Onze vakantie, ik ben samen met een vriend in Amerika, kent
niet de droomstart die we hadden gepland. We hadden op dat moment in het bezit
willen zijn van een eigen auto maar dat schijnt niet mogelijk te zijn voor twee
negentienjarige Europeanen. Vooralsnog zijn we aangewezen op de benenwagen. Het
is een tocht van anderhalf uur van Greenbelt National Park naar het zwembad. We
zijn moe, stoffig en bezweet en rennen naar het verkoelende water. Pfiiiiiet,
doet de fluit: niet rennen. Pfiiiiiet: elkaar er niet in duwen! Pfiiiiiet: niet
duiken, springen, geen bal, geen crawl. Kortom, alleen de bewusteloze bever is
toegestaan: op de rug, handen gevouwen op de borst en drijven. In het land van
de onbegrensde mogelijkheden zijn er stappen te maken op het water.
Om een lang verhaal kort te maken, de auto komt er
uiteindelijk wel en de beoogde rondreis ook. Van het kille, zakelijke Noorden
naar het gastvrije, maar gewapende Zuiden. We worden bedreigd en bestolen maar
ook met open armen ontvangen en verwend. Onze conclusie aan het eind van de
trip is dat Amerika een fantastisch land is, maar dat de Amerikanen absoluut
niet sporen.
Nu, ruim 30 jaar later, als ik samen met mijn zonen
intensief de verkiezingen van de USA volg, kan ik niet veel anders concluderen:
Rare jongens, die Amerikanen!
Zoals altijd wordt de regel bevestigd door de
uitzondering...
Of niet, Adrian?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten