Poppenkastvrees

Ik heb getwijfeld of ik het volgende onderwerp in mijn column zou behandelen. Dit is een nette krant, je kunt niet alles schrijven. Maar omdat ik de operaties van vrouw en jongste zoon ook breeduit gemeten heb, kan ik niet anders. Noblesse oblige. Ja, ik ben geopereerd. Waaraan dan, Bert, mien jong, waaraan? Nou, laat ik het OMschrijven: stel, ik zou lid willen worden van de joodse gemeenschap, dan zou één lichamelijke horde genomen zijn. 

Ik loop tegen de vijftig en her en der begint het lichaam te kwakkelen. Niks ergs, een grote beurt en dan kan je er weer tijden tegen aan. Maar ja, hier keek ik wel even tegenop. Niet alleen geef je je letterlijk bloot maar geef je je lot in handen van een onbekende. Om een VOG durfde ik niet te vragen. En de operatie was op maandagochtend; hoeveel drankjes had de snijkundige in het weekend genuttigd? Eén verkeerde beweging en je zingt in het koor van Kinderen voor Kinderen.
Afijn, om 10.25 lag ik klaar; ruim ingejodiumd onder een blauwe deken met een strategisch geplaatst gat waar het te opereren lichaamsdeel net doorheen paste. Adrenaline op topniveau. Kom maar op! Komt er een spoedgeval dat voorrang heeft. Lag ik daar twintig minuten met een jodium-gele Jan Klaasen met poppenkastvrees.
Een select groepje vrienden had ik verteld van de ingreep. De reactie was telkens hetzelfde: benen bij elkaar, knijpen met de ogen, lippen tuiten en lucht naar binnen zuigen. Kijk, empatischer dan op zo’n moment krijg je mannen niet. Nou, mannen, geen centje pijn. Ik heb onder de half uur durende operatie hele gesprekken met de chirurg gevoerd terwijl de soldeerbout gezellig knisperde. Toen ik in de deur stond om te vertrekken, riep de dokter: “En vier weken geen seks!” In de wachtkamer staarde iedereen mij na..