Poppenkastvrees

Ik heb getwijfeld of ik het volgende onderwerp in mijn column zou behandelen. Dit is een nette krant, je kunt niet alles schrijven. Maar omdat ik de operaties van vrouw en jongste zoon ook breeduit gemeten heb, kan ik niet anders. Noblesse oblige. Ja, ik ben geopereerd. Waaraan dan, Bert, mien jong, waaraan? Nou, laat ik het OMschrijven: stel, ik zou lid willen worden van de joodse gemeenschap, dan zou één lichamelijke horde genomen zijn. 

Ik loop tegen de vijftig en her en der begint het lichaam te kwakkelen. Niks ergs, een grote beurt en dan kan je er weer tijden tegen aan. Maar ja, hier keek ik wel even tegenop. Niet alleen geef je je letterlijk bloot maar geef je je lot in handen van een onbekende. Om een VOG durfde ik niet te vragen. En de operatie was op maandagochtend; hoeveel drankjes had de snijkundige in het weekend genuttigd? Eén verkeerde beweging en je zingt in het koor van Kinderen voor Kinderen.
Afijn, om 10.25 lag ik klaar; ruim ingejodiumd onder een blauwe deken met een strategisch geplaatst gat waar het te opereren lichaamsdeel net doorheen paste. Adrenaline op topniveau. Kom maar op! Komt er een spoedgeval dat voorrang heeft. Lag ik daar twintig minuten met een jodium-gele Jan Klaasen met poppenkastvrees.
Een select groepje vrienden had ik verteld van de ingreep. De reactie was telkens hetzelfde: benen bij elkaar, knijpen met de ogen, lippen tuiten en lucht naar binnen zuigen. Kijk, empatischer dan op zo’n moment krijg je mannen niet. Nou, mannen, geen centje pijn. Ik heb onder de half uur durende operatie hele gesprekken met de chirurg gevoerd terwijl de soldeerbout gezellig knisperde. Toen ik in de deur stond om te vertrekken, riep de dokter: “En vier weken geen seks!” In de wachtkamer staarde iedereen mij na..

Klik

Hier in huis houden ze er van: gadgets. Ze zijn er maar wat druk mee! We hebben sinds kort bijvoorbeeld een 'klik aan klik uit'-systeem. Via je mobiel kun je zelf bepalen welke lampen er in huis aan of uit gaan. Tenminste, als je die bij de hand hebt. Want even de lamp aandoen lukt niet meer met de hand. Dus overkomt het me regelmatig dat ik in het donker op zoek moet naar mijn mobiel omdat ik anders het licht niet aan krijg. Ik leer ermee leven, maar ik heb er niet echt een klik mee.

Zo ook onze nieuwe bel met camera. Die van de reclame: dat er een bezorger aanbelt en dat de man vanuit het park zegt dat het pakje onder het afdak gelegd mag worden. Enorm handig toch? Als de bel gaat, krijg je een melding op je mobiel en kun je live met diegene communiceren. Bovendien geeft hij ook een melding als er beweging rondom je huis is en kun je ook de geschiedenis terugkijken. Dat houdt in dat ik ook kan zien dat er een windvlaag was die mijn rozenstruikjes liet wapperen en in welke staat de pubers 's nachts thuisgekomen zijn. Maar goed, mochten er indringers komen dan zijn ze ook in beeld en dat voelt wel veilig. Vooral met al die recente inbraken tijdens de feestdagen in Hardenberg en Dedemsvaart. Wij vierden Oud en Nieuw bij vrienden in Gramsbergen, en stonden op het punt weg te gaan toen we ineens een auto langzaam onze oprit af zagen rijden. Mijn man sprong op en mijn ene zoon riep gelijk dat het een Pools kenteken was (mijn excuses alvast voor alle Poolse mensen). We ondernamen gelijk actie door het in de burenapp te zetten. Op die manier was iedereen in de buurt gelijk alert. Eenmaal onderweg bedachten we dat we het ook terug konden kijken in de app. Na twee keer kijken werd het ons duidelijk: het was onze andere zoon die een statafel terugbracht met een vriend in de auto. Met het schaamrood op de kaken durfden we het niet in de burenapp te zetten: iedereen was nu alert en dat was ook best handig. Dus excuses voor de mensen in de buurt en nogmaals voor alle Poolse mensen. Ik hoop maar dat ze nog wel steeds een klik met ons hebben.

Karin van Dijk

Rookvrij

Op steeds meer plaatsen zijn we rookvrij. Wat is er de afgelopen 40 jaar enorm veel veranderd in het gedrag van mensen als het op roken aan komt. Was het een tiental jaren geleden heel normaal en geaccepteerd dat men een sigaret opstak, tegenwoordig moet de roker zich steeds meer moeite getroosten om ergens te kunnen roken.

Uit mijn kindertijd herinner ik me dat bij een verjaardag van mijn ouders de woonkamer veranderde in een blauwe kamer, op tafel glazen met sigaren en sigaretten, met en zonder filter. We vonden dat heel normaal, wisten wij veel. Daar is gelukkig veel in veranderd, in mijn eigen omgeving wordt door bijna niemand meer gerookt.

Vanuit gezondheidsstandpunt weten we inmiddels ook dat roken enorme risico’s met zich meebrengt. Toch is er ook nog altijd veel weerstand tegen de bemoeienis van anderen bij rokers. Het percentage rokers onder de volwassenen daalt wel maar ligt nog altijd boven de 20 procent, wat betekent dat een op de vijf volwassenen nog steeds een sigaret opsteekt. Het aantal initiatieven dat wordt genomen om te komen tot steeds meer plaatsen waar niet gerookt mag worden neemt toe. Een bijeenkomst afgelopen maand in het LOC, georganiseerd door Vechtdal Vitaal om te starten met een gezondere leefstijl door te stoppen met roken, werd door 290 mensen bezocht, geweldig. Een aantal deelnemers die ik sprak gaven aan geschokt te zijn door de enorme toevoegingen aan de tabak om de verslaving te bevorderen door de tabaksindustrie. Van stoffen die je makkelijker laten inhaleren tot rattengif en heel veel andere verslavend giftige stoffen. Ik heb ook altijd moeite om niets te zeggen als ik bij de ingang van het ziekenhuis in Hardenberg patiënten zie roken, maar begrijp ook dat hun verslaving niet alleen eigen schuld is.

Afgelopen weekend hadden we de primeur op een rookvrij sportpark Boshoek. Er zijn nog twee plekjes voor de verstokte roker. Ik hoop dat deze plekjes ook op korte termijn overbodig zijn.

Henk Leemhuis

Amerika

Deze column schrijf ik vanuit zonnig Californië waar vandaag op 23 januari het kwik net als gisteren 23 graden Celsius is. Mijn dochter en ik zijn hier voor ons werk hier en bezoeken de NAMM show. De grootste muziekbeurs ter wereld. We combineren het aangename met het noodzakelijke en bezoeken ook wat museums en Hollywood.

Stiekem ben ik onder indruk van het grootse van Amerika. Los Angeles is een conglomeraat van tegen aangeplakte steden. En op een oppervlakte niet veel groter dan Overijssel wonen zo’n 18 miljoen mensen. Nadat we het prachtige Paul Getty museum 40 kilometer verderop bezocht hebben, nemen we de tijd om op tijd terug te zijn voor onze afspraak bij NAMM. Als echte Overijsselaars hadden we natuurlijk geen rekening gehouden met het feit dat je hier altijd in de file staat. We zijn veel te laat terug. Tijdens de terugreis valt me op hoe groen de stad is, ze staat vol met bomen, maar al die bomen kunnen de deken van smog niet aan die altijd over de stad hangt. Wanneer je er op let ruik je die smog ook, valt me op, en dat is best indrukwekkend. Net als de auto’s die er rijden, zelfs de ambulances, politieauto’s en de auto’s van de stedelijke groenvoorziening zijn allemaal dikke vette 8 cilinders vol chroom uitgerust. Prachtig om te zien dat wel weer. Wij parkeren elke dag in een garage die tot de nok gevuld is met 10.000 meest Kingsize auto’s die niet eens meer opvallen omdat iedereen er in rijdt. Op de gebruikelijke vierbaanswegen die dwars door de stad kruizen kun je een voetbalwedstrijd spelen. Elke straat is supermooi aangelegd met dikke rijen palmbomen. En op elke hoek is wat te doen, het eten is er verrukkelijk en natuurlijk op zijn Amerikaans altijd te veel. Je voelt ruikt en ziet gewoon dat dit niet goed kan blijven gaan. Ja alles is groot en iedereen is er keihard aan het werk. Het leven is hier goed, en als je omhoog kijkt zie je gewoon blauwe lucht. Maar dat de Amerikanen voorlopig hun klimaatdoelstellingen niet gaan halen mag duidelijk zijn.

Rudi Bults