Hij
heeft er ervaring mee. Zijn presentatie is gericht op het voorkomen van de
verwachte paniek en vragen. Hij blijft kalm, stelt gerust en vertelt dat je
niet meer dan tien minuten zelf aan moet rommelen: dan moet je om hulp vragen.
Ik voel de koudwatervrees opkomen…
We
gaan als eerste Chronoschool over tot het werken in de ‘cloud’. Voor mij is die
cloud donkergrijs. Waarom ze überhaupt weer voor een Engels woord kiezen is mij
ook onduidelijk. Mijn talent ligt niet op het gebied van digitalisering. Ik was
die leerkracht die tot het laatste wachtte met een cursus Word en die heel lang
moest wennen aan een digibord. Ergens ben ik altijd bang dat door mij
informatie verloren gaat en instellingen veranderen. En dat snap ik niet van
mezelf. Want ik word juist enthousiast van nieuwe werkvormen en materialen en
houd van impulsief dingen uitproberen met de kinderen. Of iets werkt of niet
zie ik als leerpuntjes voor mij. Kinderen ervaren dan dat ik ook niet alles
weet en fouten maak. De kinderen die digitaal heel vaardig zijn hebben geluk
met mij als juf. Want er gaan dan werelden voor mij open. Die zij mij laten
zien. Digibord werd Smartbord en zoals het (weer Engels!) woord al zegt is het
een heel slim bord. Met ongekende mogelijkheden en afstandsbedieningen. Er zijn
altijd kinderen die me feilloos kunnen laten zien op welke knoppen ik moet
drukken of wat ik met het touchscreen kan doen. Maar het werken in de cloud
moet ik zelf leren en uitproberen. Ik krijg een ander mailadres, moet talloze
wachtwoorden opnieuw invoeren voor programma’s die ik nu zonder nadenken
gebruik. Dat schiet allemaal door mijn hoofd als ik de presentatie volg. Hulp
vragen dus. En die is er: van de bovenschoolse ICT-er die geduldig voor
schooltijd de stressende juffen door de vernieuwingen loodst. En van lieve
collega’s. En zo loop ik toch met mijn hoofd in de clouds na de eerste ochtend
na De Overgang.
Karin van Dijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten