Vrijdagochtend. Een normale ochtend waarin ik voor mijn baby zorg, en als ze slaapt even aan het werk ga. Klinkt ideaal, en dat is ook zo. Meestal. Ik leg haar in bed voor haar ochtendslaapje en leg haar roze konijn dat ze pas heeft ontdekt naast haar mooie hoofdje. Er gaat gelijk een oor in haar mond en al heel gauw ook een pootje. En langzaam valt ze in slaap, heerlijk!
Slapen met een teddybeer. Wie doet dat nog? Ik weet van een aantal mensen dat ze hun 'knuffel van vroeger' nog steeds binnen handbereik hebben, en er vanuit gaande dat niet iedereen er eerlijk over is, denk ik dat er nog wel meer zijn. Mijn 'Beer' ligt ook al vanaf mijn tiende in en naast mijn bed, en hij zit nog steeds netjes op mijn nachtkastje te wachten tot ik hem een keertje nodig heb. 'Beer' die toen ik net samenwoonde doodleuk door mijn moeder binnen werd gebracht met de tekst; 'Vergeet je deze niet?'. Tuurlijk niet mam, maar dat had ik liever iets onopvallender gedaan…
Maar waarom doen we dat? Geeft het nog steeds dezelfde troost als vroeger, en een gevoel van veiligheid? Of is het de wens soms weer even kind te mogen zijn?
In Nederland heeft elke politieauto een teddybeer. Voor kinderen die stress ervaren tijdens bijvoorbeeld een ongeluk. Fantastisch! Dat vind ik mooi. Maar soms hebben wij dat ook nog even nodig. Ik las zelfs dat slapen met een teddybeer mensen met angsten en een depressie een beetje kan helpen.
Een knuffel van een dierbare is fijn. Wat mij betreft altijd! Maar in een wereld als deze kan het soms ook best fijn zijn weer even weg te kruipen met je teddybeer. Dus, heb je hem niet meer in de aanslag? Gauw de zolder op, en massaal weer slapen met je 'knuffel van vroeger'. Heb je hem niet meer? De speelgoedwinkel is vlakbij. Al is het maar om weer even kind te kunnen zijn, want daar wordt ieder mens beter van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten