Twee weken geleden kreeg ik het bericht dat Hans was overleden. Hij was al 4 jaar geleden opgegeven door de medici maar heeft toch nog de afgelopen jaren kunnen leven, wat hij zo graag wilde. Hij was bewonderenswaardig in zijn doen en laten, voor velen een voorbeeld hoe hij zijn ziekte kon dragen.
Hans was een fantastische collega die ik ken van de periode dat ik zelf stage liep. Hij was toen zelf net afgestudeerd en is maar een half jaar ouder dan ik. We hebben allebei een andere weg gekozen binnen ons vak. Hij groeide uit tot hoofd fysiotherapie in het Almelose ziekenhuis en ik heb, na eerst werkzaam te zijn geweest in het Röpcke Zweers ziekenhuis, een particuliere praktijk overgenomen. Toch zijn we elkaar altijd blijven tegenkomen, als vakbroeders en konden we altijd uitweiden over ons prachtige beroep. Gek van sport begon ook Hans een eigen praktijk in Zenderen waar veel sporters uit de regio hem bezochten. Dat gebeurde ook bij ons in de praktijk. Mensen als Hans geven anderen energie, maar vergen ook veel energie. Wat was het mooi als hij eens mee was naar HHC om te zien dat hij genoot, ook al liet zijn spraak hem steeds meer in de steek, hij wilde graag zijn mening geven. Hij dacht mee, had allerlei ideeën over de toekomst van de fysiotherapie. Ook was hij erg breed geïnteresseerd in het wel en wee van anderen maar spaarde mensen ook niet als hij vond dat zaken anders moesten. Wat bijzonder om een periode te mogen meemaken in het leven van iemand die het leven een feest vond, terwijl ik wel zag dat het feest steeds dichter bij het einde kwam. In mijn beleving heeft hij enorm uit het leven gehaald wat erin zat. Ik wil, net zoals de meeste mensen, graag oud worden. Maar ik weet heel goed dat de duur van ons leven niet te voorspellen is. Hans heeft mij maar eens weer laten inzien dat het leven elke dag geleefd moet worden en dat genieten in alledaagse kleine dingen zit. Bij zijn afscheid kregen we een kaartje waarop hij had laten zetten: Het leven is een feest, helaas moet ik eerder naar huis. Wat mooi, bedankt Hans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten