Zondagmorgen

Het is zondagmorgen en ik heb net al mijn mail weg gewerkt. Het belooft een mooie dag te worden. Toen ik vannacht rond 4 uur even uit bed moest, stond er al een rode gloed aan de hemel en hoorde ik de vogels enthousiast het mooie weer voorspellen. Vanmiddag ga ik de gezelligheid opzoeken van een festival in Dalfsen. Tegenwoordig kan ik dat op zondag best doen. Vroeger gingen we altijd bij pa en ma op bezoek. Toen voelde het wel eens als een verplichting, maar tegenwoordig mis ik het. Nou ja, zo gaan dingen nu eenmaal.

Omdat mijn vrouw het druk heeft met tassen inpakken van de pleegkinderen die morgen op kamp gaan, ga ik vandaag alleen. Mijn jongste broertje is daar ook. Rob organiseert trouwens net als ik een festival, en we zitten beide in de cultuur en de muziek. Ja we zijn duidelijk uit hetzelfde hout gesneden. We denken en doen vaak hetzelfde. En hebben aan een half woord genoeg om elkaar te begrijpen. De gelijkenis wordt steeds duidelijker, hoe ouder we worden.

Gek is het niet, als je bedenkt dat opa organist en papa de dirigent was van het zelfde koor. Trouwens onze fantastische amuzikale moeder was een echte betonvreter. Als het nodig was ging ze tot over het randje om voor ‘haar mannen’ dingen geregeld te krijgen. En dat heeft zeker meegeteld in wie we zijn.

En zo kom je aan het denken. Wat maakt nou wie je bent? Is dat genetisch? Of opvoeding? Of is het opleiding en levenservaring? Dat je van huis uit veel meekrijgt is zeker. Dat zie ik aan mijn kinderen en mijn kleinkinderen, die hoe klein ook, papa en mama alweer nadoen. Al mijmerend denk ik, kon ik nog maar één keer op zondagmorgen op visite bij pa en ma. Nog een keer dat beschouwende van mijn vader aanhoren, of dat wijze kordate van mijn moeder. Horen hoe het nu zit, zonder enige twijfel. De boel relativeren en met een kannetje verse melk weer op huis aan.

Rudi Bults