De eerste twee maanden van 2017 zijn voorbij. De donkerste periode van het jaar waarin de zon zijn winterslaap doet en waarin menigeen graag met hem mee had gedaan. En dat snap ik ook best want hoewel ik gezegend ben met het vermogen overal kleur te zien, vind ik er bar weinig aan deze periode. Het is koud en donker, en de energie is ver te zoeken. Maar gelukkig, de zon laat zich weer wat vaker zien en her en der springen de krokusjes uit de grond. De tijd doet als altijd getrouw zijn ding.
De tijd vliegt. Gisteren nog beviel ik van onze dochter en inmiddels is ze al weer een half jaar oud. Tijd is ongrijpbaar. Soms gaat het niet snel genoeg en soms wil je de tijd stopzetten of terug draaien.
Onze scheurkalender staat op 29 april. Nu al bijna een jaar. Bijna twee jaar geleden werd onze zoon levenloos geboren op deze dag. Hij overleed in mijn buik na een voldragen zwangerschap, en hoewel hij kerngezond was en klaar voor de wereld, stopte zijn hartje met kloppen. Ik heb nog nooit zo graag de tijd terug willen draaien als toen.
Men zegt wel eens; ‘Tijd heelt alle wonden’. Ik weet dat dit niet zo is, want als het leven je volledig afbreekt kun je wachten tot je een ons weegt, maar dan gebeurt er niets. De tijd geeft je wel de mogelijkheid om na vallen weer op te staan. Om de gebroken stukken bij een te rapen en de boel langzaam maar zeker weer in elkaar te lijmen. Met de barstjes zul je moeten leren leven maar ik heb ervaren dat dit kan. Want ook in mijn eigen donkere periode werd het elke dag een stukje langer licht.
Op de kalender staat ook een illustratie met de tekst; ‘Dare to Dance’. Ik kon er vorig jaar nog niet zo veel mee maar nu we dichterbij een nieuwe 29e april komen voel ik het. Het is weer tijd om te dansen. En dan het liefst buiten, in de zon, tussen de krokusjes.
Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten