Elk jaar, als de weersverwachtingen zijn dat het gaat vriezen, word ik onrustig. Ik ben niet zo’n weervolger, ik zie het meestal wel. Maar in deze tijd van het jaar is dat anders. Het ging al zoveel jaren nauwelijks vriezen dat ik die onrust niet wil toelaten.
Zaterdag voor een week zou het gaan sneeuwen en dan streng vriezen. Eerst zien en dan geloven. Zaterdag overdag leek er nog niets aan de hand en ik vreesde dat de paniek over slecht weer weer eens overdreven was. Maar zaterdagavond begon het toch echt te sneeuwen. Maar wat was het koud met die harde oostenwind en wat een heerlijke sneeuw. Onze zondagochtendwandeling met de hond was heerlijk tegen de snijdende wind. Thuis heerlijke warme chocolademelk, het leek wel wintersport.
Maar
de wind zorgde wel dat het kanaal niet dichtvroor. Dat duurde nog twee dagen en
de weervooruitzichten waren onzeker. Mijn onrust nam toe, het zal toch niet dat
er met zo’n mooie ijsvloer niet voldoende ijs komt om op te schaatsen. Vrijdag
was ik vrij en ‘s morgens bij het wandelen moest ik even op het ijs. Het voelt
niet goed. Ik wil zo graag maar ga niet als eerste het ijs op. In de middag
moet ik het nog een keer proberen maar er is nog steeds niemand, mijn verstand
wint het van mijn gevoel. Rianne en ik besluiten langs het kanaal te rijden
richting Vroomshoop. In ons geboortedorp zien we schaatsers tussen de bruggen
en wij gaan daar ook het ijs op. Heerlijk om te schaatsen op het stukje kanaal
waar we het vroeger geleerd hebben.
Zaterdagmorgen
zien we ook schaatsers in Hardenberg. Nu kan het echt en wij en vele andere
liefhebbers konden afgelopen weekend eindelijk weer eens schaatsen. De onrust
is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor heerlijk vermoeide beenspieren.
Henk Leemhuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten