Laatst
zat ik weer eens stiekem trots te zijn op mijn dochter, die de puntjes op de
‘i’ had gezet bij een ingewikkelde aankoop van een groot aantal vintage
gitaren. Nou ja, dat doet ze voortdurend, dus het valt niet meer op, maar toch
ben ik telkens weer verbaasd hoe ze al die moeilijke dingen achteloos doet. Al
mijmerend moest ik terugdenken aan mijn eerste baantje, de keuzemomenten, en de
mensen die mijn toekomst beïnvloed hebben - en indirect natuurlijk die van mijn
kinderen.
Zo
ging ik op twaalfjarige leeftijd met mijn vader mee om de weefgetouwen schoon
te blazen bij de weverij van Nijverdal ten Cate. Hij werkte daar en deze
zaterdagbaan had hij om, zoals dat zo mooi heet, ‘de eindjes aan elkaar te
knopen’. Het was mijn eerste baantje en het was niet leuk. In die
fabriekshallen was de temperatuur namelijk nooit onder de dertig graden. En na
een halve dag zweten, zag je eruit als een schaap, vol met stofpluis, en was
gewoon ademhalen een opgave. Ik weet nog dat ik tegen mijn vader zei: ‘Zeker
weten dat ik dit later niet ga doen, ook niet voor tien gulden per dag’. Ik
kreeg namelijk vijf gulden mee van mijn vaders dertig gulden. Mijn vader, een
heerlijk positief mens, bezwoer me dat je alles kon bereiken, wanneer je maar
een goede opleiding volgde en je in je plannen vastbeet.
In
de praktijk(!!) ging dat wel anders: hoe vaak wij als vier broers met veel
fantasie en eindeloze ambitieuze plannen niet bestookt werden met dooddoeners
als: ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’- of, ‘een dubbeltje wordt
nooit geen kwartje’, was ontelbaar. Ooms, tantes, buren, iedereen deed eraan
mee. Toekomstfantasieën en ambities, werden zonder opgaaf van reden of
motivatie, de kop ingedrukt.
Ik
ben dus maar wat blij dat ik in mijn leuke dochter, inmiddels ook alweer een
moeder, een beetje terugzie van mijn vader die als motto had: “Als je het niet
geprobeerd hebt, weet je ook niet of het kan”.
Rudi Bults
Geen opmerkingen:
Een reactie posten