![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjryQerhs9fz9BIcxCVnCicWk_CXpUl_6xkUOHnEMke8AAVzJV_wq6DeN0XzSa_gC7UfW3HYhPFRWgNJMZMLwGygYRCz6SgxIPkVY5EfM-QVo0ZSMlhf6f4d2de-BNh8BlpkC8AQH17H9E/s200/Samen.jpg)
Muziek verbindt
Mijn wieg stond in een gezin waar, als mijn vader thuis was, muziek erg belangrijk was. Door de week was hij vaak ‘overver’ zoals dat heette, werken als timmerman. In het bedrijf waar hij werkte was het toentertijd, als de klus meer dan 100 kilometer van huis was, overnachten. Vrijdagavond na thuiskomst ging hij naar de plaatselijke fanfare in Vroomshoop. En in het weekend oefenen op zijn bariton.
Toen ik 10 jaar was ging ik ook ‘op de muziek’, maar veel bakte ik er niet van en na een half jaar proberen mocht ik er weer af. Mijn jongere broer oefende meer op mijn trompet dan ik en nam het ook snel over. Hij ging er voor en studeerde later ook af op het conservatorium. Hij ademt muziek, haalt uit iets waar geluid uitkomt muziek. Ook richtte hij een gospelgroep op met vrienden uit het dorp, blazers en zangers.
Ik kwam niet verder dan de knoppen bedienen bij een optreden. Er was een vaste kern die het zo'n 8 jaar heeft volgehouden. Deze kern van 12 mensen is er nog altijd en het zijn zes echtparen geworden. Een echte vriendenkring die de verbinding voor een groot deel door de muziek heeft gevonden. Samen hebben we nog altijd passie voor muziek, alhoewel de stijlen wel zijn veranderd. Altijd als we samen zijn is er wel iemand die iets moois heeft gehoord of naar een concert gaat of is geweest. We delen allemaal mee met een bijzondere groep van 12 mensen die ook al zes zilveren bruiloften hebben gevierd. Uiteraard verbonden met muziek.
Begin november hadden we weer een vriendenweekend. Ik heb het bovenstaande van deze column met hen gedeeld, de opmerkingen hierover zijn van onschatbare waarde. Zo heerlijk samen ouwehoeren, genieten van de verhalen en de muziek en het samen zijn zomaar zonder dat er iets moet, dat zijn geluksmomenten om nooit te vergeten. Luisteren naar muziek en naar elkaar geeft de wereld warmte waar we als mensen allemaal behoefte aan hebben.
En zoals we elkaar ook altijd zeggen op nieuwjaar wil ik jullie ook “Geluk in ’n tuk, völ heil en zèèg’n” toewensen voor 2019.
Henk Leemhuis
Laat me
Het is zaterdagnacht en we rijden vanuit Duitsland richting
Hardenberg. Ad en ik hebben net een huiskamerconcert gegeven en dochter Babet
van twee zit achterin de auto, net uit bed getrokken. Buiten is het kraakhelder
en we staren stilletjes naar de sterren. Op de achterbank klinkt een heel zacht
stemmetje; ‘Twinkle Twinkle kleine ster’. Een paar seconden later valt er een
ster, recht voor ons. Dat kan geen toeval zijn…
We treden weer veel op, Ad en ik. We hebben samen jarenlang
allerlei muzikale projecten gedaan maar de laatste tijd lag het wat stil.
Muziek was ingewikkeld na het overlijden van onze zoon Boris, en in combinatie
met alle dingen die ik muzikaal al achter de rug heb, was ik het gewoonweg even
kwijt. Zingen kwam altijd uit mijn tenen, en dat gevoel had ik al tijden niet
meer gehad. Daarom besloot ik even te stoppen.
Dit voorjaar kwam daar verandering in. Een vriend vroeg ons
mee te doen met een muzikaal project. Kleinschalig, en alleen liedjes die
dichtbij staan. Ik besloot mee te doen. We zaten tijdens de eerste repetitie in
een open ruimte met uitzicht op de landerijen, en speelden liedjes die we
uitgezocht hadden. ‘Laat me’ van Ramses Shaffy was mijn keus. En terwijl ik
zong tussen vrienden en in de heerlijke zon die naar binnen scheen, voelde ik
het weer. De liefde voor muziek borrelde langzaam terug in mijn lijf. Ik maak
muziek omdat het fijn is, omdat het puur is en persoonlijk. Het liefst op mijn
eigen manier! ‘Laat me’ had niet passender kunnen zijn op dit moment.
De avond van het huiskamerconcert speelden we ook een liedje
voor Boris. Moeilijk, maar noodzakelijk als ik muziek wil maken vanuit mezelf.
En de avond was mooi. Juist omdat we samen zo eerlijk onze muziek deelden
ontstond er magie. Verhalen werden verteld én gezongen, en er was verbinding
tussen vrienden en onbekenden.
Nee, die vallende ster was echt geen toeval…
Anja Dalhuisen
Medelijden
Mijn medecolumnisten zullen het ongetwijfeld over muziek
hebben. Ik over muzak, die onvergeeflijke uitvinding van George Squier en over
misplaatste muziek.
Muzak is wat in je winkels hoort, kabbelend, rustgevend,
zodat de hartslag vertraagt. Geen Rammstein of Iron Maiden bij de drogist, of men
moet er toevallig met een restpartij oordoppen in de maag zitten. Soms ontsnapt
muzak uit de winkels. Dat gebeurt met name in deze donkere dagen. Niet best is
dat. De notenstroop sijpelt de straat in, er is geen ontkomen aan. ‘Gezellig’
heet dat, maar het doet mij overwegen voortaan alleen nog online te winkelen.
Deze gehooraanval verergert waar een deel van de muzak in
deze periode van karakter verandert. De kleurloze notenbrei wordt vervangen
door herkenbare melodieën. Het begint met Sinterklaas. Een blik zangers uit de
B-categorie helpt, omstuwd door synthesizerklanken, non-stop het kinderlied om
zeep. Weg huiselijke sfeer van het kinderfeest. Elk liedje klinkt nu als ‘Zie
het geld schijnt door de bomen’ en ‘Daarginds komt een pinpas’. De commercie
klotst in de gangboorden van de stoomboot, Sint als salesman. Na Sinterklaas
komt Kerst. Dan wordt het pas echt erg. Die jingle bells overleef ik wel, en ik
begrijp ook dat men jaar in jaar uit stug jengelt: Let it snow, let it snow,
let it snow, terwijl de wereld ook dit seizoen wel weer pas in maart wit zal kleuren.
Maar dan zijn daarin ineens ‘herdertjes die bij nachte liggen’ en schuift ‘Bethlehems
stal’ de winkelstraat in. Wat heeft Jezus met het Kruidvat te maken? Ik zeg:
vlucht! Wil je rond Kerst echte muziek over Kerst horen, koop een kaartje voor
een uitvoering van de Messiah, of kom naar de kerk en hoor daar het ‘Ere zij
God’. Meezingen mag ook. Gratis.
Adriaan Verbree
Muziek verbindt
Piraten, rappers en zware metalisten vechten om de aandacht
hier thuis. Maar alleen in de kamer als ik er niet bij ben. Want ik heb mijn
eigen playlist. Met muziek waar ík blij van wordt. Omdat wij het belangrijk
vinden dat onze kinderen een eigen smaak ontwikkelen, hebben we dat
gestimuleerd. En dat is gelukt. Maar die smaken lopen zo uiteen dat verbinding
ver te zoeken is.
Toch kan muziek zeker een verbindende factor zijn. Dat heb
ik zelf mogen ervaren. Vorig jaar hebben we de eerste editie van ‘Iedereen
zingt in Dedemsvaart’ gehad. Met heel veel enthousiaste mensen samen
kerstnummers zingen op het podium bij de kerk. Met prachtige versiering, mooi
verlichte bomen en rode neuzen van de meezingende mensen in het publiek.
Voorafgaand aan het optreden waren er verschillende lichttochten door het dorp
die naar de kerk leidden. Ik mocht de lichtkapitein zijn van één lichttocht.
Tijdens het lopen werd er gezongen en iedereen kon aansluiten.
Daar begon het eerste bijzondere moment: vlak voordat we
vertrokken stopte er een touringcar. De deuren gingen open en een stroom van
mensen stapte uit. Gezinnen met kinderen, oudere en jongere mensen en een
aantal pubers. Vanuit het AZC Hardenberg speciaal naar Dedemsvaart gekomen. Ze
liepen en zongen met ons mee. In gebrekkig Engels, arm in arm met mensen die ze
helemaal niet kenden vierden ze het zo met ons mee. Na het optreden spraken we
met elkaar. Ze vonden het prachtig en vroegen of we niet vaker samen konden
zingen. Over verbinden gesproken…
Met veel spontaan aangemelde mensen zijn we naar Hardenberg
gegaan. ‘Iedereen zingt mee in het AZC’ ontstond: met een accordeonist, twee
gitaristen en een hele lijst met bekende popsongs. Wat was het geweldig:
kinderen deden mee met muziekinstrumentjes en er werd volop gezongen met
‘Bloed, zweet en tranen’ van André Hazes als favoriet. Het was weer een
bijzonder moment. Er zijn vriendschappen ontstaan en koffieochtenden
georganiseerd. Mensen met totaal verschillende achtergronden en gebruiken die
elkaar vonden door de muziek. Een prachtige kerstgedachte die werkelijkheid
werd.
Muziek verbindt: zeker weten!
Karin van Dijk
Speeltuin
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIr4yJqjXCL-WjPeVpQq6wpE1Z-GegonSUWSLwuOcKr9VmZH4Y_TUVu1egVdE_qG0ZJb0w1Hfp9Nrxn2uOw1GLNV5XGxOBGqud0HnTA57ceL1d5qCGcBotRBc4f7P_Idnx5vHiwG2sRiY/s200/Bert.jpg)
Thuis hadden wij twee pick-ups,
allebei van Philips. Het vergeelde, hardplastic koffermodel was van mij. Daar
draaide ik sprookjesplaten op af, zoals de Sneeuwkoningin. Toen ik wat ouder
was, ging ik op zoek in de platenkoffer van mijn ouders en mocht ik de Philips
pick-up met de automatische arm gebruiken. Ik was tien en draaide de platen van
Sonneveld, Jules de Corte en Jesus Christ Superstar helemaal grijs.
Er kwamen cassettebandjes.
Alle NCRV ‘Los-Vast’ concerten van Jan Rietman werden opgenomen en op vakanties
richting Frankrijk oneindig vaak teruggeluisterd. Om de batterijen te sparen
van de radio-cassette speler stak ik een tandenborstel in een gat van het
bandje en slingerde de tape terug naar het begin. Op mijn zestiende kwam de
bas. Een omgebouwde lampenradio deed dienst als versterker. Naald op de LP
zetten, luisteren, naspelen, naald terugzetten, nog eens, nog eens.
Nu ben ik zelf vader. Ons
huis is gevuld met een bonte verzameling instrumenten. Een speeltuin, waarin
dagelijks door mijn kinderen gespeeld wordt.
Zonder muziek zou het leven
een vergissing zijn…
Bert Nonkes
Muziek stofjes
Het samen muziek maken zat in ons gezin zo ingebakken dat
het me niet eens opviel dat ik uit een muzikaal nest kwam. Opa was organist en
papa dirigent. Mijn broertjes speelden gitaar en zongen in bandjes. Thuis was
het vaak net een concertzaal. Ik herinner me nog als de dag van gisteren onze
close harmony interpretaties van Crosby Stills Nash & Young. Ja ´our house´
was populair in huize Bults. Net als the Beatles die trouwens al uit elkaar
waren toen wij ze ontdekten. Terugdenkend wordt ik er weer blij van.
Papa vond naast Bach ook de Beatles te gek. En hij was er
maar wat trots op dat we net als hij het genieten van muziek maken hadden
ontdekt. Want dat muziek iets met je doet is wel duidelijk. Van muziek kun je intens
genieten, gaan er stofjes in je lichaam aan het werk die je verdrietig, blij,
verliefd of juist trots maken. Of je verbonden doen voelen met anderen. Denk
maar eens aan dat dreunende voetbalstadion waar 50000 mensen samen ´we will
rock you´ stampen. Of 10000 jongens en meisjes die op de Zwarte Cross met een
lach op het gezicht en een glas bier in de hand trots ´Oerendhard´ meezingen
als een soort Nedersaksisch volkslied.
Ja muziek verbind en muziek is machtig. Zo herinner ik me
het eerste concert dat ik ooit bezocht van de Living Blues. Die speelden ‘no
use crying’. Ik kon het niet droog houden. En mijn broertje naast me ook niet.
Zo intens genoten we van dat liedje dat bijna niemand kent maar wij vaak thuis speelden.
En hoe ontspannend is het niet je stress keihard weg te
zingen in de auto of zoals ik avonds na het eten weg te spelen en zingen op de
gitaar. En ze weten het al thuis, hoe langer ik speel hoe meer stress ik heb.
Vaak pas ik mijn repertoire aan en speel een Marco Borsato of Avicii liedje en
zingen de kinderen luidkeels mee. Genieten is dat. Nee je hoeft niet persé
muziek te maken om intens te genieten maar geloof me het maakt het nog wel net
iets mooier!
Rudi Bults
Geen opmerkingen:
Een reactie posten