Camino Aragon wandelen

Met 6 mannen een week wandelen in de Pyreneeën, een onvergetelijke belevenis die ik een aantal weken geleden heb mogen beleven. Zomaar een week los van alle beslommeringen, gewoon lopen. Dit gaf mij het gevoel van te kunnen loslaten. Een prachtige omgeving en de stilte hielpen er aan mee dat dit een onvergetelijke week werd.

Wandelen kun je altijd en overal, hoewel ik me heel goed realiseer dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Wandelen is een heerlijk tijdverdrijf wat gewoon vanuit je eigen huis kan, een blokje om in de wijk en kan ook zomaar een groter blokje worden. Het is altijd anders, ook al loop ik mijn vaste rondje, alleen de lucht is altijd al anders. Prachtige kleuren wolken, in dit jaargetijde de vele tinten groen en de gewassen die op de akkers gezaaid of gepoot zijn zien opkomen geven mij een moment van genieten. Straks de zomerpracht, maar ook de kale bomen in de winter blijven fascineren.

In veel plaatsen vindt in deze tijd ook de wandelvierdaagse weer plaats. Een evenement waar iedereen die kan lopen aan mee mag doen maar toch vooral een collectief basisschoolgebeuren is. Toch denk ik dat we die avondvierdaagse maar moeten afschaffen want de leerlingen krijgen meer calorieën en hypermakende kleurstoffen binnen dan de gezondheidswinst die het zou moeten opleveren. Het ene kind heeft nog meer snoep om de nek hangen dan de andere. De gladiolen die je zou moeten krijgen zie ik al jaren niet meer. In Kloosterhaar is vorige week een begin gemaakt met een rookvrije vierdaagse. Dit is mooi initiatief. In aansluiting daarop zouden we in Hardenberg als Vitaal Vechtdal moeten gaan voor een snoepvrij evenement.

Henk Leemhuis

Netflix and Chill

Ik vind mezelf inmiddels niet meer de jongste, maar vooral ook nog láng niet de oudste. Ik ben 34 en dacht, tot voor kort, dat ik nog best op de hoogte was van wat er online gebeurt. Ook onder de jeugd. 

Maar we hebben twee tieners van 17 en 19 jaar in huis, en de laatste tijd wordt me vooral door hen steeds meer duidelijk, dat ik achter begin te lopen. Confronterend aan de ene kant, een opluchting aan de andere kant. Want wat een ingewikkeld (online) leven heeft de jeugd van tegenwoordig blijkbaar! Doordat ik nu schrijf over ‘de jeugd van tegenwoordig’ voel ik me toch ineens een stukje ouder, maar dat terzijde.

Denk alleen al aan de codes in het app-verkeer. ‘OK’ betekend blijkbaar totaal iets heel anders dan ‘oke’, en voor je het weet heb je een online ruzie, omdat je een verkeerde smiley hebt gebruikt. Om nog maar niet te spreken over het cyberpesten.

Netflix. Ook zoiets. Helemaal hot en happening. Ik kijk het vooral op de tv, maar kinderen kijken het vooral op hun mobiel. Altijd. Overal. Het blijkt verslavend, jammer genoeg. ’Netflixen’ is inmiddels een werkwoord geworden, net als ‘chillen’. Ik heb geleerd van de tieners in ons huis, dat deze twee woorden in combinatie met elkaar, iets anders betekenen dan je in eerste instantie zou denken. 

Het leven speelt zich op het moment zo ontzettend af op de mobiele telefoon, dat ik me er steeds meer aan ga ergeren. Aan mezelf, maar ook aan anderen. Ik blijf kijken op dat stomme ding, zonder enige echte reden. Verslaving is een groot woord, maar het is toch te gek voor woorden. Ik heb voor mezelf in ieder geval besloten dat ik mijn telefoon in gezelschap op de kop leg. Het enige geluid dat aanstaat, is de beltoon. Mocht er écht iets zijn, dan ben ik bereikbaar. WhatsAppen en Facebook checken kan wel weer als ik bijvoorbeeld alleen op de bank lig te chillen.

Oh en wil je weten wat ‘Netflix and Chill’ betekend? Vraag het een willekeurige tiener…

Forsythia's

We waren pas getrouwd. Ik studeerde nog. We hadden een huisje in Aduard, een vlek boven Groningen. Het was er zo vochtig dat wanneer het vroor onze bovendeken ook bevroor. We hadden een achterkamertje met een kast waarin, zo ontdekten we na de eerste winter, je zomerschoenen alvast mooi groen waren uitgebot. Wat waren we gelukkig.

'Gelukkig' betekent niet altijd helder van geest. In die tijd deed ik nog een beetje mee in het huishouden, tenslotte had mijn vrouw alleen maar een fulltime baan op een notariskantoor, terwijl ik thuis hele moeilijke boeken zat te lezen. Maar goed ik ben de beroerdste niet en deed dus ook wel eens wat. Zo dekte ik de tafel en ruimde die af. Op een dag was de kaas verdwenen. Zo'n homp eerlijke Nederlandse kaas. Weg, foetsie, verdampt. Nieuwe kaas gekocht. Maar zoiets blijft zeuren. Waar heb ik die kaas gelaten? Zoekt en gij zult vinden, bleek hier niet van toepassing. De kaas leek in een van zijn eigen gaten verdwenen. Tot op een morgen Gea een kreet slaakte. Ze had de kaas gevonden. Onderin onze losse centrifuge... Moet ik toch net even een heel diepe gedachte hebben gehad toen ik dat deed.

We zijn ruim dertig jaar verder, maar er is niet veel veranderd. Zo nam ik voor Gea – met wie het beslist beter gaat sinds haar auto-ongeluk in februari, dank voor uw warme reacties – een paar forsythiatakken mee. Kon ze merken dat het lente aan het worden was. Ik zette ze in een vaas en vergat ze. De volgende dag viel het me op dat de forsythia's er wat mistroostig bij stonden. Wat bleek: ik had ze niet in een vaas maar in een kop hete thee gezet. Zo leerde ik twee dingen: ik ben nog steeds dezelfde kluns en forsythia's houden niet van hete thee. Bent u ook zo'n warhoofd? U bent niet alleen.

Adrian Verbree

Gezakt

Ik ben achttien en ik doe examen. Direct na mijn examens ga ik voor drie maanden naar Amerika. Geen beste planning, want ik sta er slecht voor en in de week van de eventuele herexamens zit ik ergens tussen New York en Washington. Dus…Daarnaast ben ik ook verliefd. Elke vrijdagavond mag ik haar naar huis brengen en staan we nog een uur te praten en zit er zo af en toe een kus in. Te summier, volgens mijn testosteron, maar ja. Zo niet de vrijdagavond voor mijn Amerikareis. Ze maakt werk van de afscheidskus, ik schrik ervan. “Dan weet je waarvoor je weer thuiskomt”, zegt ze en fietst weg. Ik ben ‘flabergasted’, om er alvast even in te komen.

Amerika is fantastisch, vooral het land. De Amerikanen, tja, tot op de dag van vandaag ben ik niet blij met hun te grote rol in de wereldpolitiek. Te arrogant, te blij met zichzelf, te overtuigd van hun gelijk, te conservatief. Oja, en of veel te dik, of veel te dun. Maar nogmaals, het land is mooi. Ergens tussen New York en Washington hoor ik dat ik gezakt ben, waarvoor ik al vreesde. Door duizenden kilometers kabel klinkt de stem van mijn vader vanuit Stadskanaal: “Nu kun je alleen nog maar putjesschepper worden.” Hij meent het vast niet, maar zo klinkt het wel. Na een memorabele reis, waar ik vast nog eens op terugkom, landen we in juli ’89 weer op Schiphol. Ik schrijf me in voor nog een jaar lyceum en ga op zoek naar mijn weekendprinses. En vind haar in het uitgaansleven in Stadskanaal in de armen van een ander. “Tja, had je maar niet moeten zakken, zonder diploma ben je voor mij niet interessant.” Ze draait zich om en danst mijn dromen uit. Jammer, maar eerlijk gezegd ruist Amerika nog te veel door mijn aderen om er ondersteboven van te zijn. Een week later zag ik haar toevallig zonder make-up. Dat hielp ook..

Bert Nonkes