Een paar weken geleden werd ze al weer een jaar, onze dochter Babet. Zo groot alweer, onze kleine baby. Of nou ja, dreumes dus. Maar zoals Ad altijd zegt; “Een dreumes klinkt al iets dat uit je neus komt, dus wij blijven gewoon nog zeggen, onze baby.”
Wat gaat het hard! Ook al blijven we haar angstvallig ‘baby’ noemen, dat is ze natuurlijk al lang niet meer. Ze loopt (nog net niet los), ze lacht, ze kletst en ze eet. Vooral dat laatste, het liefst de hele dag door. Het is een blij kind, relaxed en gelukkig. Het is zo fijn om haar om ons heen te hebben. Ze laat ons elke dag weer lachen en maakt ons een stukje gelukkiger, zonder dat we dat haar hebben gevraagd.
En ze is zo mooi. Ik weet het, dat zegt elke moeder, maar ze is zoals ik haar droomde. Zoals ik wist dat ze bij me hoorde, al van kinds af aan. Met haar prachtige krullen en haar blauwe ogen. Ogen die dwars door alles heen stralen. Ze kijken je recht in je ziel en zoeken oprechtheid, leven en liefde. Aandacht ook. En zo hoort het, net zoals bij elk kind dat net de wereld ontdekt. Zij is de mens zoals ik wil zijn. Niet vanuit jaloezie, maar vanuit bewondering. Bewondering van haar pure onschuld en haar volledige overgave aan het leven.
Ze weet meer dan we denken. Ze kent ons misschien wel beter dan wij zelf. Gewoon omdat ze niet verder kijkt dan wat is. Omdat ze óns ziet, en niet datgeen wat we willen zijn of vinden dat we moeten zijn. Zij ziet nog wat er echt belangrijk is. En ik ga mijn allerbeste best doen om haar te leren dat ze mag zijn wie ze is. Niets meer en niets minder.
Toen ik zwanger was, zong ik vaak voor haar, en schreef ik liedjes. Eentje gebaseerd op een gedicht van Toon Hermans; ‘Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken, voordat de wereld verregent’. Babet steekt er wel honderd aan! Elke dag opnieuw. Door haar regent het een heel stuk minder in ons leven, door haar is de wereld oprecht een stukje mooier geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten