Dit wordt een dankbaar stukje, maar het begint met een trauma. Het is voorjaar 2020 en voorjaar 2019, voorjaar 2018, enzovoort. Het is mooi, hier in Gramsbergen. Voorjaar: tussen het opkomend gemeentegras zie ik al de nu nog donkere, jonge planten van de pinksterbloem. De rozetten van de madelief zijn niet te missen, die zijn er altijd. Bellis perennis: mooi-het-jaar-rond. Boterbloemen, zuring, grootbloemig muur, het wordt prachtig.
Dat wil zeggen: het had prachtig kunnen worden. Maar… weèeèhhh…… wèèèèh…… Queen zingt ergens over een ´death on two legs´, wel, dit is ´death on four wheels´. In schutkleur groen raast het nietsontziend maaimonster over de grasmat. Pinksterbloemen, boterbloemen in de knop, paardenbloemen, zuringscheuten, madelieven, het sterft alles een acute dood. Binnen twintig minuten is de bloemenzee veranderd in een botanisch Margraten, enkel geschikt om, in stukken geknipt, te worden verkocht als biljartlaken: 2020, 2019, 2018...
En toen: 2021... Pinksterbloem & co begonnen weer aan hun zinloze wedloop tegen het maaimonster. Maar dat bleef weg! Je zag de grassen wassen, pinksterbloemen rekten zich, zelden zag je madelieven op zulke ranke stelen. Klaprozen, korenbloemen, margrieten, insecten gonsden als in geen jaren. Toen de maaimolog alsnog opdook, graasde die alleen de randen langs het fiets- en wandelpad kaal.
Wat
is dit: ambtelijke vergissing, een singulariteit? Buiten Gramsbergen zie ik
hetzelfde verschijnsel. Dood-door-maaien lijkt overnacht letterlijk een
randverschijnsel geworden. De natuur juicht, ik juich mee. Wie dit ook heeft
bedacht: hulde. Ga zo door en in 2022 kunnen we weer onbezwaard een bosje
pinksterbloemen plukken.
Adrian Verbree
Geen opmerkingen:
Een reactie posten