Spruitjes met spekkies, jus, een slavink en gekookte aardappelen. Op een beige dienblad met warmhoudplaatje. Na één stap binnen waan ik me in het verzorgingstehuis van Hendrik Groen. Maar dan echt. Met een bloemetje uit de kerk verras ik de inwoner. Ik vraag hem of ik het even op een vaas zal zetten en hij wijst mij het schilmesje en een half zakje bloemenvoeding. We houden even een praatje en dan vertrek ik weer zodat hij kan eten. Het deed me denken aan mijn oma's. Sterke vrouwen waarvan er twee in een verzorgingstehuis zaten. Ik herinner me groentesoep op zondag, griesmeelpudding met bessensap en chocolaatjes in een kristallen schaaltje. Alle drie oma's waren nog lang bij de tijd. Ze genoten van ons en onze kinderen. Die kregen mee hoe dementie zijn intrede deed. Daar zagen ze vooral de positieve dingen van: want oude oma vroeg om de vijf minuten of ze al een snoepje hadden gehad. En dat hadden ze natuurlijk nog niet. Eén van de oma's was ook nog lang actief voor anderen. Ze breide voor het goede doel en legde nog bezoekjes af voor de kerk toen ze al ver in de negentig was. Het nieuws werd gevolgd en als ze nog leefde had ze vast ook achter de boeren gestaan. En dat is ook mijn voorbeeld. Wars van betutteling en alles zelf regelen. Dus kom ik weer terug op Hendrik Groen. Als ik zo oud mag worden wil ik ook bij de omanido club! Al ziet dat er over 30 jaar vast alweer anders uit. Met uitstapjes naar Escape-rooms en wijn en game avondjes. Je appt in de groep wie er mee wil. Geen maaltijden op een beige dienblad maar een soort buffet restaurant. Ik heb er al best ideeën over. Tijden veranderen: een oma herkende ik vroeger aan grijze watergolven en een zondagse bloemetjesjurk. Nu kunnen ze een kort pittig kapsel hebben en trendy kleding: ze appen en hebben Facebook. Dat wordt nog wat als ik er eentje word. Dan moet er wel een frissere naam komen voor de club natuurlijk: alive and kicking of zo. Alaki: klinkt vet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten