De haas zit doodstil in het omwoelde land. Eén oor gespitst.
Na dagen van enorme dreunen, waagt hij zich voor het eerst weer uit zijn
schuilplaats. In de komende momenten zal hij een wonder verrichten én het leven
laten. Hij is zich volkomen onbewust van wat er komen gaat. Dan gaat ook zijn
andere oor omhoog. Er dreigt onraad. Links en rechts van hem doemen zwarte
silhouetten op uit de mist. Hij begint aan de laatste sprint van zijn leven.Het is Kerst 1914 en de mist maakt het oorlogvoeren onmogelijk. Onder dekking van de witte deken die over het landschap ligt, klimmen de soldaten uit hun loopgraven om de benen te strekken en ontdekken de haas. Zowel aan Engelse en Duitse zijde. Dat is een fijn kerstmaaltje. Ze proberen het dier in te sluiten en stuiten dan op elkaar. En blijven dan aarzelend staan. De haas fungeert als bliksemafleider. Wie zal hem te pakken krijgen? Wat ontstaat lijkt op een voetbalwedstrijd en, hoe kan het ook anders, de Duitsers winnen. Tevreden lopen twee Duitsers met de buit weg, terwijl de rest van de manschappen verwikkeld raakt in een sneeuwballengevecht. Nadien viert men, zo goed en zo kwaad als het kan, een soort van kerstfeest met elkaar waarbij cadeaus en gelukwensen worden uitgewisseld.
Dat het daarna nog zo gruwelijk misgaat, doet niets af aan
het beeld van hoop van bovenstaand verhaal. In deze dagen wijden we gedachten
over het afgelopen jaar: wat ging goed en wat had anders gekund? Ik wel, in
ieder geval. De droom van vrede en de realiteit van het conflict, het lijkt bij
de mens te horen.
Laten we hopen op meer vrede dit jaar. In eerste plaats met
onszelf. Dan moet de rest vanzelf komen, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten