Plop…

Is het u opgevallen dat bij onze columns nieuwe foto’s prijken? Mijn foto zou op een namiddag, om vijf uur worden genomen. De bewuste middag zat ik om tien voor vier nog gewoon aan mijn bureau te werken, toen, ineens… plop: daar lag mijn bovenste, middelste voortand voor me op het vloeiblad. Wat, huh, nee?!

Als twaalfjarige ondeugd kwam ik in een knokpartij terecht. En omdat de colaflessen toen nog van glas werden gemaakt, liep dat niet goed af voor de bewuste tand: finaal afgebroken. De vervangende stifttand bleef vijfenveertig jaar onverstoorbaar hangen, maar nu, uitgerekend één uur voor mijn fotosessie: plop! Snel mijn tandarts gebeld en geloof het of niet: bijgestaan door zijn assistente zorgde hij er voor dat ik om vijf uur met een compleet gebit voor u naar de fotograaf stond te grijnzen (hulde!). En die maakte me toch een foto. Ik wist niet dat ik zo mooi was. Mijn vrouw geloofde er ook niets van toen ze het resultaat zag. Helaas heeft de Toren - het zal het krantenpapier wel zijn - de inktzwarte achtergrond weggephotoshopt. Maar geloof me: tegen die achtergrond was ik prachtig.

Met mijn tand was het evenwel nog niet helemaal in orde. De tandarts waarschuwde al: het is een tijdelijke oplossing. Nou en of! Een week later zat ik te vissen bij de Poele, het karperwater tussen Gramsbergen en Coevorden. Ik moest hoesten en plop, daar vloog, met een boog, mijn voortand en… bleef op het randje van de vlonder liggen. Met bevende vingers heb ik het onding in mijn borstzakje gestopt. Thuis - ik was er helemaal klaar mee - heb ik ‘em voor de spiegel met secondenlijm op de tijdelijke brug geplakt. Werkt ook. Inmiddels heb ik een nieuwe tand. Ik sta weer dankbaar met de mond vol tanden.

Adrian Verbree