woensdag 22 februari 2017

Praat

Op 24 januari was het depressiegala op tv. Een aantal bekende Nederlanders onthulde aan het grote publiek dat ze lijden aan depressie, iets dat ze tot dat moment niet uitgesproken hadden. Doel van de avond: vertellen over een depressie moet net zo normaal worden als praten over lichamelijke klachten.
Over lichamelijke klachten gesproken, ik denk dat velen die aan depressie lijden met liefde die depressie zouden omruilen voor lichamelijke klachten, ik wel tenminste. Oorzaak, gevolg en herstelproces van een gebroken been zijn relatief simpel en overzichtelijk; zonder overigens een gebroken been te willen bagatelliseren. Maar uitleggen wat er mis is in je hoofd is complex. Ik ben manisch depressief, om het nog wat ingewikkelder te maken. Ik heb periodes van diepe dalen en ultieme hoogten gekend zonder daarvoor een specifieke oorzaak te kunnen aanwijzen. It is, what it is…
Goed doel van het depressiegala. Zelf heb ik geen moeite om over mijn stoornis te praten. Het is een soort van overlevingsstrategie geworden. Als ik een werkrelatie aanga met iemand, dan vertel ik het. Ik vind dat iemand daar recht op heeft voor hij met mij in zee gaat, ook al ben ik al jaren stabiel. Voor mij schept het de ruimte om mijn werk optimaal te doen. Iedereen is op de hoogte, weet wat er kan gebeuren en neemt een weloverwogen keuze om met mij verder te gaan, of niet.
Mijn depressies voelden als watertrappelen in een moeras van schuldgevoel en uitzichtloosheid. Mijn manie, die een jaar duurde, als lopen over de regenboog. Praten over zoiets persoonlijks, zoiets intiems is aanvankelijk doodeng. Maar ik wil me niet schamen voor iets waarvoor ik me niet hoef te schamen. En de wereld blijkt een stuk begripvoller dan ik had durven dromen…
Bert Nonkes

Geen opmerkingen:

Een reactie posten