Wie niet waagt…

Het lukt mij steeds beter en nu wordt het ook door onderzoek bevestigd: het is goed om kinderen risicovol te laten spelen. Zelf hield ik er als kind al van: in bomen klimmen, fikkie stoken, slootje springen en alles uitproberen waarvan je niet zeker wist hoe het af zou lopen. Met mij liep het best goed af! Maar toen ik zelf kinderen kreeg, bleek ik het lastig te vinden.

Ik was de moeder die bij een klimrek riep dat ze voorzichtig moesten zijn en zich goed vast moesten houden. De tuin was hermetisch afgesloten totdat ze een zwemdiploma hadden. Maar daarna was het hek ook gelijk van de dam. Tientallen natte schoenen en broeken, prikkeldraadschrammen, bulten
en blauwe plekken kwamen voorbij. En ik kon er steeds beter mee omgaan. Dus ik riep niet meer dat ze bij het stroomdraad weg moesten gaan, ze hebben het zelf ondervonden. Als het te gek werd, greep ik wel in natuurlijk. (Zoals bij het circusje spelen en dan ondersteboven aan een touw aan de trap hangen) Naast moeder ben ik ook leerkracht en op school vind ik dat kinderen vooral leren door te ervaren, ook als dat enigszins risicovol is. Bij een studiedag hoorde ik voor het eerst het begrip 'curling ouders', een eyeopener! Bij de sport curling wordt de weg voor de steen helemaal vrij gemaakt: geen hobbels en bobbels. Kinderen zijn geen curlingstenen. Door hobbels en bobbels leren kinderen risico's inschatten, worden ze zelfredzaam en bouwen ze zelfvertrouwen op. Een term die hierbij past is 'liefdevolle verwaarlozing'. Kijk, daar kan ik wat mee: uit liefde voor je kind ze verantwoorde risico's laten nemen en even de andere kant op kijken. Ze komen er echt vanzelf wel achter wat er wel er wat er niet kan. Best spannend vind ik. Tegelijkertijd houd ik zelf ook nog steeds van een risicootje op zijn tijd. Dus ik ga er voor: wie niet waagt, die niet wint.

Karin van Dijk

Ik Pas

Ik heb het echt gedaan, 40 dagen gepast, dat wil zeggen 40 dagen geen alcohol drinken. Een mooi landelijk initiatief dat door Vechtdal Vitaal is omarmd. De gemeente Hardenberg deed mee en heeft een aantal Vitaal Vechtdal bedrijven uitgedaagd om ook mee te doen.

Aanvankelijk had ik, zoals velen bedenkingen, al rekenend bedacht ik dat ik in de periode van dit vasten wel een paar feestjes had waarop ik normaal gesproken wel enige alcoholische versnaperingen tot me zou nemen. Ik merkte dat ik uitvluchten begon te bedenken om onder de actie uit te komen. Dat maakte dat ik uiteindelijk besloot om juist wel aan de actie mee te doen. De eerste week smaakte me het glas water niet echt, zou ik dan toch afhankelijk zijn. Ik viel niet af, sliep er niet beter van en mijn sportieve prestaties werden niet echt beter. De lange dagen die ik toch al maakte lukten even goed en mijn productiviteit was onveranderd. En toch heeft het wel effect gehad. Het gemak waarmee ik normaal een alcoholische versnapering neem bij een receptie, na een vergadering of 's avonds thuis is doorbroken. Ik realiseer me nu veel beter dat alcohol een normaal gegeven is geworden in mijn dagelijks leven. Dit zou niet zo moeten zijn, ik heb al erg veel ellende gezien in mijn werk door alcohol-ge(mis)bruik.

Het eerste glas wijn na 40 dagen smaakte prima tijdens een goed gesprek met een collega maar ik had daarna wel een soort van schuldgevoel. Vreemd, waarom moest ik me nu schuldig voelen? Ik heb voor mezelf nu bedacht dat ik me bewuster van mijn alcoholgebruik ben, dat ik ook prima zonder kan en dat de discussie die we binnen mijn bedrijf hierover gevoerd hebben heeft aangetoond dat gezond leven best kan met een drankje, maar dat zoals altijd overdaad schaadt. Proost.

Henk Leemhuis

Oud geboren

Terwijl de zon steeds sterker word begint de energie weer langzaam door mijn lijf te stromen. Ik ben blij dat het weer april is, lekker naar buiten! Ik wandel langs het kanaal en kom af en toe tegenliggers tegen die ik groet. Een man met hond, een fietser, en een mooie vrouw op leeftijd in een scootmobiel die me een vriendelijke glimlach geeft. Ik lach mijn liefste glimlach terug en loop verder met mijn in slaap vallende meisje. Op de terugweg zie ik de oudere vrouw weer. Ze staat naast een prachtig huis met daarnaast iets dat ook eens een huisje was. Het is oud en scheef maar enkele subtiele details verraden dat het er ooit mooi uit zag. Ik stel me het vroegere huisje voor met een nog jonge vrouw. En dat het huisje van haar was en dat ze er warme herinneringen aan heeft. En terwijl ik daar loop en kijk maar mijn dochter van net een half jaar oud, hoop ik vurig dat ik ook ooit zo oud mag zijn. 

Vandaag ben ik 34 jaar geworden. Ik voel me anders dan 20 jaar geleden maar toch ook niet. Ik heb nog dezelfde dromen en voel me nog steeds mijn zelfde zelf. De oude vrouw ook neem ik aan. Misschien zag ze zich zelf wel toen ik daar liep met mijn baby, en dacht ze aan vroeger. Misschien ook wel niet, en dacht ze aan de boodschappen die ze nog moest halen, maar al mijmerend vind ik het wel een mooi idee.

Ik moet denken aan een liedje, ‘Oud geboren’ van Veldhuis en Kemper. Oud geboren met de wijsheid in pacht, maar met een nog jong lijf en de energie van een kind. Fijne gedachte.

Al dromend loop ik verder langs het kanaal en in de berm ligt een dood konijn. Ik moet lachen om mezelf en denk, ‘Die is ook niet oud geworden!’ Pluk de dag lijkt me maar het beste voor nu…

Hoe kostbaar

Het zijn zware dagen voor mijn vrouw. Na een ernstig auto-ongeluk lijdt zij onder de gevolgen van een zware hersenkneuzing. Haar wereld is er - tijdelijk zeggen de artsen, en mijn bede is: o Heer, laat het waar zijn - er een van angst, onbegrip, radeloosheid en pijn geworden.

Gaat ze niet vooruit? Jawel, zeker, zegt de buitenwacht, waartoe ook ik behoor. Maar hoe kan iemand meten dat ze vooruitgaat, wanneer ze niet weet waar ze zich bevindt? Er is geen onder en boven, geen voor en geen achter meer. Ik ben zelf, alweer lang geleden, langere tijd ziek geweest. Het waren lange jaren, maar is voor ons allemaal niet veel erger de pijn van een geliefde te zien en niet te kunnen helpen? Mijn columns in deze rubriek was ik van plan luchtig te houden, zoals u wellicht al had opgemerkt. Maar nu even niet.

Er kwam een gedicht bij me boven. Het is uitgehouwen op een cilinder van graniet op het terrein van psychiatrisch ziekenhuis Brinkgreve in Deventer. Het is van de hand van een vermaard collega die aan een hersentumor overleed. Okke Jager schreef:

Verraadt ons aller angst zich niet

in wie het leven weerloos liet?

De glasglans stemt de blazer mild.

De kaarsvlam vormt de hand tot schild.

De krokus wijst beton zijn grens.

Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens.

Ik moet er aan denken als ik mijn vrouw, onherkenbaar ten opzichte van zichzelf, door de gangen van het verzorgingstehuis duw, of wanneer ik haar schreiend of mijn naam roepend alleen op haar kamer aantref. Humor, zo zei Bomans, is overwonnen droefheid. Zeker, maar vandaag even niet. Soms is mijn pen slechts mijn traanbuis.

Adrian Verbree