Saamhorigheid

Het is de eerste zondag in april. Vandaag is het 75 jaar geleden dat mijn geboortedorp Vroomshoop, waar mijn moeder toen 13 jaar was, werd bevrijd. Mijn schoonmoeder appt dat ze zich nog als de dag van vandaag kan herinneren dat ze in de schuilkelder zat en om 12.00 uur de bevrijders kwamen. Wat moet dat een ongelofelijk mooi moment zijn geweest. Vijf jaar bezetting, allerlei beperkingen en tekorten. Vreemde soldaten die een andere taal spraken, soms gewoon niet naar school mogen, want die werd door deze vreemde mensen gebruikt.

Ik kan me helemaal niets voorstellen van inperking van vrijheid. We leven in een vrij land en daar mag je gewoon je mening geven. Ik heb zelfs het voorrecht om dat elke vijf weken in een column te mogen doen. Gewoon naar mijn werk, gewoon naar de winkel, het is allemaal zo gewoon. Onze vrijheid heeft ons veel gebracht. We reizen de hele wereld over, vinden op vakantie gaan naar een land ver weg heel gewoon. Op een paar landen op deze aarde na kunnen we gewoon overal naar toe. Elke dag stappen duizenden mensen in het vliegtuig dat ze naar alle windstreken brengt. En nu is dat ineens niet meer zo. We hebben een nieuwe bezetter, het coronavirus. Geen mannen die een vreemde taal spreken, maar iets microscopisch kleins. Het kan er zo maar zijn, het enige wat we kunnen is op afstand van elkaar blijven. Je kunt geen krant opslaan of nieuwszender aanzetten of je wordt geconfronteerd met corona. Als fysiotherapeut zit ik al 36 jaar altijd aan mensen en nu mag dat ineens niet meer. De praktijk is gesloten. Wat ook in een oorlog gebeurt zie ik ook nu ontstaan, creativiteit. We ontwikkelen manieren om elkaar te kunnen blijven ontmoeten. Via de computer kunnen we tegenwoordig elkaar zien, maar ook iemand in een verzorgingshuis achter glas. Ik fiets door Hardenberg en stop oefeningen in brievenbussen van mijn patiënten, ik zwaai en merk dat het gewaardeerd wordt. We zoeken naar mogelijkheden tot contact en worden het virus de baas als we onze afstand houden. Wat er daarna gebeurt is ongewis, maar ik heb goede hoop op meer saamhorigheid.

Henk Leemhuis