Die regel heb ik nooit begrepen in dat liedje van André Hazes. 'Geef mij nu je angst: ik geef je er hoop voor terug'. Hoop waarop? Hoop dat je die angst nooit meer zult hebben? Ik weet dat er mensen zijn die echt nergens bang voor zijn. Ze bestaan. Ik ken er een paar. En die begrijpen juist weer niet dat je ergens écht bang voor kunt zijn.Ik snap dat dan weer wel, want ik ben echt bang voor twee dingen: honden en de tandarts. Honden zijn voor mij de reden dat ik niet collecteer, niet alleen naar het park zal gaan, niet hardloop en dat ik standaard vraag wie er een huisdier heeft thuis. Dat sla ik gelijk op in mijn geheugen voor het geval dat ik daar op huisbezoek ga.
Angst vind ik ook wel interessant: je verstand weet
heus wel dat je niet bang hoeft te zijn, rationeel kun je dat goed verklaren.
En als een hondenbezitter zegt dat de hond echt nooit iets doet wil ik dat
graag geloven, rationeel gezien. Maar dat gevoel hé, dat gevoel schakel je niet
uit. Ik ga zweten, mijn hartslag verdubbelt en honden ruiken dat gelijk. De
tandarts ruikt dat dan weer niet. Ik bedenk namelijk van tevoren welke kleding
ik aan doe (iets van katoen) en ik spuit veel deo op. Ook neem ik standaard een
paracetamol en een ibuprofen. En dan heb ik alleen nog maar een
controleafspraak.
Rationeel gezien voel ik me schuldig. Want ik heb
helaas mensen in mijn omgeving die echt hele nare medische behandelingen moeten
ondergaan, dat is pas erg. En dan zit ik te zeuren over een tandartsbezoek…
Toch maak ik er het beste van. Sinds mijn 18e koop ik altijd een gebakje na
mijn tandartsbezoek, als beloning. Ik begrijp andere bangeriken ook heel goed.
Ik haal dus ook spinnen weg voor anderen en ik neem de trap met iemand die niet
in een lift durft. Want wij bangeriken, wij begrijpen elkaar. Het schept dus
ook een soort van band. En dat is voor ons gevoel dan juist weer fijn,
rationeel en relationeel gezien ;-)
Karin van Dijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten