Gelukskunde

Nooit gedacht dat er iemand zou zijn die dit vak zou geven, maar ze bestaat echt; Mirjam Spitholt, docent gelukskunde. Twee weken geleden gaf ze een lezing op het symposium dat wij organiseerden en wat hadden we daar een geluk mee.

Wat heb ik  geluk dat ik in een vrij land mag leven. Dat het mij  gegeven is een mening te hebben, dat ik gezond ben en kan leven zonder beperkingen. Ik realiseer me heel goed dat ik genen heb die er voor zorgen dat het goed met me gaat en dus geluk. Tijdens het hardlopen denk ik vaak hoe geweldig mooi het is een lichaam te hebben dat mij deze mogelijkheden geeft. Ik ben inmiddels de zestig gepasseerd en werk, loop, fiets en zwem als ik dat wil. Maar in mijn dagelijkse werk zie ik ook gelukkige mensen die niet gezond zijn, die wel beperkingen hebben.

Ik heb van Mirjam veel opgestoken, ze heeft me een spiegel voorgehouden van geluk. Zoals ik al best wist, geluk zit in kleine dingen die in het hier en nu gebeuren. Ik kan geluk niet afdwingen, ik kan wel gelukkig zijn. Ook mijn patiënten kunnen gelukkig zijn en kunnen mij ook laten zien dat geluk er is ondanks dat er beperkingen zijn. Zoals ook nu tijdens het schrijven me er aan herinneren dat het niet zomaar vanzelfsprekend is dat deze column er weer is. Het was vandaag best lastig om de juiste woorden in de juiste volgorde op papier te krijgen. Ik wilde zo graag over gelukskunde schrijven dat ik het niet voor elkaar kreeg om de juiste toon te zetten. Daarom hielp het mij om even bij mijn  schrijven weg te gaan en eerst iets anders te gaan doen. Gewoon wat bladeren in een prachtig fotoboek, voetbal kijken en even niet aan geluk denken en toen was het er zomaar. Ik las een prachtige inleiding in het fotoboek en toen kwam deze zin: Niets in de wereld kan me gelukkig maken, maar alles in de wereld kan me eraan herinneren dat ik liefde en geluk heb. Geluk is iets wat ik meebreng. Dus in feite kan ik stoppen met zoeken en kiezen om gelukkig te zijn. Dat geldt ook voor alle mensen om mij heen, zowel mijn geliefden als mijn patiënten met hun beperkingen, wat een geluk.

Henk Leemhuis

Vleeseter

Vleeseter

We eten al een tijdje wat bewuster mijn man en ik. Zo komt er geen plofkip meer in huis en is het gehakt in de volkoren spaghetti biologisch. Af en toe eten we zelfs vegetarisch vlees, hoewel ik daar persoonlijk nog wat aan moet wennen als echte Bourgondiër. Ik denk dat ik sinds mijn vroege jeugd elke dag vlees of vis heb gegeten, met hier en daar een kleine uitzondering. Mijn man daarentegen houdt niet zo van vlees, en al helemaal niet van vlees kluiven, en samen zoeken we een nieuwe manier van vleeseten. Nog niet altijd met positief resultaat, want de biologische rookworst van gisteravond was ronduit smerig.

Iedereen begrijpt onderhand wel dat we de aarde aan het opgebruiken zijn. We voelen de aarde warmer worden en inmiddels kennen we de lijst met duurzame tips en trucs uit ons hoofd. In die zin lijkt extra inzicht niet nodig, maar toch is het blijkbaar lastig om er ook daadwerkelijk dagelijks bewust van te zijn.

Economische beslissingen die ten koste gaan van de natuur zijn snel gemaakt. Zo ging onze wasmachine twee weken geleden stuk. En met het oog op dat één á twee reparaties soms net zoveel kosten als een nieuwe, hebben we gekozen voor een vervangend exemplaar, en daarmee voor onze portemonnee. Voor het klimaat is dit natuurlijk rampzalig, en op langere termijn ook voor onszelf. En dáár ligt gelijk het probleem, het is ‘een ver van mijn bed show’.

Vorige week was ik bij een lezing over duurzaamheid. De spreker gaf mij een nieuw inzicht. Namelijk dat we als we vanuit geluk gaan denken in plaats van geld, we automatisch andere keuzes zullen maken. En dan niet alleen vanuit ons eigen geluk, maar ook het geluk van andere wereldgenoten. Een voorbeeld: Is biologisch vlees te duur? Wel soms als het om geld gaat, maar nooit als het gaat om het welzijn van dieren.

Ik vind het persoonlijk een mooie en wellicht werkbare insteek. Moeten ze alleen nog wel betere biologische rookworsten gaan maken…

Visdiefje en visdieven

Onlangs beschreef een buurman een vogel die hij niet wist thuis te brengen. Het bleek een visdiefje. Die zie je hier wel vaker boven de vijver. Het deed me denken aan lompere vogels.

Hardenberg heeft een mooie hengelsportzaak. Ik kom er met plezier. Anderen ook. Maar af en toe vliegen er vreemde vogels binnen. Rick, de eigenaar, vertelt. Een klant komt binnen met een hengeldeel uit het jaar nul. ‘Zijn hier nog delen bij te leveren?’ klinkt het. Nee dus, maar dat had zijn grootmoeder hem ook kunnen vertellen. ‘Oh, jammer. Ik kijk nog even rond.’ Kijken staat vrij. Als meneer is uitgekeken, wordt hij bij de uitgang staande gehouden. Wat blijkt: het antieke, holle hengeldeel zit ineens vol kleinmateriaal. ‘Bijvangst’ heet zoiets waarschijnlijk. Andere dag, andere klant. Deze informeert naar een foedraal. Als hij is voorgelicht, moet hij er nog een nachtje over slapen. De volgende dag is hij terug. Hij heeft blijkbaar een verkwikkende en stimulerende slaap genoten, want hij komt met het bewuste foedraal bij de kassa. ‘Het moest maar doorgaan!’, klinkt het joviaal. Als het foedraal - onverwacht - nog even wordt opengeritst, blijkt ook in dit artikel een vergadering van dobbers, lijnen, haken, peillood en druppellood aan de gang... Regelmatig verdwijnt er materiaal uit de rekken. Bijvoorbeeld toprubber uit het hogere segment. Dan weet je meteen: dat zijn geen kinderen. Het zijn volwassen kerels met een hobby. Leuk zo’n hobby: ha, beet op m’n gestolen haak, m’n gejatte onderlijn en m’n gratis elastiek!

Dit is de buit van vijf minuten luisteren naar één winkelier. Wat weten anderen te vertellen? Ik heb een advies voor ze: als je een ‘visdief’ ziet bewegen, even laten doorbijten en dan hard, heel hard aanslaan. Goede vangst!

Adrian Verbree

Roze overall

“Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.” Het was dé slogan van 1989 die vrouwen moest stimuleren economisch onafhankelijk te worden. Anno nu doet Yvon Jaspers dat door een megadeal te sluiten met een veevoerfabrikant. Chapeau, Yvon! Het bedrag dat met de deal gepaard gaat, wordt niet vermeld. Dat zou on-Nederlands zijn, maar ik betwijfel of er veel voetballers in de eredivisie hun schoenen ervoor strikken. Boer Zoekt Vrouw: ik ben fan!!

Ik val meteen met de baanderdeur in huis: valt het jullie ook op dat de mannelijke boeren altijd op zoek zijn naar een vrouw die lief en spontaan is? En hoe ze er uitziet, dat maakt niet zoveel uit. Om te beginnen bij dat laatste: ik geloof er niks van. Een beroepsgroep die bij uitstek visueel waarneemt hoe zijn velden erbij staan en zijn veestapel rondloopt zal een onuitwisbare eerste indruk opdoen bij de speeddates. Als daar een schepsel komt aanzetten, dat ruw door onze schepper op vrijdagmiddag in elkaar is getimmerd met de overgebleven onderdelen van die week, zal dat vast niet worden gekwalificeerd tot huwelijksmateriaal.

En wat is lief en spontaan? Die begrippen kun je heel verschillend invullen.

Yvon Jaspers: “Vrouw, vertel eens, wat is lief en spontaan?”

Vrouw: “Nou, dat ik Boer zo af en toe eens een fijne knuffel geef.”

Yvon Jaspers: “Aaaah, lief!”

Yvon Jaspers: “Boer, vertel eens, wat is lief en spontaan?”

Boer: “Dat zij elke dag mijn ondergoed klaarlegt.”

Yvon Jaspers: ”Dus…”

Maar na de aflevering van afgelopen zondag begrijp ik het. Liefde is een roze overall, je trekt hem aan en stroopt de mouwen op. Liefde is geen zelfstandig naamwoord maar een werkwoord! En voor wie het wil zien: er is roze overal…

Bert

Oei ik groei!

Het komt allemaal weer terug:  die onzekerheid over het slaapritme, de hoeveelheid voedingen en welke regels we willen stellen. Destijds had ik het boekje ‘Oei ik groei’ gekocht, dat leek me wel handig. Na twee weken heb ik het onderin een kast gemikt. Die van mij hadden andere sprongetjes dan ze zouden moeten hebben. Hadden wij weer…

Ik volgde mijn intuïtie en deed wat goed voelde. Maar dit is anders: we hebben dringend behoefte aan een kraamhulp. Eentje die je precies zegt wat je moet doen, je een schouderklopje geeft als je er even doorheen zit en fruithapjes maakt om aan te sterken vanwege het slaaptekort. Dat hebben we namelijk sinds drie weken. Elke ochtend staan mijn man en ik samen om 6 uur op. Ik trek gelijk een oude broek aan en prop mijn mooie satijnen nachthemdje erin. Dat hapt anders zo fijn namelijk. We zijn vol verwachting of het ‘s nachts goed gegaan is. Wat tot nu toe ‘al’ twee keer gelukt is.. Als het licht aangaat kijken twee bruine oogjes ons heel blij aan. Een kwispelend staartje laat zien dat ie wakker is. Helaas zit de bench en Benno elke keer weer onder de poep, dus krijgt hij eten en moet dan onder de douche. Schijnbaar horen honden dit niet in hun bench te doen. Hebben wij weer: andere sprongetjes dan gemiddeld. De tips vliegen ons om de oren. Maar we doen het met liefde. Want het komt vast goed. Hij krijgt enorm veel liefde en aandacht van alle mannen hier in huis. Dat er een hond zou komen had niemand ooit verwacht. Dat lag aan mij. Soms moet je een uitdaging aangaan. En dat heb ik gedaan. Ik vind het hartstikke spannend en voel me weer als een beginnende moeder. Hoe kan het toch dat ik een groep 8 van 33 kinderen zo stil krijg en hier zo onzeker over ben? Alle puppyinformatie slurp ik op en ga ook naar cursus natuurlijk. Ik heb zelfs serieus gegoogeld of er een ‘Oei ik groei voor puppies ‘ is. Die is er niet. Maakt ook niet uit: Benno maakt toch andere sprongetjes. Ik ook trouwens, mijn angst neemt af en mijn zelfvertrouwen groeit enorm. Ik schrik er zelf bijna van: Oei ik groei!

Karin van Dijk