Zenuwachtig

Geraspte appel met kaneel en slappe thee, wat had ik er de schurft aan. Mijn moeder kwam er altijd mee aanzetten als ik ziek, zwak of misselijk was. Als versterking. Zo’n schaaltje met appelraspsel ziet er in het begin nog wel appetijtelijk uit, maar binnen de kortste keren oxideert de prut en lijkt het op zaagsel overgoten met menie.

De laatste keer dat hierop getrakteerd werd, was zo’n dertig jaar geleden toen ik met mijn bandje in het voorprogramma mocht spelen van Herman Brood. Een week van tevoren ging het helemaal mis. Ik zat te ronken op de wc als een stel trekkers op weg naar Den Haag en ik kon me niet voorstellen ooit nog vast voedsel tot me te nemen. Zenuwen, natuurlijk, maar ook het gezond verstand was weggevloeid. Ik moest de rit uitzitten, afzeggen was geen optie. En natuurlijk, toen alles achter de rug was: geen centje pijn meer. Bier en hamburgers gingen erin als Gods woord in een ouderling.

Ik moest er deze week aan denken op weg naar mijn boekpresentatie. Ik heb een aantal van mijn columns gebundeld en er een boekje van gemaakt en dat moest natuurlijk fatsoenlijk gepresenteerd worden. En daar was ik zenuwachtig voor. Potdulle, zenuwachtig! Ik had toch voor heel wat hetere vuren gestaan in mijn leven, riep ik mijzelf tot de orde. Laatst nog, een presentatie voor de Rotary, niet het makkelijkste publiek, ik draaide mijn hand er niet voor om. Maar nee hoor, ik drentelde als een kip die zijn ei niet kwijt kon door het huis. ‘Naar boven naar de wc! Papa zit beneden’, schalde het regelmatig door het huis.

Was mijn moeder nu langsgekomen met een schaaltje geraspte appel met kaneel, ik had het opgegeten. Voor haar. En baat het niet…

Bert Nonkes

Alaki

Spruitjes met spekkies, jus, een slavink en gekookte aardappelen. Op een beige dienblad met warmhoudplaatje. Na één stap binnen waan ik me in het verzorgingstehuis van Hendrik Groen. Maar dan echt. 

Met een bloemetje uit de kerk verras ik de inwoner. Ik vraag hem of ik het even op een vaas zal zetten en hij wijst mij het schilmesje en een half zakje bloemenvoeding. We houden even een praatje en dan vertrek ik weer zodat hij kan eten. Het deed me denken aan mijn oma's. Sterke vrouwen waarvan er twee in een verzorgingstehuis zaten. Ik herinner me groentesoep op zondag, griesmeelpudding met bessensap en chocolaatjes in een kristallen schaaltje. Alle drie oma's waren nog lang bij de tijd. Ze genoten van ons en onze kinderen. Die kregen mee hoe dementie zijn intrede deed. Daar zagen ze vooral de positieve dingen van: want oude oma vroeg om de vijf minuten of ze al een snoepje hadden gehad. En dat hadden ze natuurlijk nog niet. Eén van de oma's was ook nog lang actief voor anderen. Ze breide voor het goede doel en legde nog bezoekjes af voor de kerk toen ze al ver in de negentig was. Het nieuws werd gevolgd en als ze nog leefde had ze vast ook achter de boeren gestaan. En dat is ook mijn voorbeeld. Wars van betutteling en alles zelf regelen. Dus kom ik weer terug op Hendrik Groen. Als ik zo oud mag worden wil ik ook bij de omanido club! Al ziet dat er over 30 jaar vast alweer anders uit. Met uitstapjes naar Escape-rooms en wijn en game avondjes. Je appt in de groep wie er mee wil. Geen maaltijden op een beige dienblad maar een soort buffet restaurant. Ik heb er al best ideeën over. Tijden veranderen: een oma herkende ik vroeger aan grijze watergolven en een zondagse bloemetjesjurk. Nu kunnen ze een kort pittig kapsel hebben en trendy kleding: ze appen en hebben Facebook. Dat wordt nog wat als ik er eentje word. Dan moet er wel een frissere naam komen voor de club natuurlijk: alive and kicking of zo. Alaki: klinkt vet!

Dilemma's

Door Henk Leemhuis

Ik krijg er steeds meer. Ik was laatst op een boerenbedrijf met heel veel vleesvarkens, als plattelandsjongen vind ik dat een mooi gezicht. Maar mag ik dat nog wel vinden want ze zijn volgens veel anderen verantwoordelijk voor veel stikstof. Ik heb dat vervelende zevenblad in de tuin, een onkruid waar kenners van zeggen dat je dan beter kunt verhuizen maar met roundup houd ik het nog altijd beheersbaar. Stiekem heb ik nog een potje staan, maar ja, mag eigenlijk niet.

Ik werd uitgenodigd door een van mijn leveranciers om een dag naar circuit Zandvoort te komen, helaas niet om te racen maar voor een aantal prachtige lezingen. Was een prachtige dag of kan ik dat niet meer zeggen. Daarbij heb ik me ook verbaasd hoe lastig het was om daar met de auto te komen en de enorme investeringen die men zich wil getroosten om de formule 1 volgend jaar te krijgen. En als ik dan langs circuit Assen rij met zijn prachtige infrastructuur bekruipt mij wel het gevoel van vriendjespolitiek. Ik hou van vliegen, lekker snel maar dat kan ook al niet meer. Als ik dan zeg dat ik een natuurliefhebber ben, is het in relatie met het vorige niet meer uit te leggen.
En dan hebben we het de laatste weken veel over de stikstofproblematiek. Het was een sympathieke actie van de boeren, ik heb voor het eerst met plezier in een file gestaan maar snappen doe ik het niet. Zo veel tegenstrijdigheden, het is niet meer uit te leggen. Maar het kan ook wel anders, zoals die boerin in het programma 'onze boerderij' die vleesvarkens fokt met meer ruimte. Het vlees van deze dieren is wat duurder waardoor het niet wordt verkocht. Toch zullen we daar naar toe moeten. Meer betalen voor ons voedsel. Daarmee sluiten we dan weer mensen buiten die het niet kunnen betalen. De gebruikers van voedselbanken die er niet zouden hoeven zijn, ook zo'n dilemma. Het valt niet mee om een betere wereld te maken en we hebben allemaal onze belangen, wat een dilemma.

Schermtijd

Lenny Kuhr trad vandaag op in ons Theater Dina, gek genoeg hadden we niet zoveel tickets verkocht als ik van tevoren had gehoopt. Mijn kinderen wisten nog wie ze was, maar ik vermoed toch vooral omdat ze al lange jaren klant is. De rest van mijn postpuber medewerkers hadden nog nooit van haar gehoord. Nadat ik uitgelegd had dat Lenny net als Duncan het Eurovisie Songfestival gewonnen had daalde het kwartje.

Hoewel ik best ‘bij de tijd ben’ met Instagram, YouTube, Twitter en Facebook, en mezelf aangeleerd heb met mijn duimen teksten op mijn iPhone te typen, realiseer ik me meer dan ooit, dat ook voor mij de generatiekloof groter wordt. Zitten wij ouderen nog wel eens ‘gezellig televisie te kijken’, jongeren doen dat niet meer. Hooguit kijken ze Netflix of YouTube via hun mobieltje. Onlangs kwam ik op bezoek bij zo’n stel pubers, die als studenten samenwonen, een prachtplek hebben, met eigen kamers, een centrale keuken en een centrale woonkamer, waarin natuurlijk een grote TV staat. Toen ik bij ze binnen liep viel me op dat TV aanstond, met een of andere game in pauzestand, en dat alle vier, hangend op de bank, voeten op de tafel, een film zitten te kijken op hun mobieltje. Alle vier trouwens een andere. Grappig, ja dat wel, maar toch ook behoorlijk ongezellig.

Zoals altijd heb ik na de show nog even met Lenny en haar medemuzikanten zitten kletsen, die trouwens een indrukwekkende show gaven. Dat was een onderhoudend gesprek. Dat het theaterpubliek ouder wordt was ons opgevallen, en dat er meestal niemand meer zit onder de dertig jaar. Ook weer niet zo gek bij Lenny Kuhr die net 70 is geworden, maar in het algemeen toch ook wel zo. En terwijl we nog even gezellig samen een glaasje wijn dronken, en wat foto’s op social media deelden, concludeerden we dat het niet verwonderlijk is in een tijd waarin de gemiddelde ‘schermtijd’ ergens tussen de twee en zeven uur per dag ligt.

Rudi Bults

Het gaat de verkeerde kant op

‘Het gaat de verkeerde kant op’. De afgelopen weken heb ik dat alweer een paar keer horen zeggen. Het regent te veel, de zon gaat te vroeg onder, het waait te hard, er zijn teveel wolken: het gaat de verkeerde kant op. Laat ik daar nu helemaal geen last van hebben. Ik vind het prachtig wanneer het de verkeerde kant op gaat. Ik vind het ook prachtig wanneer het de goede kant op gaat. Het mooist vind ik het wanneer het alle kanten op gaat.

Ooit was ik een vijftal zomers op Cyprus om daar dan twee weken les te geven. Prachtige kans om tussendoor te genieten van zon, zee en strand. Constant blauwe luchten. Een voorrecht. Maar na anderhalve week begon het te kriebelen. Op de radio zocht ik te vergeefs naar het weerbericht. Ja, waarom zou je een dagelijks weerbericht verzorgen, wanneer het weer van morgen weer toch het weer van gisteren is: zon, blauw, wind.

Ik ben een journaalkijker. Doorgaans is de vulling van het journaal voorspelbaar: een litanie van schokkend nieuws, Haagse onrust en betogingen tegen dit of dat. Maar één ding is zeker: aan het eind wacht de verrassing, het weerbericht. Ons Nederlandse weerbericht, zo onvoorspelbaar dat de weermannen en -vrouwen regelmatig moeten erkennen dat ze er de vorige avond naast zaten. Zon werd regen, storm koos voor de Noordzee. En dan de lokale verschillen: op Cyprus maakt het niet uit waar je op het eiland zit. Maar hier kan het in Lutten gieten, terwijl je in Gramsbergen in je tuinstoel zit. Leve het weerbericht. En dan buienradar, waar je elke vijf minuten kunt controleren of het wel waar is dat het regent.

Het is herfst aan het worden. Regen, hagel, Indian summer, westenwind, wolken, felle opklaringen, storm: geen peil op te trekken. Het gaat de verkeerde kant op. Heerlijk!

Adrian Verbree