Geraspte
appel met kaneel en slappe thee, wat had ik er de schurft aan. Mijn moeder kwam
er altijd mee aanzetten als ik ziek, zwak of misselijk was. Als versterking.
Zo’n schaaltje met appelraspsel ziet er in het begin nog wel appetijtelijk uit,
maar binnen de kortste keren oxideert de prut en lijkt het op zaagsel overgoten
met menie.
De
laatste keer dat hierop getrakteerd werd, was zo’n dertig jaar geleden toen ik
met mijn bandje in het voorprogramma mocht spelen van Herman Brood. Een week
van tevoren ging het helemaal mis. Ik zat te ronken op de wc als een stel
trekkers op weg naar Den Haag en ik kon me niet voorstellen ooit nog vast
voedsel tot me te nemen. Zenuwen, natuurlijk, maar ook het gezond verstand was
weggevloeid. Ik moest de rit uitzitten, afzeggen was geen optie. En natuurlijk,
toen alles achter de rug was: geen centje pijn meer. Bier en hamburgers gingen
erin als Gods woord in een ouderling.
Ik
moest er deze week aan denken op weg naar mijn boekpresentatie. Ik heb een
aantal van mijn columns gebundeld en er een boekje van gemaakt en dat moest
natuurlijk fatsoenlijk gepresenteerd worden. En daar was ik zenuwachtig voor.
Potdulle, zenuwachtig! Ik had toch voor heel wat hetere vuren gestaan in mijn
leven, riep ik mijzelf tot de orde. Laatst nog, een presentatie voor de Rotary,
niet het makkelijkste publiek, ik draaide mijn hand er niet voor om. Maar nee
hoor, ik drentelde als een kip die zijn ei niet kwijt kon door het huis. ‘Naar
boven naar de wc! Papa zit beneden’, schalde het regelmatig door het huis.
Was
mijn moeder nu langsgekomen met een schaaltje geraspte appel met kaneel, ik had
het opgegeten. Voor haar. En baat het niet…
Bert Nonkes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten