Mijn eerste column, de laatste van het jaar. Op de trouwdag van mijn allerliefste man en ik. Genoeg voer voor een verhaal zou je zeggen, maar gezien ik hoop dat iedereen deze dagen de liefde al behoorlijk hoog heeft zitten en we nu wel weten dat een nieuw jaar nieuwe kansen biedt, toch iets anders.
Een tijdje terug zag ik een pleidooi van Jan Terlouw. Ik was net wakker, en wilde het terloops even bekijken, maar was meteen getriggerd. De oude man, die er overigens fantastisch uitzag voor zijn leeftijd, keek recht in de camera en sprak met zo ontzettend veel passie over het leven dat ik er emotioneel van werd. Hij zelf ook, en dat maakte het nóg mooier.
Hij sprak over klimaatverandering die écht is, en dat we daar niet voor moeten weglopen. Dat de oplossing daarvoor binnen handbereik is, maar we blijkbaar niet in staat zijn tot actie over te gaan. Maar wat me het meest bij bleef van het pleidooi van Terlouw was hetgeen hij vertelde over vertrouwen. Over dat vroeger de touwtjes uit de brievenbus hingen en dat we dit tegenwoordig niet meer durven. Over dat we uitgaan van het slechte van de ‘andere’ mens, en niet meer samen willen. Over dat we daardoor binnen de politiek er een zooitje van hebben gemaakt. Er is te weinig vertrouwen, en dat is erg.
We zijn allemaal mensen met hetzelfde doel: een gelukkig en liefdevol leven. Daarbinnen heeft iedereen zijn eigen kader, maar dit lijkt me algemeen goed. Waarom vertrouwen we dan niet op de ander? Ongeacht kleur of levenswijze, ongeacht wat dan ook, iedereen als zichzelf wil ‘gewoon’ gelukkig zijn. Als we dit nou eens accepteren van elkaar, daarop vertrouwen, en elkaar wat meer loslaten. Te beginnen in 2017. Vertrouwen. Misschien dat er dan meer ruimte komt voor waar ik deze column mee begon; liefde. Want liefde, dat is toch alles!
Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten