Storing

Het is vast en zeker aan u voorbijgegaan en dat geeft ook niks, maar afgelopen zaterdag 30 maart was Vincent van Gogh jarig. Vincent van Gogh werd postuum gediagnosticeerd als mogelijk een bipolaire stoornis te hebben gehad. En daarom is het die dag World Bipolar Day. Even een snelle les: bipolariteit, ook wel manische depressiviteit, is een stoornis die wereldwijd 27 miljoen mensen uit hun evenwicht haalt. In Nederland is dat zo’n twee procent van de bevolking.

Bipolar zegt het al: twee polen. Tegenpolen om precies te zijn. ‘Himmelhoch jauchzend und zum Tode betrübt’ en dat zonder aanwijsbare reden. Is het besmettelijk? Nee. Kan ik het krijgen? Weinig kans maar, ja. Kun je het genezen? Nee. Kun je een ‘normaal leven’ leiden? Sommigen, met medicatie en/of psycho-educatie. Symptomen van een manie: je denkt dat je de hele wereld aan kan en nog wel een paar planeten. Symptomen van een depressie: zwemmen in vers gestort beton.

Een stoornis, het klinkt zo negatief en ik geef toe dat de kwalificatie ten dele de lading dekt maar er is meer. Ik ben ooit een jaar lang manisch geweest en hoewel dat voor mijn omgeving soms lastig was, met name voor mijn vrouw, kan ik niet anders zeggen dat ik de tijd van mijn leven had. Ik had het gevoel dat ik alles kon en deed dat ook. Wat ik maar wil zeggen: een stoornis klinkt negatief maar heeft me ook veel opgeleverd!

Vorige week was ik gastspreker op een bijeenkomst over de bipolaire stoornis. Daar was ik samen met ‘lotgenoten’. Dat samenzijn gaf een soort van rust: iedereen weet hier wie je bent, je hoeft niets uit te leggen. Hoe fijn zou het zijn als je dit gevoel 24/7 zou hebben!? Zoals bij alles draait het om begrip. Ik zet me er graag voor in!