“Dat
laatste kopje koffie had je niet moeten nemen”, zegt mijn blaas. “Rustig maar,
we halen het wel”, sus ik. Maar als ik de periferie van Almelo nader, ik ben op
weg naar Almelo, ben ik daar niet meer zo zeker van.
Ik
parkeer in mijn gebruikelijke hofje en wandel snel, of liever gezegd
snelwandel, naar de muziekwinkel, het doel van mijn reis. Alle vormen van
beleefdheid overslaand, pers ik “wc!!” door opeengeklemde tanden, de knieën in
de X-factor. De verkoper kijkt mij meewarig aan. “Tja, meneer”. Ik voel aan mijn
water dat ik bot ga vangen, draai me om en beproef mijn geluk in nog eens twee
winkels. Geen van de ondernemers is van zins mij van mijn zichtbare ongemak af
te helpen. Nu slaat de paniek toe. Terug naar de parkeerplaats; ik heb een fles
in de auto. Meten is weten: dat gaat-em niet worden. Raar is dat: als baby
zijnde liet je alles lopen, al zat je op schoot bij de koningin. Als volwassene
gaat dat gewoon niet, al zou je het willen. Op dat moment neemt het autonoom
deel van mijn lichaam en geest het over. Dát deel dat geen gêne of schaamte
kent, dat deel dat de beslissingen intuïtief neemt, niet weloverwogen. Primitief,
zonder aangeleerde normen.
Ik
zak als aangeschoten wild door de knieën en plas. Elk moment verwacht ik dat
een raam opengaat, er een bejaarde met opgeheven wandelstok aankomt of
claxonnerende auto’s. Niets van dat alles. Mijn blaas krimpt tot normale
grootte, bedankt mij, en ik loop, in een heel wat kalmer tempo dan voorheen,
naar de muziekwinkel.
Beste
ondernemers zonder wc: het winkelen dient tegenwoordig een belevenis te zijn,
een ervaring, een ontdekkingstocht. Dat gaat toch niet met een volle blaas!
Binnenkort kom ik stickers plakken: ‘In deze winkel kunt u de pot op!’ Ik kan
me voorstellen dat u dan ‘Pissed off’ bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten