Kerstspecial 2018

Hartelijk welkom bij onze kerstspecial. Uitgegeten en tijd voor het uitbuiken? Lekker toch! En dan op je gemak alle kerstschrijfsels van de columnisten van 'Even sToren' nog eens rustig nalezen. Of voor het eerst, vooruit. Alles gemakkelijk onder elkaar. Kun je meteen kennismaken met onze nieuwe columnist. Genieten maar...


Muziek verbindt

Mijn wieg stond in een gezin waar, als mijn vader thuis was, muziek erg belangrijk was. Door de week was hij vaak ‘overver’ zoals dat heette, werken als timmerman. In het bedrijf waar hij werkte was het toentertijd, als de klus meer dan 100 kilometer van huis was, overnachten. Vrijdagavond na thuiskomst ging hij naar de plaatselijke fanfare in Vroomshoop. En in het weekend oefenen op zijn bariton.

Toen ik 10 jaar was ging ik ook ‘op de muziek’, maar veel bakte ik er niet van en na een half jaar proberen mocht ik er weer af. Mijn jongere broer oefende meer op mijn trompet dan ik en nam het ook snel over. Hij ging er voor en studeerde later ook af op het conservatorium. Hij ademt muziek, haalt uit iets waar geluid uitkomt muziek. Ook richtte hij een gospelgroep op met vrienden uit het dorp, blazers en zangers.
Ik kwam niet verder dan de knoppen bedienen bij een optreden. Er was een vaste kern die het zo'n 8 jaar heeft volgehouden. Deze kern van 12 mensen is er nog altijd en het zijn zes echtparen geworden. Een echte vriendenkring die de verbinding voor een groot deel door de muziek heeft gevonden. Samen hebben we nog altijd passie voor muziek, alhoewel de stijlen wel zijn veranderd. Altijd als we samen zijn is er wel iemand die iets moois heeft gehoord of naar een concert gaat of is geweest. We delen allemaal mee met een bijzondere groep van 12 mensen die ook al zes zilveren bruiloften hebben gevierd. Uiteraard verbonden met muziek.
Begin november hadden we weer een vriendenweekend. Ik heb het bovenstaande van deze column met hen gedeeld, de opmerkingen hierover zijn van onschatbare waarde. Zo heerlijk samen ouwehoeren, genieten van de verhalen en de muziek en het samen zijn zomaar zonder dat er iets moet, dat zijn geluksmomenten om nooit te vergeten. Luisteren naar muziek en naar elkaar geeft de wereld warmte waar we als mensen allemaal behoefte aan hebben.
En zoals we elkaar ook altijd zeggen op nieuwjaar wil ik jullie ook “Geluk in ’n tuk, völ heil en zèèg’n” toewensen voor 2019.

Henk Leemhuis

Laat me

Het is zaterdagnacht en we rijden vanuit Duitsland richting Hardenberg. Ad en ik hebben net een huiskamerconcert gegeven en dochter Babet van twee zit achterin de auto, net uit bed getrokken. Buiten is het kraakhelder en we staren stilletjes naar de sterren. Op de achterbank klinkt een heel zacht stemmetje; ‘Twinkle Twinkle kleine ster’. Een paar seconden later valt er een ster, recht voor ons. Dat kan geen toeval zijn…

We treden weer veel op, Ad en ik. We hebben samen jarenlang allerlei muzikale projecten gedaan maar de laatste tijd lag het wat stil. Muziek was ingewikkeld na het overlijden van onze zoon Boris, en in combinatie met alle dingen die ik muzikaal al achter de rug heb, was ik het gewoonweg even kwijt. Zingen kwam altijd uit mijn tenen, en dat gevoel had ik al tijden niet meer gehad. Daarom besloot ik even te stoppen.
Dit voorjaar kwam daar verandering in. Een vriend vroeg ons mee te doen met een muzikaal project. Kleinschalig, en alleen liedjes die dichtbij staan. Ik besloot mee te doen. We zaten tijdens de eerste repetitie in een open ruimte met uitzicht op de landerijen, en speelden liedjes die we uitgezocht hadden. ‘Laat me’ van Ramses Shaffy was mijn keus. En terwijl ik zong tussen vrienden en in de heerlijke zon die naar binnen scheen, voelde ik het weer. De liefde voor muziek borrelde langzaam terug in mijn lijf. Ik maak muziek omdat het fijn is, omdat het puur is en persoonlijk. Het liefst op mijn eigen manier! ‘Laat me’ had niet passender kunnen zijn op dit moment.
De avond van het huiskamerconcert speelden we ook een liedje voor Boris. Moeilijk, maar noodzakelijk als ik muziek wil maken vanuit mezelf. En de avond was mooi. Juist omdat we samen zo eerlijk onze muziek deelden ontstond er magie. Verhalen werden verteld én gezongen, en er was verbinding tussen vrienden en onbekenden.

Nee, die vallende ster was echt geen toeval…

Anja Dalhuisen

Medelijden

Mijn medecolumnisten zullen het ongetwijfeld over muziek hebben. Ik over muzak, die onvergeeflijke uitvinding van George Squier en over misplaatste muziek.

Muzak is wat in je winkels hoort, kabbelend, rustgevend, zodat de hartslag vertraagt. Geen Rammstein of Iron Maiden bij de drogist, of men moet er toevallig met een restpartij oordoppen in de maag zitten. Soms ontsnapt muzak uit de winkels. Dat gebeurt met name in deze donkere dagen. Niet best is dat. De notenstroop sijpelt de straat in, er is geen ontkomen aan. ‘Gezellig’ heet dat, maar het doet mij overwegen voortaan alleen nog online te winkelen.
Deze gehooraanval verergert waar een deel van de muzak in deze periode van karakter verandert. De kleurloze notenbrei wordt vervangen door herkenbare melodieën. Het begint met Sinterklaas. Een blik zangers uit de B-categorie helpt, omstuwd door synthesizerklanken, non-stop het kinderlied om zeep. Weg huiselijke sfeer van het kinderfeest. Elk liedje klinkt nu als ‘Zie het geld schijnt door de bomen’ en ‘Daarginds komt een pinpas’. De commercie klotst in de gangboorden van de stoomboot, Sint als salesman. Na Sinterklaas komt Kerst. Dan wordt het pas echt erg. Die jingle bells overleef ik wel, en ik begrijp ook dat men jaar in jaar uit stug jengelt: Let it snow, let it snow, let it snow, terwijl de wereld ook dit seizoen wel weer pas in maart wit zal kleuren. Maar dan zijn daarin ineens ‘herdertjes die bij nachte liggen’ en schuift ‘Bethlehems stal’ de winkelstraat in. Wat heeft Jezus met het Kruidvat te maken? Ik zeg: vlucht! Wil je rond Kerst echte muziek over Kerst horen, koop een kaartje voor een uitvoering van de Messiah, of kom naar de kerk en hoor daar het ‘Ere zij God’. Meezingen mag ook. Gratis.

Adriaan Verbree

Muziek verbindt

Piraten, rappers en zware metalisten vechten om de aandacht hier thuis. Maar alleen in de kamer als ik er niet bij ben. Want ik heb mijn eigen playlist. Met muziek waar ík blij van wordt. Omdat wij het belangrijk vinden dat onze kinderen een eigen smaak ontwikkelen, hebben we dat gestimuleerd. En dat is gelukt. Maar die smaken lopen zo uiteen dat verbinding ver te zoeken is.

Toch kan muziek zeker een verbindende factor zijn. Dat heb ik zelf mogen ervaren. Vorig jaar hebben we de eerste editie van ‘Iedereen zingt in Dedemsvaart’ gehad. Met heel veel enthousiaste mensen samen kerstnummers zingen op het podium bij de kerk. Met prachtige versiering, mooi verlichte bomen en rode neuzen van de meezingende mensen in het publiek. Voorafgaand aan het optreden waren er verschillende lichttochten door het dorp die naar de kerk leidden. Ik mocht de lichtkapitein zijn van één lichttocht. Tijdens het lopen werd er gezongen en iedereen kon aansluiten.
Daar begon het eerste bijzondere moment: vlak voordat we vertrokken stopte er een touringcar. De deuren gingen open en een stroom van mensen stapte uit. Gezinnen met kinderen, oudere en jongere mensen en een aantal pubers. Vanuit het AZC Hardenberg speciaal naar Dedemsvaart gekomen. Ze liepen en zongen met ons mee. In gebrekkig Engels, arm in arm met mensen die ze helemaal niet kenden vierden ze het zo met ons mee. Na het optreden spraken we met elkaar. Ze vonden het prachtig en vroegen of we niet vaker samen konden zingen. Over verbinden gesproken…
Met veel spontaan aangemelde mensen zijn we naar Hardenberg gegaan. ‘Iedereen zingt mee in het AZC’ ontstond: met een accordeonist, twee gitaristen en een hele lijst met bekende popsongs. Wat was het geweldig: kinderen deden mee met muziekinstrumentjes en er werd volop gezongen met ‘Bloed, zweet en tranen’ van André Hazes als favoriet. Het was weer een bijzonder moment. Er zijn vriendschappen ontstaan en koffieochtenden georganiseerd. Mensen met totaal verschillende achtergronden en gebruiken die elkaar vonden door de muziek. Een prachtige kerstgedachte die werkelijkheid werd.
Muziek verbindt: zeker weten!

Karin van Dijk

Speeltuin

De liefde voor de muziek heb ik meegekregen van mijn ouders. Mijn vader zong als niet onverdienstelijke tweede tenor in een groot mannenkoor. Hoewel hij helemaal achteraan stond, was hij altijd zenuwachtig. Als mijn moeder hem hielp met zijn vlinderstrik stond hij altijd te kokhalzen.Mijn moeder speelde orgel in het kerkje van Vledderveen (Anno Domini 1914). Op een toen al antiek harmonium. Een prachtig instrument met een schitterend geluid. De balg werd voorzien van lucht door een tweetal pedalen die mijn moeder gedurende het psalm of gezang in beweging moest zien te houden. Als ze moe werd, nam ik het over. Ook zij was zenuwachtig. Voor morele ondersteuning zaten pa en ik bij haar op het veel te krappe orgelzoldertje.

Thuis hadden wij twee pick-ups, allebei van Philips. Het vergeelde, hardplastic koffermodel was van mij. Daar draaide ik sprookjesplaten op af, zoals de Sneeuwkoningin. Toen ik wat ouder was, ging ik op zoek in de platenkoffer van mijn ouders en mocht ik de Philips pick-up met de automatische arm gebruiken. Ik was tien en draaide de platen van Sonneveld, Jules de Corte en Jesus Christ Superstar helemaal grijs.
Er kwamen cassettebandjes. Alle NCRV ‘Los-Vast’ concerten van Jan Rietman werden opgenomen en op vakanties richting Frankrijk oneindig vaak teruggeluisterd. Om de batterijen te sparen van de radio-cassette speler stak ik een tandenborstel in een gat van het bandje en slingerde de tape terug naar het begin. Op mijn zestiende kwam de bas. Een omgebouwde lampenradio deed dienst als versterker. Naald op de LP zetten, luisteren, naspelen, naald terugzetten, nog eens, nog eens.
Nu ben ik zelf vader. Ons huis is gevuld met een bonte verzameling instrumenten. Een speeltuin, waarin dagelijks door mijn kinderen gespeeld wordt.
Zonder muziek zou het leven een vergissing zijn…

Bert Nonkes

Muziek stofjes

Het samen muziek maken zat in ons gezin zo ingebakken dat het me niet eens opviel dat ik uit een muzikaal nest kwam. Opa was organist en papa dirigent. Mijn broertjes speelden gitaar en zongen in bandjes. Thuis was het vaak net een concertzaal. Ik herinner me nog als de dag van gisteren onze close harmony interpretaties van Crosby Stills Nash & Young. Ja ´our house´ was populair in huize Bults. Net als the Beatles die trouwens al uit elkaar waren toen wij ze ontdekten. Terugdenkend wordt ik er weer blij van.

Papa vond naast Bach ook de Beatles te gek. En hij was er maar wat trots op dat we net als hij het genieten van muziek maken hadden ontdekt. Want dat muziek iets met je doet is wel duidelijk. Van muziek kun je intens genieten, gaan er stofjes in je lichaam aan het werk die je verdrietig, blij, verliefd of juist trots maken. Of je verbonden doen voelen met anderen. Denk maar eens aan dat dreunende voetbalstadion waar 50000 mensen samen ´we will rock you´ stampen. Of 10000 jongens en meisjes die op de Zwarte Cross met een lach op het gezicht en een glas bier in de hand trots ´Oerendhard´ meezingen als een soort Nedersaksisch volkslied.
Ja muziek verbind en muziek is machtig. Zo herinner ik me het eerste concert dat ik ooit bezocht van de Living Blues. Die speelden ‘no use crying’. Ik kon het niet droog houden. En mijn broertje naast me ook niet. Zo intens genoten we van dat liedje dat bijna niemand kent maar wij vaak thuis speelden.
En hoe ontspannend is het niet je stress keihard weg te zingen in de auto of zoals ik avonds na het eten weg te spelen en zingen op de gitaar. En ze weten het al thuis, hoe langer ik speel hoe meer stress ik heb. Vaak pas ik mijn repertoire aan en speel een Marco Borsato of Avicii liedje en zingen de kinderen luidkeels mee. Genieten is dat. Nee je hoeft niet persé muziek te maken om intens te genieten maar geloof me het maakt het nog wel net iets mooier!  

Rudi Bults

Geen opmerkingen:

Een reactie posten