De kerstvakantie komt eraan en dat betekent voor veel
leerlingen: een kerstrapport. De tussenbalans van hun, met name cognitieve,
vaardigheden. De creatieve en sociale vaardigheden zijn nog altijd van
ondergeschikt belang. Op het schoolse rapport, althans. Op mijn eerste school als
docent, het was speciaal onderwijs voor kinderen met leer- en
opvoedingsmoeilijkheden, was het credo van onze directeur: “Wij leveren geen
professoren af maar goede buren!” Hij rookte pijp op zijn kantoor, ook toen het
eigenlijk niet meer mocht. Die geur vergeet ik nooit meer. Zijn woorden ook
niet. Gingen wij ‘de school uit’ werden mijn leerlingen nooit herinnerd om hun
kennis maar wel omdat ze beleefd en netjes waren. Daar zijn helaas geen hokjes
voor op een rapport.
En dan mijn eigen kinderen… Heb ik me over hun rapporten
nooit zorgen hoeven maken, opvoedkundig heb ik regelmatig met mijn handen in
het haar gezeten. Het vaderschap heb ik op school als een toevoeging gevoeld,
andersom vaak als een belasting. Zeker in gezelschap, “Jij bent leraar, jij
moet dat weten!”. Dus. Maar niet op antwoorden, voordat je het weet gaat het
weer over de vele vakanties in het onderwijs.
“Aardig jochie heb je,” zei mijn buurman tegen mij
na een woensdagmiddag spelen. Ging dit over mijn kind? Mijn kind dat weer door
een of andere ontwikkelingsfase ging, gepaard met onuitstaanbaar gedrag in
huiselijke kring? U ziet, de theorie beheers ik wel. Onmogelijk!
Maar het klopt wel; als kinderen zich thuis veilig
voelen, gaan ze experimenteren, uitproberen en in verzet. Bij een ander ervaren
ze die veiligheid niet dus daar gedragen ze zich zoals wij als ouders het graag
zien. Wil je een volledig kerstrapport van je kroost? Vraag dan ook even het
‘Burenrapport’ op…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten