Op mijn ritjes van Gramsbergen naar Hardenberg en visa versa, zie ik ze steeds vaker op het fietspad: gemotoriseerde ouderen. Was dat fietspad eerder het terrein van fietsers, knetterdozen en joggers, nu zie ik steeds vaker ouderen die zich op pad begeven. Het is nog niet helemaal mijn tijd om me in de wereld van de scootmobielen en ander ouderentransport te verdiepen – ik ben 56 – maar ze intrigeert me wel. Ik kijk mijn ogen uit. Er rijden toch modellen rond!
Er schijnt zoiets te bestaan als Dutch Design. De ontwerpen uit deze school worden internationaal gewaardeerd. Kunnen de breinen achter deze 'succeslijn' zich alstublieft buigen over de doosjes waarin onze ouderen zich moeten wurmen? Er rijden modellen rond die uit louter hoeken bestaan. Misschien dat de wetten van de aerodynamica niet opgaan onder een bepaalde snelheid? Er rijdt ook een modelletje dat dan wel weer een wat vloeiender lijn vertoont, maar dat zo smal is dat de vergelijking met een rijdende gevulde koek zich opdringt. En dit zijn dan nog de gelukkigen die een dakje boven hun hoofd hebben. Helemaal te doen - de wind is Noordoost als ik dit schrijf - heb ik met de ouderen die zich naar Hardenberg werken op een zielige tuftuf, die, compleet met boodschappenmandje, moet zijn overgenomen van dr. Nefario, de miskleunende geleerde uit Despicable Me.
Als mijn tijd komt, hoop ik dat zelfrijdend, gestroomlijnd, verwarmd, of gyrocopterachtig 4.0-vervoer de markt inmiddels heeft veroverd. Voor nu wil ik mijn respect uitspreken voor al die ouderen, of lichamelijk beperkte medeburgers, die zich niet in hun huizen laten opsluiten, maar er op uit trekken, desnoods in een gevulde koek. Ik hoop dat, als mijn tijd komt, ik hetzelfde lef vertoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten