Feestweek

Zo, het wordt weer echt rustig. Ik hoef hier in Gramsbergen alleen nog een paar would-be kapiteins de jachthaven uit te kijken en de wintervoorn kan in alle rust naar binnen trekken. Over rust gesproken: ik kreeg een sympathieke mail van een dame, waarin ze vertelde door derden op Salland als oase van rust te zijn gewezen. Uiteraard vroeg zij asiel aan. Jammer, maar vol is vol. Het is al erg genoeg dat de slagader van het Pieterpad door onze streek raast. De dame in kwestie, haar asielaanvraag afgewezen zijnde, besloot voor second best te gaan, en tijdens een dagtrip Gramsbergen aan te doen. Dat was… vooruit, tot daar aan toe. Mits ze zachtjes deed.

Maar wat een schrik wachtte haar. Ze beschreef me oorverdovende herrie in de stadskern, repte van bonkende boxen en dreunende bassen en vertelde haar toevlucht te hebben gezocht in het museum, maar het ook daar niet te hebben volgehouden. Ze is Gramsbergen in allerijl ontvlucht. Ik wist meteen wat haar was overkomen: de feestweek. Wie rust zoekt moet net die ene week van de tweeënvijftig níet in Gramsbergen zijn.

Ik hoop dat zij haar ervaring gaat delen via de sociale media. Ja, ik wens vurig dat onze hele streek landelijk de reputatie zal verwerven van lawaaitempel waar ze bij de Zwarte Cross nog wat van kunnen leren. Laten zoveel mogelijk mensen afgeschrikt worden, zodat de eekhoorns en ik, de boomklevers en ik, de ijsvogels en ik, u en ik, in alle rust ons leven kunnen leven en niet om de vijf minuten aan een verdwaalde Amsterdammer hoeven uit te leggen waar het vakantiepark of de camping ligt. Nergens mevrouw, volkomen afgebrand, niets meer van terug te vinden, a hole in the ground. Heeft u Paradiso al geprobeerd? Daar moet het ook heel mooi zijn. Onverstoord Salland. Heerlijk.

Adrian Verbree

Wake-up call

Ik sta op het punt om de deur uit te gaan als ik word gebeld. Het nummer op mijn telefoon ken ik niet, maar het komt uit Stadskanaal. Misse boel. Een uur later sta ik op de spoedeisende hulp aan het bed van mijn moeder. Een paar rimpelige handjes en een grijze kuif zijn het enige dat er onder de lakens uitpiepen.

Wat tot nu toe een krantenpapieren werkelijkheid was, is opeens realiteit geworden: ma is onwel geworden en heeft bijna een etmaal, tevergeefs om hulp roepend, in de slaapkamer gelegen. Gelukkig hebben oplettende buren haar gevonden. Net op tijd. Mijn moedertje, bijna 82. Da's oud, maar nog niet stok! Ik kan haar nog niet missen.

Wonderlijk, hoe sterk een lichaam kan zijn, want ze krabbelt weer op. Al gauw foeterend op de zusters, die haar in de stoel laten zitten terwijl zij lekker in bed wil blijven liggen. Zoveel mogelijk alles zelf doen, is het devies. En zo zitten wij diezelfde week te kijken hoe ze tergend langzaam een glas water naar haar mond brengt. Zo ingespannen volgen wij het tafereel als keken wij naar een trapeze-act zonder vangnet. Schokkend en trillend bereikt het glas zijn doel en opgelucht halen wij adem.

Revalideren kan in Clara maar daar ziet ze tegenop: "Zullen ze mij daar wel verstaan?", vraagt ze zich bezorgd af, als Groningse. "Dat loopt wel los, ma", verzeker ik haar, "Mij verstaan ze ook, meestal". Eenmaal geïnstalleerd in Clara, geniet ze volop van het fraaie uitzicht op de Rheezermaten. Het afscheid komt haar dan ook veel te vroeg als ze weer naar huis mag.

Voor ons beide is de afgelopen periode een wake-up call geweest. Voor haar, hopelijk, dat een dieet van kokosmakronen en Optimel verre van gezond is. En voor mij, tja, dagelijkse beslommeringen mogen geen beletsel zijn om haar op te zoeken. Ik zou eens vaker moeten zeggen dat ik van haar hou.

Bert Nonkes

Rust, Regelmaat en Reinheid

Daar gaan we weer…. Na de zomervakantie moet er opgestart worden! Geen luie lome ochtenden meer, of uitgebreid koffie drinken. Geen avonden meer vol vrije tijd, lezen en Netflix.

Na de eerste werkweek zit ik er wel weer in en ontstaat er vanzelf een ritme. Vaak denk ik dan weer terug aan de tijd dat mijn kids nog echte kleintjes waren. Dat Rust Regelmaat en Reinheid alles was waar het om draaide. Lekker duidelijk: flesje, hapje, badje, wasje, slaapje, hapje, slaapje en dat alles dan strak gepland. Ik had er twee tegelijk dus zelfs het knuffelen deed ik zo eerlijk mogelijk. In die tijd voelde dat niet zo relaxed: ik was altijd maar druk! Toch kijk ik er nu met jaloezie op terug, want in een huis vol pubers zijn die belangrijke 'R-en' ver te zoeken!

Ze hebben hun eigen 'R-en': Relaxen, Ruim ik straks op en Rap, ik moet iets eten! Daar gaat mijn Rust, want hun relaxen bestaat uit hele harde muziek, de Playstation en chillen met vrienden. Regelmaat is er ook niet meer: waar is de tijd dat ze om half acht aan het ontbijt zaten en om acht uur in bed lagen? Nu slapen ze in de vakantie eerst uit, eten tosti als ontbijt en 's avonds om tien uur appen ze dat ze nog even kebab gaan eten en de sleutel bij zich hebben dus wij kunnen vast wel naar bed gaan. En die Reinheid? Ontplofte kamers en tassen met verschimmelde koekjes en brood: zíj hebben er geen last van hoor: ík ben degene die daarover zeurt.

Nu ik dit schrijf, besef ik ineens dat het ook best voordelen heeft om weer op te starten. Kids in het Gareel en ook voor mij is het ook goed om weer een eigen ritme te hebben. Alleen die overgang hé….Afgelopen zaterdag dacht ik daar wel anders over toen ik om acht uur 's ochtends onder een paraplu stond om de jongste aan te moedigen bij het voetballen. Je kunt ook overdrijven met de 'R-en' hoor ;-) Rustig opbouwen: dat lijkt me beter.

Karin van Dijk

Buitenlands eten

Als we vroeger op vakantie gingen dan moesten er altijd aardappelen mee, nog steeds hoor ik om mij heen vaak dat de caravan wordt ingepakt met typisch Hollandse kost. Wat jammer want juist de reizen naar het buitenland geven vaak de mogelijkheid om te ervaren wat andere culturen eten.

Nou moet ik wel erkennen dat ik getrouwd ben met een vrouw die graag met eten experimenteert en misschien ben ik daarom ook wel met haar getrouwd, want de liefde van de man gaat nou eenmaal door de maag. Tegenwoordig is al erg veel ook in Nederland verkrijgbaar en kunnen we ook in Hardenberg bij een Turkse supermarkt of een poelier met veel Indische kruiden terecht, maar in het land van oorsprong smaakt het ons altijd erg goed.

Het is heerlijk om over een markt te struinen en goed de ogen en neus de kost te geven welke mooie groenten er te koop zijn. In vele andere landen is bij de slager nog te zien dat vlees van een varken of rund komt, het karkas hangt vaak nog gewoon achter in de zaak. Verlekkerd loop ik als visliefhebber graag langs de visstalletjes op markten en in supermarkten waar grote afdelingen zijn waar men de meest exotische vissoorten heeft uitgestald. Hoezo Nederland visland denk ik dan, we komen vaak niet verder dan een moot gebakken vis. Ook afgelopen zomervakantie hebben we weer heerlijk genoten van heerlijke vissoorten, op voor ons onbekende wijzen van bereiden van vlees, vis en groenten en het smaakte altijd lekker. En we zijn er niet ziek van geworden of van aangekomen of afgevallen, ook de buikloop bleef uit. Dus die Hollandse kost die laten wij gewoon thuis, maar we genieten nu ook best wel weer van onze aardappelen met bloemkool, maar dan wel met gebakken geschaafde amandelen, toch een vleugje exotisch.

Henk Leemhuis