Herman

 

Brr… dit soort gure kou maakt me niet gelukkig. Mijn neiging tot routine overwint echter veel, zelfs deze kou. Net als hele volksstammen die zich gedurende de lockdown aangesloten hebben, wandel ik veel, en elke dag. Ik doe het al langer, meest samen met mijn hond. En wanneer mijn stappenteller dwingend aangeeft dat het nog niet genoeg was, gaan we weer. Een gek soort dwangmatigheid dwingt me om zelfs met dit beroerde hondenweer mijn stappendoel te halen. Dus wie me ziet wandelen in dit barre weer, nee, ik doe het niet voor de hond. En ja, klopt, het is bijna een tikkeltje autistisch, inderdaad, maar zijn we dat niet allemaal in meer of mindere mate?

Dat deed me denken aan Herman, een intelligente kennis, bij het geniale af. Maar Herman is niet flexibel, kan niets met fantasie, houd niet van prikkels, kan mensen niet goed aanvoelen, en houd van routine. Hij bracht het zo onder woorden, “Zonder structuur kan ik niet leven, die lockdown, avondklok, mondkapjesverplichtingen, de anderhalve meter samenleving en vooral het minder mensen mogen ontmoeten, fantastisch! Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld”. Hij kan namelijk niet tegen de onzekerheden van onze normale samenleving waar iedereen altijd op zoek is naar de volgende prikkel. Herman niet, Herman houdt van vastigheid, elke dag hetzelfde, gestructureerd tot op de minuut. ‘s Morgens om tien over zes opstaan, twee boterhammen smeren met elke dag van de week iets anders, maar wel elke week hetzelfde op dezelfde dag, net zo met het middageten en avondeten. Dezelfde kleren, elke dag van de week iets anders, maar wel elke zelfde dag van de week dezelfde. En dan maar een persoon per dag mogen ontmoeten, hoe perfect kan het leven zijn? Ja, Herman is een bijzonder mens, maar diep in ons hebben we allemaal een klein beetje van Herman. Hoewel ik verder geen mensen ken die zo gelukkig zijn geworden van deze pandemie.

Rudi Bults