Schermtijd

Lenny Kuhr trad vandaag op in ons Theater Dina, gek genoeg hadden we niet zoveel tickets verkocht als ik van tevoren had gehoopt. Mijn kinderen wisten nog wie ze was, maar ik vermoed toch vooral omdat ze al lange jaren klant is. De rest van mijn postpuber medewerkers hadden nog nooit van haar gehoord. Nadat ik uitgelegd had dat Lenny net als Duncan het Eurovisie Songfestival gewonnen had daalde het kwartje.

Hoewel ik best ‘bij de tijd ben’ met Instagram, YouTube, Twitter en Facebook, en mezelf aangeleerd heb met mijn duimen teksten op mijn iPhone te typen, realiseer ik me meer dan ooit, dat ook voor mij de generatiekloof groter wordt. Zitten wij ouderen nog wel eens ‘gezellig televisie te kijken’, jongeren doen dat niet meer. Hooguit kijken ze Netflix of YouTube via hun mobieltje. Onlangs kwam ik op bezoek bij zo’n stel pubers, die als studenten samenwonen, een prachtplek hebben, met eigen kamers, een centrale keuken en een centrale woonkamer, waarin natuurlijk een grote TV staat. Toen ik bij ze binnen liep viel me op dat TV aanstond, met een of andere game in pauzestand, en dat alle vier, hangend op de bank, voeten op de tafel, een film zitten te kijken op hun mobieltje. Alle vier trouwens een andere. Grappig, ja dat wel, maar toch ook behoorlijk ongezellig.

Zoals altijd heb ik na de show nog even met Lenny en haar medemuzikanten zitten kletsen, die trouwens een indrukwekkende show gaven. Dat was een onderhoudend gesprek. Dat het theaterpubliek ouder wordt was ons opgevallen, en dat er meestal niemand meer zit onder de dertig jaar. Ook weer niet zo gek bij Lenny Kuhr die net 70 is geworden, maar in het algemeen toch ook wel zo. En terwijl we nog even gezellig samen een glaasje wijn dronken, en wat foto’s op social media deelden, concludeerden we dat het niet verwonderlijk is in een tijd waarin de gemiddelde ‘schermtijd’ ergens tussen de twee en zeven uur per dag ligt.

Rudi Bults