De tijden veranderen

Ik had me voorgenomen een mooi verhaal te schrijven over geluk voorspoed en meer van die dingen. Maar gaandeweg het schrijven werd het een beetje een saai verhaal dus besloot ik het iets persoonlijker te maken.

In november hebben we onze 13 jaar oude hond Tutu naar de dierenarts moeten brengen om te laten inslapen. Ik was nogal gehecht aan die oude hond dus had het moment van afscheid nemen zo lang mogelijk gerekt. Zo lang, dat we haar dragend in een deken mee moesten nemen. Daar aangekomen bleef mijn vrouw Ali buiten wachten en bracht een aardige dierenarts de hond en mij naar een apart soort van sfeervol laatste afscheid kamertje waar kaarsjes branden en een zacht muziekje opstond. Een begripvol gesprek volgde met aan het eind mijn opties. Zelf mee terugnemen naar huis en daar begraven? Of de dierenartspraktijk kon ook zorgen voor de crematie, wat ik maar wilde? Opgelucht dat ik het eindelijk achter me kon laten koos ik de laatste optie. Na een verdoving kreeg ze het laatste spuitje en het duurde niet lang voor ze ingeslapen was. Na een laatste aai over de bol van de hond en wat warme laatste woorden van de dierenarts mocht ik eindelijk weg. Buiten stond Ali op me te wachten. Toen ik haar zag gebeurde er iets wat ik niet verwacht had: ik brak. Daardoor brak Ali ook en samen hebben we nog wat tranen staan wegpinken. Een paar dagen later kreeg ik nog een begripvol telefoontje van het crematorium of ik een urn wilde en speciale wensen had? Omdat ik die niet had is ze uitgestrooid op een hondenkerkhof. Na het uitstrooien kreeg ik nog een begripvol 2^e telefoontje.

Al mijmerend bedacht ik dat de tijd toch echt wel veranderd is. Ook in de dierenartsen wereld. Ik herinner me nog dat ik de op een na laatste hond die ook Tutu heette zo rond 2003 naar de dierenarts bracht om in te laten slapen.  Die zei – ik herinner me het nog precies ‘leg hem daar maar neer, ik werk er straks wel mee af’.

Ja tijden veranderen. Ook de factuur van de dierenarts trouwens.

Rudi Bults