Ik herhaal: op de bonnefooi, naar Texel, in de bouwvak. Zelfs zonder internet moeten mijn ouders ergens geweten hebben dat dit een ‘Mission Impossible” zou worden. Een staaltje opportunisme dat je in de noordelijke provincies zelden tegenkomt. Vol goede moed ging onze Simca-Alpenkreuzer combinatie scheep en landde na een ruige reis van twintig minuten op Texel. Vanaf de boot kon ik de eerst bordjes “Vol!” al lezen. ‘Vol’ om aan te geven dat de camping vol was en het uitroepteken om aan te geven dat het zinloos was daarover in discussie te gaan. Dat zag ik aan de snelheid waarmee mijn vader terugkeerde van talloze recepties. Des te meer recepties wij zonder succes aandeden, des te roder werd het hoofd van mijn vader. Ik zweeg. Om erger te voorkomen. De zon was op zijn hoogste punt, de sinas was lauw, de broodjes klef en ik was misselijk. Voornamelijk omdat mijn vader in de auto rookte. Tegenwoordig word je daarvoor gevierendeeld, toen was dat heel normaal.”Ja, ons Bertje is wagenziek, altijd al geweest, heel gek.” Dus.
“We gaan naar huis!” Bulderde mijn vader, nijdig als een spin, eindelijk de zinloosheid van de missie inziend. Ik rekende snel de afstand en tijd Den Helder – Stadskanaal uit.
En slikte nog maar es.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten