woensdag 25 januari 2017

Heb ik het genoegen?

Heeft u nog een vaste telefoon? Uit het raam gooien. Op mijn mobiele telefoon heb ik nooit last van telefonische colportage. Maar via mijn vaste lijn… Of ik mij nu voor de zoveelste keer laat registreren in het bel-me-niet-register of niet, het maakt niets uit. Er is altijd wel een of andere zwenkstengel die me toch weet te bereiken.
De telefoon gaat. Nr. geheim. Opnemen? Kan natuurlijk ook Obama zijn die nog even met mij wil afstemmen wat hij met de rest van zijn leven zal doen. Amerikanen onder elkaar en zo. Maar nee, het is weer zo'n Elsjefiederelsje van een callcentre of iets wat daar op lijkt.

"Heb ik het genoegen te spreken met de heer A.H. Verbree?" lispelt ze lieflijk.
"Nou meid, ik weet niet waar jij je genoegens uit haalt, maar… inderdaad".
"Wat fijn! Ik kan u een geweldig aanbod doen!"
"Ik jou ook, maar dan word ik gearresteerd en dat zo staat zo slordig voor een dominee".

Op tal van manieren probeer ik me de Elsjefiederelsjes van deze wereld van het lijf te houden. Hoe komen ze toch altijd weer aan mijn nummer? Begint de draad van de vaste verbinding meteen onder mijn huis te woekeren, kronkelen de afsplitsingen naar Nigeriaanse opkopers van persoonlijke data?

Bah! Oké, ik weet best dat Elsjefiederelsje in werkelijkheid een bijna verhongerende studente is die keihard werkt voor haar ticket naar het volgende dancefestival, maar waarom moet ík daar onder lijden? Soms droom ik van hoe het hier in de oertijd moet zijn geweest. De Vecht vol zalm, een wolharige neushoorn die komt vragen of ze willen bijten en geen enkele Elsfiederelsje. Ik wou dat ik kon tijdreizen. Of dat ik mezelf er toe kon brengen mijn vaste telefoon de deur uit te doen.


Adrian Verbree

Geen opmerkingen:

Een reactie posten