Zittend

 

Ik mag weer. De afgelopen week elke dag zitten oefenen. Basgitaar op schoot, muziek uitgeprint, kopje koffie erbij. Aan mij zal het, potverdikke, niet liggen. Rare periode achter de rug. Dé rug, ja. Die staat samen met mijn benen de laatste anderhalf jaar pontificaal op de voorgrond. Stáát, ja. Hoewel er van staan vrij weinig komt. Ben terug bij de reguliere zorg, in Zwolle deze keer. De derde scan leert dat de hernia weg is. De pijn echter niet. Ik word bestookt met elektrische schokken en echo’s. Men denkt aan ontstekingen, maar is niet zeker. Over een maandje nog maar eens zien. Welja, die weken maken ook niks meer uit.

Ik mag weer. Nieuwe snaren besteld, zo blij als een kind. Van die zwarte, met tape erom, die glijden zo lekker. Ze zijn wat duurder, maar dat mag in dit geval. Klaarmaken voor de repetitie duurt allemaal wat langer. Oudste zoon pakt de auto in, die speelt ook mee. Kussentje onder de arm voor het vleesloze zitvlak en dan gaan we.

De repetitieruimte is op de eerste verdieping. Natuurlijk. Ik laat iedereen voorgaan op de trap. Geen gedram in mijn rug. In het vertrek is het een kakofonie van stemmende muzikanten. Ik krijg een stoel met een kussen. Dáár bovenop gaat mijn kussen. Ik zit. Bas uit de tas en ik aai even genietend over de nieuwe snaren. De drummer tikt af en daar geschiedt het wonder: de pijn verdwijnt. Om middernacht genieten oudste zoon en ik van een welverdiende Mac. “Ging mooi,” glunder ik. Oudste zoon knikt met volle mond. “Dondersmooi,” houd ik het moment nog even vast. 24 april mogen we in de Voorveghter, Projectgroep Kleinood. Er zijn nog kaarten. U kunt mij daar dan zien.

Zittend.