Positief

Ik weet nog toen ik de eerste haalde. Dat deed ik in Hardenberg, want ik wilde niet dat de mensen in Dedemsvaart het wisten. In het geheim stond ik bij de drogist en ik zei zo gewoon mogelijk dat ik er eentje wilde.

Eenmaal thuis heb ik ontzettend vaak de gebruiksaanwijzing doorgelezen. Wat een gedoe! Als eerste moest ik al wennen aan de woorden positief en negatief. Mijn gedachten gingen met me aan de haal. Want wat voor mij positief is, kan voor iemand anders juist als negatief worden opgevat en die heeft dan juist een rotgevoel bij een positieve uitslag. Stap voor stap voerde ik alles uit en toen kwam het wachten. De controlestreep was in elk geval gelukt: die stond er. Ik legde hem weg zodat ik niet de hele tijd de test kon zien liggen. Na een kwartier was het dan zover: ik mocht van mezelf de uitslag bekijken. Die was positief! Mijn man was helemaal in de wolken en ook ik was dolblij: dit was wat we graag wilden. De hele dag controleerde ik of de streepjes inderdaad zo duidelijk bleven. Dat was het geval: ik was hartstikke zwanger. Die test zag ik weer voor me toen ik laatst een Coronazelftest deed. Waar ik weer de gebruiksaanwijzing van doorlas. Mijn gedachten gingen met me aan de haal: in dit geval is een positieve uitslag juist negatief en je bent dus blij als je een negatieve uitslag krijgt. Weer een controlestreep, weer een kwartier wachten. Een negatieve uitslag: gelukkig, dat was positief nieuws. Ik bedacht me dat de generatie van nu die spanning van een zelftest waarschijnlijk niet meer zo zal beleven als wij destijds. Ze hebben al zo vaak een test gedaan dat ze geen gebruiksaanwijzing hoeven te lezen en gelijk weten dat één streepje de controlestreep is. Dat is dan weer het positieve ervan.

Karin van Dijk

Opruimen

In maart schreef ik een column over verbouwen. Alles van de plek en opslaan en dan na de verbouwing terug plaatsen. Wij hadden bedacht om eens kritisch te gaan kijken naar alles wat we hadden bewaard en of we dat ook nodig hebben.

Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder en onze leefruimte is weer goed op orde. De piano mag weg en waar de klok komt is nog een discussie in huize Leemhuis. Heel anders gaat het met onze zolder die leeggeruimd is en waar nieuwe kasten zijn geplaatst. In de loop van de 26 jaar dat we hier wonen is er veel meer ingekomen dan uitgegaan. Van vakantiespullen tot kerstballen. En vooral veel boeken. We hebben laatst alle boeken verzameld en in onze garage uitgestald. Het waren er ruim 600, en bij bijna elk boek was er wel een reden om het niet weg te doen. Een paar weken lang hebben we er regelmatig bij gestaan, boeken opgepakt en weer terug gelegd. Dat schoot niet op. Onze jongens hebben we de kans gegeven om boeken mee te nemen maar meer dan vijf kregen we er niet gesleten. Vorige week zijn we heel rigoureus gaan selecteren en hebben we er 450 weg gedaan. Wellicht zal er bij een boekenbeurs in Hardenberg toch eens iemand een boek met mijn naam tegenkomen. Maar ik hoef het niet terug.

Rianne en ik slepen dozen naar boven, hebben veel lol om foto's, het schiet daardoor soms ook gewoon niet op, maar wel heerlijk om door onze eigen geschiedenis te lopen. Ik ben begonnen om de postzegels voor onze jongens te rangschikken. Want ooit hebben we bedacht om ze de geschiedenis van hun jeugd in postzegels te geven, jaarboekjes van 0 tot 18 jaar. Waardevol voor ons, nu maar hopen dat zij dat ook vinden.

Henk Leemhuis

Oppassen

Het is zondagmiddag en ik realiseer me ineens dat ik de column nog moet afschrijven voor morgen. Best lastig gezien we vandaag ook oppassen op onze zeven klein- en pleegkinderen. Geen ideale omstandigheden voor een moeilijke column dus. Die had ik oorspronkelijk namelijk wel gepland. Maar gedurende de week was ik al tot inkeer gekomen dat die column, over de tegenstellingen die in de samenleving zijn ontstaan door corona, weinig zinvols zou bijdragen. Hooguit dat het de tegenstellingen nog iets groter maakt.

Dus ik houd het bij een ander onderwerp dat me nogal bezighield. We hebben na een huizenjacht van ruim anderhalf jaar, namelijk eindelijk dat huis kunnen kopen waar we samen met onze dochter en schoonzoon naar op zoek waren. Een oude boerderij groot genoeg voor twee gezinnen, en ook nog eens gesitueerd midden in de natuur van het prachtige Reestdal. Dit betekent ook dat we onze eigen huizen gaan verkopen. En dat kan ik u vertellen, gaat heel anders dan vroeger! Niks meer wachten op de kopers, nee hoor. De makelaar komt, bepaalt de ‘vanaf bieden’ prijs, en maakt tegelijkertijd een afspraak voor de bezichtigingen. Ongelooflijk maar waar.

Direct nadat de woningen op Funda staan, melden zich de belangstellenden. Twee weken later zijn de bezichtigingen. Bijna dertig bezichtigingen verder komt nu het tweede huis aan de beurt. En dat is dus morgen. Dat is trouwens ook de reden dat wij vandaag de kinderen opvangen, zodat dochter en schoonzoon de boel nog even netjes aan kant kunnen maken. En hoewel kinderen over de vloer altijd gezellig is, merk ik dat het een slechte combinatie is met het schrijven van een column.

Rudi Bults

De klassenmaatschappij van bol.com

Sinterklaas komt er aan. Tijd om de kinderen te verleiden! Het volkje wordt gebombardeerd met speelgoedreclame, de een nog verleidelijker en flitsender dan de ander.

Of Bruin al dat moois kan trekken? Gea en ik zijn de kinderfase royaal voorbij, maar wat werden de papieren speelgoedgidsen hier vroeger gespeld en cadeaus omcirkeld: 1. liefst. 2 oké. 3. als het écht niet anders kan. Zo ongeveer.

Bij bol.com wordt het prijsaspect listig omzeild. Toevallig kreeg ik vorige week hun glossy speelgoedgids onder ogen. De winkel van ons allemaal.

Maar niet heus. Bol.com heeft de klassenmaatschappij geherintroduceerd. Heel slim vermeldt de gids geen prijzen meer. Elk artikel gaat nu vergezeld van een QR-code. Dat oogt beter dan de vermelding dat die playmobil Dino Rock doos meer dan 80 pegels gaat kosten. Kinderen die kunnen lezen moeten bij het formuleren van hun wensen niet worden gehinderd door storende prijskaartjes.

Nu weten ze bij bol.com dat er ook ´pauperouders´ zijn. Daar is iets op gevonden: bij elke QR-code prijkt een dobbelsteentje. Staat daar 1 stip in, dan gaat het om een cadeautje tot 10 euro, bij 6 stippen weet je dat je vanaf 80 euro mag aftikken. Wie even bladert, ziet al snel dat dobbelstenen met 1 stip dun gezaaid zijn en dat de dobbelstenen met 4 tot 6 stippen zich als konijnen vermenigvuldigen.

Zo worden de have en have-bijna-nots subtiel gescheiden. Isa krijgt te horen dat ze uit het heerlijke boek 2 cadeautjes met een 1 op de dobbelsteen mag aankruisen, terwijl Olaf zich op alle dobbelstenen mag uitleven. Isa zal nu, een en al begrip, alleen bescheiden wensen koesteren en Olaf kan los gaan. Bol.komnou. Bah.

Adrian Verbree

Neudig

Het is meer dan 30 jaar geleden, dat ik Pa regelmatig aan zijn kop zeur om de auto. Ik heb namelijk net mijn rijbewijs. En ik wil maar één ding en dat is rijden! “Is dat nou neudig?” bromt Pa. Nee, tuurlijk niet. En ik begrijp zijn scepsis: de auto is letterlijk zijn bewegingsvrijheid. Achttienjarigen met een vers rijbewijs; je moet er niet aan denken wat er allemaal kan gebeuren. Maar het begrip is wederzijds en zo toer ik toch regelmatig door Stadskanaal en omstreken in de mintgroene Toyota Corolla.

Die middag heeft het geregend en gevallen blad maakt het wegdek glad. Uitkijken dus. Plots zie ik uit mijn ooghoek het meisje waar ik verliefd op ben. Met een andere jongen. Met een brommer. Een Honda MTX. Zo’n apparaat waarvan meisjes onder de indruk raken. Ik geef een ruk aan het stuur, het grasveld op. Een auto maakt meer indruk dan een brommer, toch? Ik trap op de rem om vlak achter de protserige tweewieler tot stilstand te komen. Ten minste dat is het plan. De voorwielen blokkeren braaf als ik het pedaal in duw, en verliezen hun grip in het natte gras. Sturen is zinloos.

Even later staan we met zijn drieën onthutst bij de puinhoop. Het achterspatbord van de MTX wijst niet meer naar beneden maar naar boven. Het rechter voorlicht van de auto is aan gruzelementen. Het meisje en de jongen zien eruit alsof ze zojuist ternauwernood aan de dood zijn ontsnapt. En laten we wel zijn, dat is ook zo. Ik zou op excuses moeten maken, maar het enige waar ik kan denken is: Pa!!

Als ik me uiteindelijk die middag thuis meld en het verhaal vertel, hel en verdoemenis vrezend, kijkt Pa mij vorsend aan: “Was dat nou neudig?”

 

PS Met dat meisje is het niks geworden.

PPS Pas op, het is glad, vooral op gras.

Bert Nonkes