn om te zien dat steeds meer Vechtdallers vitaal willen worden en bewegen als middel hiertoe ontdekken.

Ik realiseer mij met het ouder worden steeds meer dat het niet vanzelfsprekend is om zomaar aan een triatlon mee te doen. Ik prijs mij erg gelukkig met een gezond lichaam en een gezonde geest. Dat dit niet vanzelfsprekend is maak ik in mijn werk dagelijks mee. Al meer dan dertig jaar vind ik het een uitdaging om mensen in beweging te houden of te krijgen.

Het is uitdagend om mee te mogen werken aan een proces van herstel, maar ook aan een proces waarbij ik weet dat er geen herstel mogelijk is. Zowel de patiënt die te horen heeft gekregen dat er een slopende ziekte bezit van hem heeft genomen als diegene die er van uit mag gaan dat het allemaal goed kan komen. Al deze mensen willen graag blijven bewegen en uitzoeken wat daarin de mogelijkheden zijn. De overwinning om zelfstandig de trap weer op te kunnen of voor de eerste keer met een rollator of rolstoel de stad in te gaan is vaak nog groter dan een sportprestatie. Het verdriet om te moeten accepteren dat het lijf niet meer doet wat je hoofd zo graag wil is een rouwproces waar een ieder die dit meemaakt doorheen moet. Maar als dit proces goed wordt doorlopen kunnen er toch weer mooie bewegingsmogelijkheden ontstaan.

Aan de Hardenbergse triatlon, die wat mij betreft een blijvertje is, hoop ik nog vaak te mogen meedoen. Dat sportverenigingen hierin elkaar kunnen vinden is natuurlijk geweldig. En de inzet van de vele vrijwilligers maakt dit ook tot een ambitieus project waar velen van kunnen genieten.

Door Henk Leemhuis