Op
eerste kerstdag komt het zootje ongeregeld dat zich familie Bults noemt altijd
bij elkaar, meestal bij ons thuis. Behalve mijn broertje uit China, die redt
het simpelweg niet om het land waar ze geen kerst kennen, te verlaten. Daar
gaan de kinderen namelijk gewoon naar school. Daardoor zien we zijn kinderen
maar weinig. Wel kunnen we ze meestal volgen via whatsapp. En daar zien we dat
zijn dochtertje van negen, van voor naar achter American Pie uit haar hoofd kan
zingen, en inmiddels al vier talen vloeiend spreekt. En dat zijn zoontje van
zes, die we nog maar een paar keer gezien hebben, zich ontpopt zich als een
ware striptekenkunstenaar.
Kerst
met de familie betekent bij ons, Iedereen neemt iets lekkers mee, en ik zorg
dat er een paar extra gitaren en dergelijke in huis staan. Want de hele
familie, inclusief de kinderen, zijn besmet met het muziekmaakvirus. Heeft dat
virus je een keer te pakken – het is trouwens een hartstikke gezond chronisch
virus – dan ben je levenslang besmet. Er
wordt driftig muziek gemaakt, en natuurlijk veel gezongen. Nee hoor, het komt
die kinderen van ons echt niet aanwaaien, wel helpt het dat het er jongs af aan
met de paplepel ingegoten wordt. En natuurlijk dat ze meemaken dat dit soort
dagen eindigen in een onvergelijkbare chaotische gezelligheid. Met lekker eten,
je goed voelen, en even weer weten dat we allemaal van dezelfde genen
afstammen. Ik zou het voor geen goud meer willen missen.
Mijn
jongste broertje - muzikant in hart en nieren - is vaak de gangmaker. Mijn
zoon, dochters, neefjes en nichtjes, hebben deels zelf al weer bandjes waar ze
in spelen. Mijn ‘Chinese’ broertje is er dus bijna nooit bij. Hoewel, lekker
ongeregeld als hij is, staat hij toch soms ineens, volledig onverwacht en
onaangekondigd op de stoep. Heeft hij toch een reden gevonden om erbij te zijn.
Want Kerst is toch iets speciaals bij ons, en tja, dat kennen ze in China niet.
Rudi Bults
Geen opmerkingen:
Een reactie posten