Afscheid

Ik begon mijn carrière als bassist in een band op zestienjarige leeftijd. Na twee repetities en slechts één optreden werd ik uit de band geschopt. Reden: gebrek aan Rock & Roll. Volkomen terecht.

De tweede band moest ik verlaten door gebrek aan loyaliteit. Lees: wanneer de bandleider het behaagde, diende ik op te draven voor repetities, ongeacht bezigheden of afspraken. Ik was dan wel goed maar na verloop van tijd niet gek meer. Van de derde band nam ik zelf afscheid. Ik ging emigreren naar het Vechtdal, namelijk. Dan is er nog een variant en die vindt aanstaande zaterdag plaats: we nemen als band afscheid.

In 2013 razendsnel opgericht voor de laatste Koninginnedag. Er was één kroeg in Vroomshoop die nog geen band had. Of wij daar wilden spelen. Alles op het laatste moment, vooruit, wij hadden een naam: Short Notice. Toen wij pas na twee jaar goed op stoom waren spraken we af geen uitdaging te schuwen. Zo speelden we tussen de sinaasappels en bananen in de plaatselijke supermarkt, op een wankel vlot op de Vecht waarbij regelmatig onze dure apparatuur overboord dreigde te vallen, zodat van spelen weinig kwam, en waren we de Pietenband bij de laatste intocht van de Sint. Maar we speelden ook met SDG Ane, tijdens de Samenloop voor Hoop en als begeleidingsband in het theater.

Op pad met de band. Het is elke keer weer het schoolreisgevoel. Tjolk en rang in de rugzak. Hyper van verwachting. Bij de vier tikken vooraf van de drummer gaat de tijd op de rem tot het laatste akkoord van de avond. Avonden van euforie en van diepe teleurstelling. Maar altijd zin in de volgende. En zaterdag dus de laatste. Op zoek naar nieuwe horizonten & vergezichten...

Bert Nonkes

Plons

Nog anderhalve week dan is het echt zo ver: ik ga een voorstelling geven! Een initiatief vanuit de Voorveghter toen het maximale aantal bezoekers 100 was. Iedereen uit de regio die podiumambities had mocht de sleutel een avondje lenen. Mooi voor de theatertechnici die daardoor aan het werk blijven en voor degene die er van dromen om ooit op het podium te staan.

De lockdown kwam, en de datum werd vooruit geschoven. Fijn voor een uitsteller, zoals ik. Hoe meer versoepelingen er nu komen des te meer ik juist verstijf. Het is nu wel heel ECHT. Er zijn nog maar een aantal kaarten en dan zit het vol. Ik schrijf en ik schrap en lees al mijn steekwoorden weer door en luister de opnames van de liedjes terug. Details worden nu ook belangrijk: ik rijd naar het Hattematbad voor een zwemhaak en struin kringlopen af voor een schort. Ik droom over heel vals gezang of dat er helemaal geen geluid meer uit me komt. Er duiken overal mensen op die me vertellen dat ze kaartjes hebben, wat leuk! Dat betekent dat ik bijna alle aanwezigen ken. Op de opmerking dat het stoer is reageer ik wat mompelend. Tja, wat is stoer?

Ik kan niet meer terug. Mijn leerlingen leer ik altijd over de leerkuil: je zit op een bepaald moment onderin die kuil bij uitdagingen. Dat is het punt dat je op wilt geven, dat je denkt dat het je nooit gaat lukken. In mijn geval is die kuil een zwembad: ik lig nu zo'n beetje op de bodem. Past mooi bij mijn titel: 'In het diepe'. Gelukkig weet ik dat ik wel weer boven kom. Nog even doorzetten en dan is het zover. Zondag 3 oktober plons ik er echt in. Ik heb er enorm veel zin in en tegelijk doe ik het in mijn (zwem)broek. Gelukkig heb ik de zwemhaak achter de hand.

Karin van Dijk

Onderweg

Deze column schrijf ik vanuit Frankrijk. Liggend op bed, want de afgelopen week heb ik drie dingen gedaan; fietsen, eten en rusten. Het plan om naar de Alpe d'Huez te fietsen en daar naar boven is eindelijk gerealiseerd. Als de krant in uw bus valt zijn we klaar.

Een prachtig project met 14 fietsers en 6 begeleiders. Door de lange voorbereiding, we zouden immers vorig voorjaar al, is een hechte groep ontstaan. Woensdagmorgen 8 september zijn we vertrokken, uitgezwaaid door familie, kennissen, schoolkinderen en belangstellenden. Het gezamenlijke doel, zoveel mogelijk geld voor kankeronderzoek bijeen fietsen bindt ons. De wetenschap dat ons streefbedrag bijna 1,5 keer meer geworden is wat we hoopten, maakt dat we super gemotiveerd zijn.

De begeleiding is fantastisch geregeld. Onderweg verzorging van eten en drinken. Ik wist niet dat ik op één dag zoveel kon verstouwen. Onze eerste 4 dagen zitten erop. Wel even iets anders dan in ons platteland. Klimmen en dan telkens weer beloond worden met een afdaling. We genieten, doorkruisen dorpjes waar mensen applaudisseren en soms zingen we mee met liedjes vanuit een speaker boven op de bus die ons volgt. We hebben zelfs een eigen lied dat door een medecolumnist is geschreven.

We spotten reeën, roofvogels en zelfs een vos. Maar we delen ook verhalen. Een lied kan zomaar aanleiding zijn voor een emotie bij iemand. Want ook binnen onze groep heeft iedereen een verhaal over de vreselijke ziekte kanker. De spanning voor de diagnose, het doormaken van behandelingen, onzekerheid, herstellen of er iemand aan verloren hebben alles kan gedeeld worden. Voor mij staat tijdens deze tocht vast: sport verbroedert!

Henk Leemhuis

Zelfstandigheid

Afgelopen weekend vierden we ons 20-jarig bestaan als familiebedrijf, wat me deed terugdenken aan het begin. Dat was trouwens al in 1993.

We hadden net ons huis verbouwd en ik wilde wat rododendrons aanplanten. Ik hoorde dat ik geschikt terecht kon bij Jan Evers, een kweker in Kloosterhaar. Met Jan klikte het en ik besloot er 20 mee te nemen. Thuis bedacht ik me dat wanneer ik er 50 zou kopen, en de rest doorverkocht, mijn eigen rododendrons me niets zouden kosten. Zo gezegd zo gedaan, advertentie geplaatst in de Tubantia en kijken waar het schip strandt.

Dat werd zo’n groot succes dat, nadat ik Jans kwekerij leeggekocht had, maar besloot er 4000 te bestellen bij een grote kweker. Mijn onbewust jeukende hang naar zelfstandigheid was ineens een bedrijf geworden. Het rododendron-handeltje werd een tuincentrum en toen iemand me vroeg of ik ook tuinen kon ontwerpen, antwoorde ik op zijn Pipi Langkous, ‘ja hoor’ (ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan). En voor ik het in de smiezen had, had ik een hoveniersbedrijf, liepen er elf werknemers rond en reden er vijf busjes door het land om tuinen aan te leggen en te onderhouden.

 Acht jaar later, In 2001, besloot ik het bedrijf te verkopen. Maar één ding was voorgoed veranderd: ik kon niet meer terug in loondienst. Na een paar maandjes mijmeren besloot ik iets met gitaren te gaan doen, niet wetende dat het weer zo uit de hand zou lopen. Inmiddels zijn we twintig jaar verder, werkt zo’n beetje de hele familie mee, hebben we een wereldwijde klantenkring en afgelopen weekend hebben we met een klein festival ons 20-jarig bestaan gevierd. Met grote dank nog aan Jan Evers.

Rudi Bults