Prik

 

Hebt u het coronavaccin al gehad? Ik kan niet wachten, eerlijk gezegd. Het voelt toch als een gebeurtenis waarna je dóór kan. Maar niet voor iedereen..

Wel eens gehoord van belonefobie? Het wordt ook wel naaldenfobie genoemd en daar vallen ook injectienaalden onder.  Een op de tien mensen durft niet te kijken op het moment van prikken. Een op de honderd ziet er enorm tegenop en een op de duizend mensen blokkeert compleet en krijgt een paniekaanval. Dat het een hele klus is om heel Nederland te vaccineren, krijgt op deze manier een heel andere invalshoek.

Ik ben jaarlijks een paar keer aan de beurt. Bloedprikken, bedoel ik. De hele routine: de spanband om de bovenarm - om de een of andere manier moet ik dan altijd even aan Herman Brood denken - de kou van het alcoholdoekje in de elleboog, de naald die door de opper-, en lederhuid zijn weg zoekt naar de ader en even later in een vloeiende beweging mijn arm weer verlaat. Een doekje voor het bloeden, een pleister op de wonde; ik geef het toe, ik kijk niet! Panikeren is geen optie, daarom heb ik de procedure als een noodzakelijk kwaad omarmd.

Ooit ben ik voor naalden gevlucht. Het betrof hier een allergietest in het academisch ziekenhuis in Groningen ergens in de jaren ‘70. Dat ging met krasjes. Zeiden ze. Maar ik zag toch echt circa 25 spuiten liggen. Dat ging mij boven mijn zesjarige petje. Ik ging ervandoor. De eerste zuster op de gang ontweek ik, maar de broeder die er achterstond, had ik niet gezien. Hij schepte mij met zijn blote, harige armen en maakte zo een einde aan mijn ontsnappingspoging.

Het corona vaccin zal ik graag omarmen, alhoewel de lengte van de naald mij zorgen baart. Die gaat bij mij vast tot op het bot..

Thuisonderwijs

Daar gaan we weer. Verhitte ouders die helpen inloggen, verplichte knutselwerkjes, werkschema’s, kinderen die alles zo snel mogelijk afmaken en kinderen die juist maar niet op gang komen. Appjes die ik krijg met prachtige bouwsels, inlogvragen maar ook een excuus van een ouder dat haar dochter het schoolwerk niet af krijgt.

Gemopper en bezorgdheid over leerachterstanden laaien weer op. Mijn frustratie hierover ook. Kinderen hebben geen leerachterstand. Ze hebben mísschien een leerSTOFachterstand. De kans is aanwezig dat ze de stof die aan het eind van het schooljaar van ze gevraagd wordt niet beheersen. Moeten we extra oefenen, toetsen, en vakanties korter maken? Van wie? Ooit is er voor dit schoolsysteem gekozen en zelfs nu we niet volgens dat systeem kunnen werken lijken we alle kinderen te moeten klaarstomen en opkrikken zodat ze maar het verwachte niveau halen. Deze bijzondere tijd zou juist een kans moeten zijn om alles eens om te gooien. Dat we naar het kind kijken en het kind volgen. Het basisonderwijs kan hierbij mooi samenwerken met het Voortgezet onderwijs. Is die druk er ook weer af. Het leven bestaat uit meer dan spelling, rekenen en taal. Laten we kijken naar mogelijkheden. Dat geldt ook voor thuisonderwijs. Doe waar je goed in bent en je energie van krijgt. Waar je van in de flow raakt: dat je zo lekker bezig bent dat je de tijd helemaal vergeet. Wat juist even niet lukt dat lukt dan gewoon nu even niet, maar later misschien wel. Je hoeft geen perfecte ouder te zijn waarvan een kind alles helemaal goed aflevert, dat verwacht niemand van je. Laten we met alle verwachtingen ook eens ophouden. Je hoeft als ouder ook geen perfecte leerkracht te verwachten, zoals wij geen perfecte kinderen verwachten. Iedereen pakt het op zijn of haar manier op en doet z’n best. Er worden fouten gemaakt en nieuwe talenten ontdekt. Kinderen leren nu juist heel veel. Dat zijn andere vaardigheden: plannen en organiseren, omgaan met uitgestelde aandacht en digitale vaardigheden zijn slechts een paar voorbeelden. Het belangrijkste lijkt mij dat een kind en zijn ouders lekker in hun vel zitten. Daar kunnen we allemaal een steentje aan bijdragen. Als leerkracht, als ouder en als opa of oma. We moeten het ermee doen nu. Zet hem op, go with the flow!

Karin van Dijk

Saai of niet

 

Eigenlijk wordt het steeds eentoniger. De lockdown houdt ons heel veel aan huis gekluisterd. Voor de grap zeg ik dan op vrijdag maar weer, “hebben we nog iets dit weekend”, en Rianne haar antwoord is dan ook “wat denk je zelf”.

Het wandelen samen buiten is lekker, ik heb er geen hekel aan om alleen te sporten maar ben flinke afstanden fietsen alleen wel een beetje beu. Wielrennen mag dan wel een individuele sport zijn, ik fiets toch graag samen met anderen. Op TV is het ook wel zoeken wat er leuk is maar deze week was er wel spannende TV. Een man die zich wereldleider mag noemen kan niet toegeven dat hij de verkiezingen heeft verloren. De afgelopen 4 jaar heb ik met verbijstering zijn regeerperiode gevolgd. Hij heeft de economie ten koste van veel laten groeien, daardoor zijn veel mensen in hem gaan en blijven geloven. In de dertiger jaren was er ook in Duitsland zo’n man die de economie ten kostte van veel ellende zogenaamd verbeterde. Voor de volgers van het eerste uur leek het zo mooi. Maar al die mensen die het anders zagen werden steeds meer in het nauw gedreven. Door corona zijn veel Amerikanen gaan inzien dat economie niet het belangrijkste is. De leugens die Trump daar ook over sprak hebben mede gezorgd dat hij verloor. Dat zou zomaar een pluspunt van corona kunnen zijn. Gezondheid is het belangrijkste goed dat we hebben. Veel Amerikanen zien dat gelukkig ook en hebben toch de keus gemaakt om niet op hem te stemmen. Van Trump zijn we voorlopig af, van corona nog niet. Er is nog zoveel onzekerheid over de verspreiding en zoveel meningen over wel of niet vaccineren.

Ik ben er wel uit, zodra ik me ergens kan aanmelden ga ik het doen. Met elkaar immuun zijn zal het virus de kop flink indrukken daar ben ik van overtuigd.

Dit weekend hadden we wel een klein feestje te vieren. Eén van mijn vrienden werd 60 jaar en met 5 stellen hebben we bij zijn huis met gepaste afstand een korte felicitatie gebracht. Dus hadden we toch wat dit weekend en door het vaccin gloort er hoop aan de horizon.

 

 

2021

Gelukkig, we zijn eindelijk van dat vreselijke 2020 verlost. Niet dat de narigheid nu over is, zeker niet. Ik ben bang dat we nog een paar zware maanden voor de boeg hebben. Maar, er is hoop, er is een vaccin!

Dat Nederland weken later dan de rest van Europa uit ‘zorgvuldigheidsoverwegingen’ begint met vaccineren, daar heb ik me samen met de meerderheid van Nederland mateloos aan geërgerd. Vooral voor de mensen voor wie het te laat komt, die onnodig besmet raken, of wiens bedrijven alsnog failliet gaan. En hoewel ik niet zo van het wijzen ben, hadden Mark Rutte en Hugo de Jonge dit toch echt anders moeten doen. Aardige gasten hoor, beide, en respect voor hun goede werk. Maar al was het maar voor de bühne geweest, waarom heeft Rutte niet gewoon gezegd: “Op 20 december beginnen we Hugo, zoek jij maar uit hoe?“ Leiding geven bestaat toch vooral uit dat soort besluiten nemen. Nu moet ik wel zeggen dat ik hoop en verwacht dat de heren met de verkiezingen in aantocht, nog een dik vet positief konijn uit hun politieke hoge hoed toveren, waardoor we ze alles weer vergeven. Zo gaat dat namelijk in de politiek. We zullen het zien de komende maanden.

Ik kijk uit naar de rest van dit hoopvolle jaar. Want ik mis de contacten, die kale winkel zonder klanten, dat is niks voor me. Ik merk aan mezelf dat ik er zelfs blij van wordt dat ik onderweg een praatje kan maken met iemand anders die de hond toevallig ook uitlaat. Sociale wezens als we zijn hebben we dat contact met anderen nu eenmaal hard nodig. Nu maar hopen dat 2021 inderdaad brengt wat we ervan verwachten. Afnemende besmettingen, en vaccinaties die eerst tergend langzaam, maar daarna steeds sneller op gang komen. En dan zo rond de zomer terug kunnen naar een normaal leven. Weer samen verjaardagen vieren, eindelijk die buurtbarbecue organiseren, en misschien zelfs voor het eerst weer naar een festival toe. Daar heb ik enorm veel zin in!

Rudi Bults