U
leest dit, dus ik heb u bereikt. Ik heb me recent een pond enveloppen (weet u
nog: die rechthoekige origamiconstructies waarin een brief kon worden
geschoven) aangeschaft. Ik schrijf wat af. Waarom? Ik heb geen bereik.
Het
moet een complot zijn; providers zien ons als grensgemeente vast als
randverschijnsel. We bellen niet zo hysterisch veel als westerlingen; dus er
zal aan ons wel niet genoeg verdiend worden.
Regelmatig
hoor ik klagen over een slechte ontvangst in ons stadje. Probeer vanuit
Gramsbergen maar eens iemand in Jipsingboertange te bereiken. Gramsbergen -
Jipsingboertange, dat is qua bereik natuurlijk sowieso drie keer niks (verder
ook niet, maar dat ga ik niet opschrijven, want dan krijg ik ruzie met de
buurtvereniging).
Ik
doe zelf de wildste dingen om bereik te bereiken. Als u bijvoorbeeld,
voorbijrijdend, denkt dat ik de ramen lap met mijn mobiel, dan is dat niet zo.
Wij lappen onze ramen niet. Nee, ik hengel naar bereik. Half Gramsbergen
schijnt hier onder te lijden, maar ik lijd meer.
Dat
komt doordat de vaste telefoons waarover ik beschik (twee nummers!) mij ook
geen contact gunnen. Dat gaat heel geniepig. Onze ene telefoon gaat na vier
keer rinkelen op de voicemail, de voicemail die ik nooit heb ingesteld en zich
niet laat uitschakelen. Ik geloof niet in voicemails. Mijn andere nummer is
helemaal een loeder. Het suggereert een prima verbinding, maar kan er al na
enkele seconden - klik - de brui aangeven. Fijn als je een stroomboer aan de
lijn hebt, minder als je zelf iets te melden hebt. Ik heb - zoals u weet - vaak
iets te melden. Zo zit ik hier, om wijlen Onslow te parafraseren, 'completely
surrounded by no bereik'.
Gelukkig
mag ik hier af en toe een stukje schrijven, zo weet ik mij toch gehoord.
Adrian Verbree
Geen opmerkingen:
Een reactie posten