De skibox

Vroeger reden er door ons dorp altijd twee sportleraren in de periode rondom de voorjaarsvakantie wekenlang met een skibox op het dak van hun auto rond. Ik ergerde me daar toen al vreselijk aan, of was dat afgunst? Dat weet ik eigenlijk niet meer. Feit blijft dat ik vond dat die mensen in mijn ogen vooral wilden laten zien dat ze op skivakantie gingen, en dat iedereen dat moest kunnen zien.

Inmiddels heb ik ook een skibox maar die gaat pas de avond voor vertrek op het dak en de dag van thuiskomst er ook weer af. Alleen dit jaar ging het anders. Onze skibox kan alleen met sleuteltjes geopend worden maar kan ook makkelijk worden dicht geklikt zonder sleutel. Natuurlijk weet ik net zo goed als ieder ander dat je twee sleutels van hetzelfde slot nooit samen aan één ringetje moet bewaren. Het ging al jaren goed, zo raakten we beide sleutels ook niet kwijt dacht ik. Zorgvuldig heb ik de sleutels de laatste dag in mijn skibroek gedaan en heb ik de skibroek tussen de ski's gelegd om bij thuiskomst te ontdekken dat de sleutels in de afgesloten skibox zaten. Openbreken was de makkelijkste optie maar dan was de box wel naar zijn grootje, dat wilde ik niet. Bij navraag aan het bedrijf waar ik hem ooit had gekocht om een oplossing kreeg ik te horen dat het toch wel een oudje was. Ze wilden best een nieuwe verkopen, tja dat snap ik, maar ik wil mijn box open. Op internet zoeken leverde een bedrijf op dat aan de hand van een nummer op het slot wel een kopie kon maken en warempel twee dagen later was er een sleutel. Vol verwachting probeerden we de sloten te openen, maar helaas zonder resultaat. Door te bellen met het sleutelbedrijf leerde ik dat je in een slot kunt kijken en daar cassettes ziet. Een foto daarvan opgestuurd, na twee weken kwam er een sleutel die paste, opluchting alom. Gelukkig kon de box eraf maar heb ik wel twee weken door Hardenberg gereden met een skibox op het dak. Dat voelde niet goed, maar was noodgedwongen.

Henk Leemhuis